Όταν η «Λογοτεχνικότητα τού Πένθους» προκαλεί ρίγη συγκίνησης!
Αν η Αρχαία Τραγωδία καλούταν να επέλεγε την προσωποποίησή της
ανάμεσα από τη μακρά λίστα με τα Ανθρώπινα Δεινά,
είναι βέβαιο ότι θα επέλεγε το πρόσωπο «Γονέας που χάνει το παιδί του».
Κι όμως,
ακόμη και σ’ αυτήν την ακραία συνθήκη, ακόμη και σ’ αυτήν την κορυφαία τραγωδία,
υπάρχουν λεπτομέρειες που κάνουν ακόμη πιο δυσβάσταχτη την απώλεια.
Όσο κι αν στην Απώλεια δεν χωρά η Σύγκριση,
είναι βέβαιο ότι αν ένας γονιός ενημερωνόταν από τη Μοίρα για την επικείμενη συμφορά του
και τού δινόταν η μακάβρια δυνατότητα να εδιάλεγε το τέλος τού σπλάχνου του,
θα αισθανόταν την απόλυτη φρίκη μπροστά στο ενδεχόμενο
να έφευγε το παιδί του από τη ζωή με τον τρόπο που έφυγε η Ελένη Τοπαλούδη.
Ένα κορίτσι στο άνθος τής ηλικίας του, στο άνθος τής ζωής του, με όλα του τα όνειρα σε πλήρη ανάδυση,
έμελλε να γίνει σύμβολο τού μαρτυρικού θανάτου·
δύο νεαρά μιάσματα, δύο εξαμβλώματα τής Πατριαρχίας,
δύο ψευτόμαγκες που ήταν γαλουχημένοι με τα βάρβαρα φαλλοκρατικά στερεότυπα,
διέπραξαν τον βιασμό της, την άγρια σωματική-ψυχική κακοποίησή της,
ενώ στη συνέχεια πετάξανε στα βράχια και στη θάλασσα το ημιθανές κορμί της,
προκειμένου να απέσειαν τις ευθύνες των αποτρόπαιων πράξεών τους από το σαθρό τομάρι τους.
Έκτοτε, δύο γονείς παλεύουν να δικαιώσουν τη μνήμη τού αδικοχαμένου παιδιού τους,
έχοντας την ψυχοφθόρο επίγνωση ότι η μοναδική αληθινή δικαιοσύνη είναι ανέφικτη.
Η Ελένη δεν γυρίζει πίσω.
…
Κούλα Αρμουτίδου: Μάνα
Γιάννης Τοπαλούδης: Πατέρας
Πέτρος Τοπαλούδης: Γυιος
Στο καθημερινό προσκλητήριο αυτής τής οικογένειας,
η Ελένη Τοπαλούδη συνοδεύεται από τις 4 Δεκεμβρίου 2018 με τη λέξη «ΑΠΟΥΣΑ».
Εχθές, στην εξαιρετική εκπομπή τής Ναταλίας Γερμανού,
οι γονείς τής βιασμένης και δολοφονημένης Ελένης έκαναν παρέμβαση
-ανήμερα τής τέταρτης αποφράδας επετείου τους,
και στον απόηχο ακόμα μίας γυναικοκτονίας που συνέβη το Σάββατο στον Πειραιά-
προκειμένου να μιλήσουν για τα πνιγηρά πρακτικά προβλήματα
που αντιμετωπίζουν στον μακροχρόνιο δικαστικό «Γολγοθά» τους
(ένας «Γολγοθάς» που είναι κοινός τόπος μαρτυρίου σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση).
Πόνος. Οδύνη. Συντριβή. Πένθος.
Κι όμως, είναι έτσι δομημένες η Ζωή και η Δικαιοσύνη,
που δεν επιτρέπουν την απερίσπαστη συναισθηματική προσήλωση,
αλλά έρχονται να συνεισφέρουν στην έτι περαιτέρω ταλαιπωρία των Ανέφταιγων.
Τεράστια έξοδα απαιτούνται για τις νομικές διαδικασίες,
οι -έως τώρα- δεκαεπτά μετακινήσεις από το Διδυμότειχο στην Αθήνα
και η κατοπινή επιστροφή στα οικεία εδάφη
γίνονται βασανιστικές ταξιδιωτικές παλινδρομήσεις,
το Κράτος απόν, η Γραφειοκρατία παρούσα, η Νομοθεσία -υπό τη μορφή τής Πρόνοιας- απούσα.
Εν τέλει σε αυτήν τη χώρα, δύο είναι οι κατάρες της:
Οι Παρόντες και οι Απόντες.
Και το ακόμη τραγικότερο είναι,
ότι αμαυρώνεται και κηλιδώνεται η απουσία τής κάθε «Τοπαλούδη»,
καθώς έχουμε επίσης απούσες την Πρόνοια, τη Νομοθεσία, τη Δικαιοσύνη.
Μαγαρίζεται κι η Απουσία.
…
Η μάνα τής Ελένης, η Κούλα.
Ο πατέρας τής Ελένης, ο Γιάννης.
Δύο άνθρωποι τής διπλανής πόρτας, με ανακτορική αξιοπρέπεια,
που απαιτούν και δεν επαιτούν,
που αντέχουν κι ας μην αντέχουν,
που υπομένουν αγόγγυστα κι ας ουρλιάζουν από άλγος,
που μένουν όρθιοι κι ας καταρρέουν.
Η μάνα τής Ελένης, η στιβαρή, η συμπαγής, η «κολώνα τού σπιτιού»,
που παρά την τεράστια και ανεπανόρθωτη ρωγμή της
εξακολουθεί να μάχεται και να διεκδικεί χωρίς συνθηκολογήσεις με το Σύστημα
και χωρίς ανακωχές με το Πεπρωμένο.
Αυτή η γυναίκα έχει κληροδοτήσει στην Κοινωνία
μία από τις σημαντικότερες φράσεις που έχουν ειπωθεί στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία:
«Να είστε άντρες με Μπέσα. Μη γίνετε βιαστές και πουτάνας γυιοι.».
Όχι, δεν υπάρχει ο παραμικρός σεξισμός και μισογυνισμός σε ετούτην την τοποθέτηση,
η οποία -επί τής ουσίας- αποτελεί Παγκόσμια Κοινωνική Ηθογραφία.
Εδώ η Ύβρις καθαγιάζεται, εδώ αναδεικνύεται το Ιερό Δικαίωμα στην Ύβρι.
Ο πατέρας τής Ελένης, ο πράος και χαμηλών τόνων χαρακτήρας,
που έχει τον τρόπο να μετατρέπεται σε μελιστάλαχτο θεριό
και να πυροδοτεί τα πιο τρυφερά συλλογικά συναισθήματα με τα λόγια του.
Με αξιοθαύμαστη ταπεινότητα, εκεί στο τέλος τής τηλεοπτικής συζήτησης,
αιτούταν με υψωμένο τον δείχτη τού χεριού του -ωσάν μικρό παιδί- ένα δευτερόλεπτο,
διότι είχε την ανάγκη να πει μία ακόμη κουβέντα για το παιδί του.
Η πάντα ευγενική Ναταλία Γερμανού τού έδωσε τον λόγο
και εκείνος μετουσίωσε τον Πόνο, την Οδύνη, τη Συντριβή, το Πένθος,
σε μία περιγραφή που μάς έκανε να αισθανθούμε ρίγη συγκίνησης·
η «Λογοτεχνικότητα τού Πένθους» εδήλωνε το εκκωφαντικό παρόν της:
«Τέτοια μέρα, πριν τέσσερα χρόνια, στις 4 τού Δεκέμβρη,
ήμουνα στο αεροπλάνο με τον αδελφό μου, από τη Ρόδο,
για να φέρω το φέρετρο τού παιδιού μου στο Διδυμότειχο για να κάνουμε την κηδεία.
Και παρακαλούσα πάνω στο αεροπλάνο τον κυβερνήτη να ανέβει λίγο πιο ψηλά,
μήπως και το σώμα το άψυχο τού παιδιού μου συναντήσει την ψυχή του και ξαναζωντανέψει.
Κανένας γονιός να μη βρεθεί στη δικιά μου θέση. Κανένας.».
Δεν γίνεται να μη δακρύσεις, δεν γίνεται να μην κλάψεις.
Μία κοπέλα στο Διαδίκτυο έγραψε στη σχετική ανάρτησή μου τη φράση «Χαμηλώνουν τα βλέφαρα…»
και -συμπληρώνοντας- τής απήντησα «…και ανεβαίνουν τα δάκρυα.».
Χαμηλώνουν τα βλέφαρα και ανεβαίνουν τα δάκρυα
όταν ακούς έναν γονιό που έχει χτυπηθεί από τον θάνατο τού παιδιού του, να λέει
«Παρακαλούσα στο αεροπλάνο τον κυβερνήτη να ανέβει λίγο πιο ψηλά,
μήπως το άψυχο σώμα τού παιδιού μου συναντήσει την ψυχή του και ξαναζωντανέψει…».
Φτωχαίνουν τα λόγια, χάνονται,
και την ίδια στιγμή πλουταίνουν τα λόγια κι εμφανίζονται αβιάστως,
όπως συμβαίνει κάθε φορά που μάς πλημμυρίζουν τα συναισθήματα
και καθάρουν την ψυχή μας από τα στεγανά της.
Το στοιχείο δε, που επιτείνει έτι περαιτέρω την ψυχολογική φόρτιση,
είναι ότι εδώ η «Λογοτεχνικότητα τού Πένθους», η «Ποίηση τού Θανάτου»,
συμβαδίζει εις διπλούν με την «Τραγική Ειρωνεία»
(πώς θα ημπορούσε να λείπει η «Τραγική Ειρωνεία» από την ανά τούς αιώνας Τραγωδία):
από τη μία, ο τίτλος τής εκπομπής «Καλύτερα δεν γίνεται»,
από την άλλη, η προαναγγελία που υπάρχει στο πάνω δεξιά μέρος τής οθόνης,
όπου διαφημίζεται η σειρά «Αυτή η νύχτα μένει».
Εννοείται πως, ούτε ο τίτλος τής εκπομπής φταίει, ούτε ο τίτλος τής σειράς φταίει,
αλλά να·
είναι κι αυτές οι κυνικές σημειολογίες που έρχονται να τονίσουν με σαδιστικό τρόπο την Απουσία,
και να καταδείξουν ότι ως Κοινωνία έχουμε φτάσει στο «Χειρότερα δεν γίνεται»,
με τη λίστα των γυναικοκτονιών διαρκώς να μεγαλώνει
και με ολοένα περισσότερες γυναίκες
να μάς στέλνουν τη μεταθανάτια σπαραχτική κραυγή τους από το μνήμα τους:
«Αυτή η νύχτα έμενε.».
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
