ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ…
Καλή μας εβδομάδα, καλό κουράγιο να αντέξουμε το δεύτερο «κύμα».
Μεγάλη η χάρη των Χριστουγέννων και του νέου έτους, αλλά τέτοια κούραση, αδελφούλα μου, τέτοιο άγχος, τέτοιο ποδοβολητό, τέτοια κατανάλωση ρεύματος, τέτοια τσίτα στον κορσέ, εν ονόματι της φάτνης… είναι «του ματς»
ΕΙΔΑ ΕΞΑΛΛΕΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΣ.
Αφεντικό, δεν ξέρω τι έκανες παραμονή, αλλά εγώ πήγα στην λαϊκή, στον μπακάλη, στον φούρνο, στον χασάπη, στο «κάνε μία ευχή», για να αγοράσω κεριά, στο βιβλιοπωλείο, για να αγοράσω βιβλία, στην «κόκκινη μηλιά» (ναι, ναι… έτσι λένε το μαγαζί ), στο οποίο είχε παραγγείλει ο δικός μου δύο βιβλία που πρότεινε ο Άδωνης για την ελληνική γλώσσα και τα οποία ΔΕΝ είχαν έρθει, στο εσωρουχάδικο – μπουτίκ, για να αγοράσω δύο καλσόν, στο pet shop, για να αγοράσω πάνες και καραμελίτσες για τα τετράποδα, στο beauty shop, για να αγοράσω ένα κραγιόν, ένα δώρο για τον μπαμπά του, ένα δώρο για την ξανθιά κολλητή μου, ένα δώρο για τον Μιχάλη, ένα αφρόλουτρο και ένα πακέτο βαμβάκι, στην κάβα, για να αγοράσω μπύρες, ξηρούς καρπούς, δύο κόκκινα κρασιά, δέκα μπύρες, στο ζαχαροπλαστείο, για να αγοράσω παστάκια, αλλά έφυγα, γιατί είχε «ουρά» μέχρι έξω και… στο μίνι μάρκετ, γιατί είχα ξεχάσει να αγοράσω καφέ και γάλα.
Αααα… ξέχασα, πήγα και σε φαρμακείο, γιατί αγόρασα αντιβίωση που η οδοντίατρος μου έδωσε, γιατί έπρεπε εδώ και έξι μήνες να έχω κάνει απονεύρωση σε ένα δόντι, που δεν έκανα, γιατί δεν προλαβαίνω και εκείνο επέλεξε να μου θυμίσει το θέμα του παραμονή Χριστουγέννων, όπως κλασικά κάνουν όλα τα «δόντια», οι «μέσες» και οι «αμυγδαλές», απαραίτητα αξεσουάρ του κακοποιημένου κορμιού μας, τα οποία δηλώνουν παρουσία τις ελάχιστες μέρες διακοπής εργασιών…
Στο Beauty shop, συνάντησα την Αφροδίτη Σημίτη, πιο «κοριτσάκι» από ποτέ. Της το είπα, μου είπε ότι ήταν «πτώμα», έχει δύο μωρά, μου έδειξε μια λίστα με αριθμημένες δουλειές – αγορές, που είχε να κάνει έως τις έξι το απόγευμα, την φίλησα, της ευχήθηκα καλό κουράγιο και χωρίσαμε, τρέχοντας…
Στο ταμείο του μαγαζιού, δύο υπάλληλοι συζητούσαν τα «πάθη» τους, γιατί ήταν ξενυχτισμένες ,για να μαγειρέψουν την κότα που θα πήγαιναν να τη φάνε στα πεθερικά, μιας, που δεν ήθελαν να βλέπουν ούτε η μία ούτε η άλλη που θα πήγαινε αλληλέγγυα στη φίλη της… «Ποιος καταλαβαίνει…» μου είπανε, ζητώντας τη σιωπηλή μου θέση, συμπαράσταση, γνώμη… Τους την έδωσα και ψεκαστήκαμε όλες με το καινούργιο άρωμα του Dior…
Στον μπακάλη, με σταμάτησε μια ξανθιά. Φορούσε δεκάποντα μποτίνια, στενό τζιν, κρατούσε τρεις σακούλες στο ένα χέρι, μία τέταρτη στο άλλο, τίγκα στα πράσα, στον ώμο είχε περασμένη μια «λουί βιτόν», στον καρπό φορούσε ένα καρτιέ και «φορτωμένη» με δέκα κιλά νεύρα μού λέει: «Με βλέπετε, είμαι φιλόλογος, μητέρα δύο παιδιών, παντρεμένη, με πεθερικά (αυτό το είπε, ανοίγοντας τα μάτια σαν τον Παύλο Χαϊκάλη… όταν έπαιζε τη γριά), και ΟΛΟΙ περιμένουν από μένα.
Την συμπόνεσα την «αδελφή ψυχή», της ευχήθηκα καλά Χριστούγεννα και… έδειξα , κρατώντας και εγώ δεκαεφτά σακούλες ότι κατανοώ….
( Αφεντικό, δεν ξέρω… απλά να σου θυμίσω ότι όλες οι φιλενάδες που συνάντησα μου απευθύνονται, επειδή όπως μου λέγανε με θεωρούνε «δικό τους άνθρωπο»)…
Αφού λοιπόν κατευόδωσα την αγανακτισμένη φιλόλογο – νοικοκυρά – μητέρα, μπήκα στο μαγαζί με τα κεριά… Εκεί ομολογουμένως σάστισα. Έξαλλες πελάτισσες, σπρώχνανε με τις σακούλες τις διπλανές, επιχειρώντας να προλάβουν να διαλέξουν κεριά για δώρα…
Κάτι η βιασύνη, κάτι ο χώρος, κάτι τα κινητά που χτυπούσανε, κάτι που μερικές ψάχνανε για ψιλά που δεν είχανε… δημιουργήθηκε ένα άγχος, ότι θα χάναμε το σωστό κερί, το οποίο θα κατέληγε στα χέρια της άλλης…
Πως γίνεται με τις ντομάτες στην λαϊκή;; Δεν ξέρεις από αυτά αφεντικό… Πας να διαλέξεις ντομάτα, και όταν πέφτουν στο ίδιο καφάσι τρεις νοικοκυρές, τσακώνονται και οι τρεις για το ποια είδε πρώτη ποια… με αποτέλεσμα να ζουπάνε όλες μαζί και να τα «παίρνει ο μανάβης κρανίο»…
Κάποια στιγμή, εκεί που είχανε ανάψει τα αίματα, για ένα κερί με άρωμα βατόμουρου, το οποίο διεκδικούσαμε πέντε… μπαίνει μέσα μια κυρία, λίγο γεμάτη … «ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΝΑΝΑΚΙ… ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΑΞΙ»…
Η ιδιοκτήτρια αφήνει το κερί βατόμουρου στα νύχια μας και τρέχει να βρει “νανάκι” να δώσει στην κυρία η οποία …από τον τρόμο ότι τα νανάκια έχουν εξαντληθεί… έχει ιδρώσει. Για καλή της τύχη, βρίσκεται το «νανάκι», για να το δώσει στο δεύτερο εγκονάκι της, το οποίο προφανώς αν δεν έπαιρνε το ίδιο νανάκι με το αδερφάκι του, θα μεταλλασσότανε από παιδάκι σε κούκλα του σατανά, και κρατώντας το δώρο – τρόπαιο, στο χέρι, κάνει γρήγορη μεταβολή και με τον ποπό της, σαβουριάζει όλα τα κεριά βατόμουρου – βανίλιας και σανταλόξυλου όπου χιόνια, στεφάνια, κεριά, φωτάκια… πέφτουν στα μωσαϊκά… Γονατίζουμε όλες στα πατώματα… επιχειρούμε να επαναφέρουμε στην σωστή θέση το σωστό κερί. Ένα πλαστικό «γκι» σφηνώνεται στον νύχι μοιανής, φωνάζει. Πέντε λεπτά αργότερα, η τάξη έχει αποκατασταθεί και… έχοντας εξαντληθεί όλες… φεύγουμε… ΑΛΛΆ !!!! ΈΧΟΥΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΤΙΣ ΣΑΚΟΥΛΕΣ …
Ανακαλύπτω με τρόμο, ότι έχω χάσει τις πατάτες, τα πατάκια για το μπάνιο που αγόρασα από την λαϊκή και τον κιμά… ενώ κρατάω ένα φύλλο μπακλαβά, αγκινάρες και δύο μάπες για σφουγγάρισμα… ΠΑΝΙΚΟΣ !
Εκεί κάπου ακούω μια φωνή… ΚΑΛΕΕΕΕΕ!!!! Ποια μου πήρε τις αγκινάρες ;;;;…
Γύρισα σπίτι. Ο δικός μου καθότανε μπροστά στον υπολογιστή με το ένα σκυλί αγκαλιά. «Καλά τόσες ώρες που ήσουνα;;; Μήπως πήρες τα βιβλία που παράγγειλα»;;;
ΦΙΛΕΝΑΔΕΣ ΜΟΥ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΠΟΡΕΊ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΔΙΜΟΙΡΙΑ ΦΑΝΤΑΡΩΝ… ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ… ΓΙΟΡΤΕΣ ΕΙΝΑΙ… που θα πάει θα τελειώσουνε να βρούμε τους κανονικούς μας ρυθμούς.
ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ
Στην συνάδελφο, δημοσιογράφο Άντζελα Καραγεώργου και στον συνάδελφο μοντέρ Ευθύμιο που πέρασαν ανήμερα Χριστούγεννα, σε ένα μοντάζ του Αντένα προετοιμάζοντας το αφιέρωμα στα «είκοσι χρόνια»…
ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΕΣ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΑΜΠΙΡΗ
Καλή ζωή Χριστίνα, τα καλύτερα, να ζήσετε !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΟΙ ΑΝΥΠΑΝΤΡΕΣ.
