Ποια οφέλη μπορεί να αποκομίσει η Ελλάδα από μία χώρα με 1,324 δισεκατομμύρια κατοίκους και 3 τρισεκατομμύρια δολάρια Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν.
Τα οφέλη αυτά φιλοδοξεί να αναδείξει η 84η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, στην οποία τιμώμενη χώρα είναι η Ινδία.
Χώρα η οποία αποτελεί μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη, με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης άνω του 7% και ονομαστικό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, το οποίο αγγίζει τα 3 τρισεκατομμύρια δολάρια (στοιχεία 2019) – αποτελώντας την πέμπτη ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη.
Ο κλάδος των υπηρεσιών αντιπροσωπεύει πάνω από το 50% του ετήσιου ΑΕΠ, ενώ η βιομηχανία συνιστά σχεδόν το 30% της εθνικής οικονομίας.
Πρόκειται δηλαδή, για χώρα – μεγαθήριο, η οποία κατά πολλούς αναμένεται τα επόμενα χρόνια, να διεκδικήσει με ισάξιους όρους το δικό της μερίδιο στο «παιχνίδι» της νομής της παγκόσμιας εξουσίας.
Το τελευταίο διάστημα, η Ελλάδα έχει εστιάσει, όσον αφορά τον χώρο της Ασίας, σχεδόν αποκλειστικά στην Κίνα. Όμως, αυτό, σιγά – σιγά θα πρέπει να αλλάξει, καθώς η Ινδία αποτελεί μία χώρα με εντυπωσιακό παρόν και κυρίως, μέλλον.
Τα πλεονεκτήματά της:
- Τεράστια εσωτερική αγορά
- Εξιδεικευμένο ανθρώπινο δυναμικό
- Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης
- Εξαγωγές στον τομέα των υπηρεσιών
- Μίμηση της «δυτικής» τεχνολογίας
- Παραγωγή πρωτογενούς τεχνολογίας
Τα τελευταία χρόνια, η Ινδία από τη φάση της προσέλκυσης επενδύσεων, έχει καταφέρει να καταστεί «πρωταγωνίστρια» στο εμπόριο, αλλά και να αναπτύξει μία πρωτογενή τεχνολογία, ειδικευόμενη στον τομέα της τριτογενούς οικονομίας και των υπηρεσιών.
Η ειδοποιός διαφορά με την Κίνα, την άλλη κραταιά δύναμη της ασιατικής ηπείρου, συνίσταται στο γεγονός ότι οι Ινδοί δεν εξάγουν μόνο προϊόντα. Εξάγουν και υπηρεσίες, έχοντας ειδίκευση σ’ αυτό που λέμε «after sale service», δηλαδή την τεχνική υποστήριξη μετά την πώληση ενός βιομηχανικού ή τεχνολογικού προϊόντος.
Μπορεί να μπει «σφήνα» σε ΗΠΑ – Κίνα
Αρκετοί αναλυτές θεωρούν ότι τις επόμενες δεκαετίες, η Ινδία θα καταφέρει να μπει «σφήνα» στο οικονομικό δίπολο ΗΠΑ – Κίνας, με το Πεκίνο να καθίσταται «νούμερο 1» οικονομία του πλανήτη, το Νέο Δελχί «νούμερο 2» και την Ουάσιγκτον μόλις… «νούμερο 3».
Πλην του πολυπληθούς ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και της ειδίκευσης στον τριτογενή τομέα (σ.σ. υπηρεσίες), η Ινδία ξεχωρίζει και για ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Αυτό της επένδυσης στον τομέα της παιδείας.
«Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε πούμε ότι η ανάπτυξη του εκπαιδευτικού συστήματος γίνεται με τρόπο παρόμοιο μ’ αυτό που κάνουν ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Σουηδία, η Σλοβενία κ.α.» υποστηρίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κ. Νίκας.
Παρά τις αυταπόδεικτες δυναμικές της αναπτυσσόμενης ινδικής οικονομίας, η Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει εκμεταλλευτεί, όσο θα έπρεπε, τις ευκαιρίες που διανοίγονται. Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, άλλωστε, ξεκίνησε δειλά – δειλά η πρώτη προσπάθεια εγκαθίδρυσης επίσημων οικονομικών διαύλων μεταξύ Αθήνας και Νέου Δελχί.
Πρόκειται για τον Ελληνο-ινδικό Επιχειρηματικό Σύνδεσμο (GIBA), ο οποίος ιδρύθηκε μόλις τον Αύγουστο, με στόχο την ανάπτυξη των διμερών οικονομικών σχέσεων.
«Η Ελλάδα ήταν πάντα στραμμένη προς τη δύση, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε την Ινδία. Είναι μία τεράστια δύναμη» σημειώνει με νόημα ο Δημήτρης Βασιλειάδης, επικεφαλής του Ελληνο-ινδικού Επιχειρηματικού Συνδέσμου, ο οποίος εξαίρει τις τεράστιες δυνατότητες συνεργασίας των δύο χωρών. Ως παράδειγμα, μάλιστα, παραπέμπει στο νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι της Κρήτης, την κατασκευή του οποίου έχει αναλάβει – σε ποσοστό 40% – η ινδική εταιρεία GMR (σε συνεργασία με την ελληνική ΤΕΡΝΑ). Αυτή τη στιγμή, το συνολικό εμπορικό ισοζύγιο των δύο χωρών ανέρχεται στα 600 εκατομμύρια ευρώ, ενώ στην Ινδία δραστηριοποιούνται περίπου 20 ελληνικές επιχειρήσεις. Πρόκειται για εταιρείες, οι οποίες παράγουν από πατατάκια έως και… λουλούδια. Ένας ακόμη κλάδος – κλειδί είναι αυτός της ναυτιλίας, καθώς η Ινδία εξάγει προϊόντα σ’ όλο τον κόσμο. «Η ελληνική ναυτιλία θα μπορούσε να κατακτήσει την ινδική αγορά των εξαγωγών, μεταφέροντας εκατομμύρια κοντέινερς με τα δεκάδες εμπορικά πλοία που διαθέτει».
Πέρυσι, στα ελληνικά λιμάνια αφίχθηκε περίπου 1 εκατομμύριο ινδικά κοντέινερς, κάτι το οποίο αποτελεί «καλή αρχή», επισημαίνει ο κ. Βασιλειάδης.
Το εκπαιδευτικό κενό
Την ίδια ώρα, όμως, τα μεγαλύτερα κενά στις σχέσεις των δύο χωρών εντοπίζονται στον τομέα της παιδείας και του πολιτισμού. «Είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης, η οποία δεν έχει τμήμα ασιατικών σπουδών».
«Έγιναν δύο προσπάθειες, μία στο Πανεπιστήμιο Ιουνίου και μία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αλλά δεν ολοκληρώθηκαν. Δεν είναι λογικό να μην έχουμε τμήμα με τους ασιατικούς πολιτισμούς» σχολιάζει ο κ. Βασιλειάδης.
Εν είδει πανεπιστημιακής σχολής, πάντως, η Ελληνο-ινδική Εταιρεία Πολιτισμού και Ανάπτυξης, φορέας στον οποίο εντάσσεται και ο Επιχειρηματικός Σύνδεσμος, δημιούργησε έναν χώρο, όπου οι Έλληνες θα μπορούσαν να μάθουν τα «χίντι», δηλαδή τα ινδικά.
Πληροφορίες από sputniknews.gr
Σύνταξη: Κ. Μπετινάκης
