Σ’ αυτές τις δουλειές χρειάζεται μεσάζων. Ο κατάλληλος συνδετικός κρίκος. Δεν είναι αρκετό το προσωπικό συμφέρον και των δυο πλευρών για να κλείσει μια δουλειά, να δέσει μια συμφωνία, ανάμεσα σε δύο θηρία. Απαραίτητο το πρόσωπο εκείνο που θα πείσει Μελισσανίδη και Σαββίδη, που θα τους εγγυηθεί για τα… περαιτέρω της συνεργασίας τους. Όπως, από την άλλη, κάποιος παρατρεχάμενος του ενός, κάποιος από δίπλα, είναι δυνατόν να τους φέρει μέχρι να θέλει ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου.
Ποντιάρες. Άνθρωποι σκληρόπετσοι. Έχουν περάσει σενάρια προσωπικής ζωής και πορείας, ανάμεσα σε καυτά καζάνια. Με κοινές ρίζες δυο Έλληνες, δυο Πόντιοι, από Ρωσία μεριά. Από τον Πόντο στη Ρωσία και από εκεί, το ταξίδι ”επιστροφής” στην Ελλάδα.
Δεν είχαν μοίρα οι Πόντιοι στα τούρκικα εδάφη, είτε με το σουλτανικό, είτε στη συνέχεια με το κεμαλικό καθεστώς. Εχθρός, ο Τούρκος. Γι’ αυτό από το 1922, οι ποντιακοί πληθυσμοί, την έκαναν για τα φρεσκοσύστατα τότε σοβιετικά ”παραρτήματα” της Αγίας Ρωσίας. Γεωργίες, Αρμενίες, Καζακσταν και σία. Τι λέμε; Όθεν έρχουμαι εκεί θα πάγω… Κι ήνταν εν γραφτόν εντάγω. Αυτό λέμε. Περί Σαββίδη και Μελισσανίδη που είναι μπλεγμένοι στη μπάλα.
Ποιο είναι το νόημα της εμπλοκής των δυο αφεντικών με τις ομάδες που στη φανέλα τους υπάρχει ο βυζαντινός δικέφαλος. Να πάρουν το κωλοπρωτάθλημα; Αν είναι αυτό το νόημα, αυτός ο στόχος, τότε οι αράδες τούτες είναι για την τουαλέτα. Τζάμπα γράφονται. Ας μείνουν εκεί που τους πήγε το έργο, να καρφώνουν τις ματιές τους ο ένας στον άλλον. Και το ποδόσφαιρο δεν πρόκειται σίγουρα να κάνει ταμείο, όπως συνέβη με την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ αντιπαλότητα Νταϊφά- Βαρδινογιάννη, Βαρδινογιάννη- Κόκκαλη, Πατέρα- Μαρινάκη, Μαρινάκη- Αλαφούζου, Αλαφούζου- Σαββίδη, Σαββίδη- Μαρινάκη, Μαρινάκη- Μελισσαννίδη, Μελισσανίδη- Σαββίδη.
Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι οι δύο μεγάλοι του εγχωρίου ποδοσφαίρου. Ιστορικά είναι ντροπής πράμα, που ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος ανέδειξαν τον πατριάρχη. Εκείνον που με το προσωπικό ειδικό του βάρος, οικονομικό και κοινωνικό, θα ηγείτο, θα επέβαλε καθεστώς υγείας και ανταγωνισμού τέτοιου που έχει ανάγκη το πρωτάθλημα.
Από την εποχή του Γιώργου Ανδριανόπουλου και του Απόστολου Νικολαίδη όλοι οι πρόεδροι των δυο κοτσαμπάσηδων του ποδοσφαίρου, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, για ένα, ΜΟΝΟ για ένα ενδιαφερόντουσαν. Πως θα την φέρουν πισώπλατα στον ”αιώνιο αντίπαλο”, για να πάρουν αυτοί το κωλοπρωτάθλημα. Το πρωτάθλημα που οι ίδιοι απαξίωναν, που το θεωρούσαν στημένο, βρώμικο.
Κανένας μεγαλομέτοχος δεν πείθει για τις καλές προθέσεις του, όταν ακόμα και σήμερα, όπως πριν 30 και 60 χρόνια, τα μεγάλα αφεντικά αρνούνται να τα βρουν μεταξύ τους. Δεν παίζει ελπίδα προσέγγισης ούτε και ανάμεσα στους δυο Πόντιους.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Περισσότερα στο apodytiriakias.gr
