Ολυμπιακός και ΟΦΗ είναι δυο μεγέθη διαφορετικά, από κάθε άποψη. Ό,τι και να βάλεις στη ζυγαριά υπερέχει ο Ολυμπιακός. Σε κόσμο. Σε τίτλους. Σε προϊστορία. Στο ρόστερ. Σε δημοσιότητα. Στα φράγκα του μεγαλομετόχου. Μη λέμε πολλά. Σε τίποτα δεν στέκεται στα ίσα ο ΟΦΗ με τον Ολυμπιακό.
Να, γιατί ομάδα επιπέδου του ΟΦΗ, η κάθε επαρχιακή ΠΑΕ αντίπαλος του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη θα αγωνιστεί με το κόμπλεξ της σίγουρης ήττας. Και επόμενο, και ”δικαιολογημένο”, είναι να παίξει αμυντικά, κλειστά, όχι δημιουργικά.
Χθες, ο ΟΦΗ ήταν η ομαδάρα. Από καταβολής ελληνικού ποδοσφαίρου δεν έχει ξαναγίνει η μικρή ομάδα εκτός έδρας να είναι η απόλυτα ισάξια με την μεγάλη. Με μπάλα υψηλής κλάσεως. Συνέβη κάτι σπάνιο, ίσως να μην το ξαναδούμε. Ένα παιχνίδι με ποιότητα και φάσεις, με ποδοσφαιρική δράση διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού, όχι με αντιπάλους δυο διεκδικητές του τίτλου, αλλά που τις χωρίζουν πολλά.
Πολύ καλός ο Ολυμπιακός, όμως το ίδιο χορταστικός και απαιτητικός στον αγώνα ο ΟΦΗ. Δυο τα μελανά σημεία της σπουδαίας βραδιάς, της εντελώς ασυνήθιστης στο ντόπιο πρωτάθλημα. Η διαιτησία που και με τη χρήση του VAR αλλοίωσε το αποτέλεσμα και σε αρκετές άλλες φάσεις έδωσε ρεσιτάλ λαθών. Το άλλο ήταν ο κόσμος στην εξέδρα. Που αποδοκίμαζε την φιλοξενούμενη ομάδα, όταν αυτή έστελνε τη μπάλα στον τερματοφύλακα της.
Αυτό το κάνουν και οι μεγαλύτερες ομάδες στη γη. Κάποια στιγμή το τόπι να γυρίσει πίσω διότι έτσι βολεύει να ξεκινήσει πιο ορθολογικά η παραγωγή παιχνιδιού, να οργανωθεί πάλι μια νέα επίθεση. Ο ΟΦΗ ούτε μια στιγμή δεν κατέφυγε στον ανταρτοπόλεμο, σε καταστροφικό, σε αντιποδοσφαιρικό παιχνίδι. Ο κόσμος, όμως, αντί να χειροκροτεί έναν αντίπαλο που βγήκε στην αρένα να παίξει μπάλα, να ικανοποιήσει τον θεατή, έβγαζε τα ”ουουου…” , και κάθε φορά που η μικρή ομάδα είχε το θράσος να απειλεί την μεγάλη ομάδα με τους μικρούς οπαδούς.
Γιατί αυτή η συμπεριφορά της κερκίδας; Επειδή υπάρχει κόσμος που πάει στο γήπεδο και δεν τους ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο. Μονάχα η νίκη. Να το βράσουν το θέαμα, αν χάσει η ομαδάρα τους. Γι’ αυτό ”συμμετέχουν”, βοηθούν κι αυτοί αγωνιστικά με τα ”ουουου…” , μήπως κλονιστεί ψυχολογικά ο αντίπαλος.
