Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα δεν υπήρχαν καταστήματα δίσκων. Μιλάμε για δίσκους μουσικής. Να το πω αλλοιώς: Δίσκους αγόραζε κανείς στα παλιατζήδικα. Εποχή που ακόμα δεν είχαν σκάσει μύτη Μίκης Θεοδωράκης και Μάνος Χατζηδάκις, Η αγοραία ελληνική μουσική ήταν η ανατολίτικη. Από Τουρκία μεριά και όσο γίνεται πιο μέσα πιο βαθειά στην Ανατολή.
Οι ρεμπέτες, οι μουσικοσυνθέτες, ονόματα δεν λέμε, πηγαίνανε τη δεκαετία του ’50 στην πλατεία Ιπποδαμείας, στον Πειραιά, δίπλα στις γραμμές του τραίνου, εκεί όπου στη σειρά ήντουσαν το ένα παλιατζήδικο κολλητά με το άλλο, και αγόραζαν τούρκικους και ινδικούς δίσκους. Να τσουρνέψουν μουσική, να βάλουν στίχους, να φτιάξουν κανένα αμανοειδές ασμάτιον.
Οι Τούρκοι έφτιαξαν σήριαλ τη ζωή του πιο σπουδαίου σουλτάνου τους, του Σουλεϊμάν, επεισόδια το ένα μετάτο άλλο στο χαρέμι και δεν ακούγεται καν η οριεντάλ μουσική. Λες και παρακολουθείς τη χολυγουντιανή σειρά Τόλμη και Γοητεία στο παλάτι του πασά, με μουσική δυτικοφέρνουσα.
Ήταν ξωτική ομορφιά
Η Γκουλμπαχάρ η γλυκειά
Γιαραμπίτο, γιαχαμπί
Το λουλούδι η Γκιουλμπαχάρ
Γιαβάς, Γιαβάς…
Ένα από τα αμέτρητα σουξέ του Βασίλη Τσιτσάνη, για την Γκιουλμπαχάρ. Πριν από τον Τσιτσάνη κι άλλοι Έλληνες ρεμπέτες έγραψαν τραγούδια για την μάνα του Μουσταφά, του γιου του Σουλεϊμάν. Πανέμορφη η αντίζηλος της Χουριέμ, της άλλης σουλτάνας, της άλλης συζύγου του Σουλεϊμάν, η οποία μια φορά έφαγε το ξύλο της αρκούδας, από την Γκιουλμπαχάρ. Δεν την άντεξε κάποια στιγμή την Ουκρανή, την Χουριέμ, και την σακάτεψε στο ξύλο η Γκιουλμπαχάρ. Το άρωμα του ρόδου. Αυτό θα πει τούρκικα η λέξη Γκιουλμπαχάρ.
Μου το έχεις πει με φιλιά
Σα σε κρατούσα αγκαλιά
Σκλάβος στο δικό της φιλί
Είμαι στο σεβντά της δεμένος
Κλαίω, νοσταλγώ και θρηνώ
Την Γκιουμπαχάρ δεν ξεχνώ.
Το τραγούδησε σε δίσκο 78 στροφών, το 1950, η Ρένα Ντάλια που μετά πήρε μεταγραφή από τον Τσιτσάνη στον Γιάννη Παπαϊωάννου. Τίποτα δεν έχασε ο Τσιτσάνης, το τραγούδι το «είπε» καλύτερα η Κατερίνα Κόρου. Τσιτσάνη τραγούδησαν και τα δυο θηρία, οι τεράστιες Μαρίκα Νίνου και Σωτηρία Μπέλου.
Τι έγινε, ρε; Είμαι εγώ Ελλάδα και γράφω τούρκικη, γνήσια, ξεκάθαρη τούρκικη μουσική, για την …Γκιουλμπαχάρ; Και για δεκαετίες τραγουδάω «ελληνικά» τραγούδια, δηλαδή στίχους ελληνικούς σε μουσική που παιζόταν στα χαρέμια των μπέηδων και των φύλαρχων της Τουρκίας. Που το πάω;
Μία κουβέντα, με την ευκαιρία ότι σα σήμερα 15 Ιουνίου, το 1994, πέθανε ο Μάνος Χατζηδάκις, συνομήλικός (1925) του Μίκη Θεοδωράκη. Είναι ΑΣΥΛΛΗΠΤΗΣ αξίας, είναι τεράστιο το ΕΘΝΙΚΟ έργο αυτών των δυο. Μάνος και ο Μίκης έχουν προσφέρει περισσότερα απ’ ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα μαζί, συν και από την ελληνική παιδεία όπως αυτή διδάσκεται στα σχολεία τα τελευταία 150 χρόνια. Ίνσαλα.
………………………………………………………….
Η αγία τριάδα της ομοφυλοφιλίας στην Ελλάδα, διάβασε στο apodytiriakias.gr
