Στήνεται στην τηλεόραση ο άλλος να δει ποδόσφαιρο, ευρωπαϊκό παρακαλώ ποδόσφαιρο, και δεν βλέπει μπάλα. Όχι απλώς θέαμα μέτριο, αλλά στην πραγματικότητα τρώει στη μάπα μια φτηνή παράσταση που διώχνει τον ποδοσφαιρόφιλο από την τηλεόραση. Γιατί; Είναι ο φόβος! Οι ποδοσφαιριστές βγαίνουν στο γήπεδο με το άγχος μη φάνε το γκολ. Τι μπάλα να δεις, όταν οι αντίπαλοι δεν παίζουν για να κερδίσουν, αλλά για να μη χάσουν.
Το είδαμε και στο ματσάκι ΑΕ Λεμεσού με τον Άρη. Καλύτερη ομάδα ο Άρης και επειδή είχε τη σκοπιμότητα στο παιχνίδι παρουσιάστηκε κατώτερος σε σύγκριση με το πρώτο ματς στου Χαριλάου.
Το ποδοσφαιρικό δρώμενο σε ποιον απευθύνεται; Στον κόσμο, βέβαια. Στους θεατές και τηλεθεατές. Όχι, λάθος!!! Ποιος κόσμος; Οι οπαδοί είναι που ορίζουν τα κόζα. Και οι οπαδοί δεν ενδιαφέρονται, δεν έχουν απαιτήσεις ποιότητας από την ομαδάρα τους. Τους καίει το αποτέλεσμα. Η νίκη. Η πρόκριση. Αδιάφορο αν προέλθει με κακή απόδοση, με λάθος του διαιτητή σε βάρος του αντιπάλου.
Κάτι πρέπει να γίνει. Οι διοργανωτές των διεθνών συναντήσεων της UEFA και της FIFA να βρουν κάποιον κανονισμό που να μην επιτρέπει το «συντηρητικό» πνεύμα στο παιχνίδι των ομάδων. Από τη φύση του το ποδόσφαιρο είναι επαναστατικό, ξεσηκωτικό, ανατρεπτικό. Στο γήπεδο ο θεατής αισθάνεται μια ελευθεριότητα, όχι όπως όταν βρίσκεται στο γραφείο. Ουδείς στην Ιστορία επαναστάτης υπήρξε… συντηρητικός, φοβισμένος, συνεσταλμένος.
Τέλος πάντων, ο Άρης προηγήθηκε (φώτο) ενωρίς με ανόητο πέναλτι του αντίπαλου τερματοφύλακα και έφερε το ματσάκι στα μέτρα του. Να το πάει, έτσι ώστε να το δουλέψει στην αντεπίθεση. Όπως τον βόλευε.
Για τη συνέχεια, αν πράγματι ο Άρης θέλει συνέχεια στην Ευρώπη, θα χρειαστεί να έχει αυτοσυγκέντρωση, όχι αποκέντρωση στις προσπάθειές του, με συνέπεια να του λείπει η αποτελεσματικότητα. Μέχρι που να φτάσει ο Άρης, όταν χάνει γκολ με τη σέσουλα στην έδρα του;
……………
Ανάπηρες ομάδες στην Ευρώπη, αντίπαλες των ελληνικών, διάβασε στο apodytirakias.gr
