Ο κορυφαίος συγγραφέας του 20ου αιώνα. Ο Κολομβιανός Γαβριήλ Γκαρσία Μάρκες, μέγας παραμυθάς. Η τέχνη του μυθιστοριογράφου είναι το παραμύθι. Το μείζον χάρισμα του λογοτέχνη είναι να καρφώνει την ανθρώπινη ψυχή, να φωτογραφίζει τα ανθρώπινα πάθη με την πένα του. Με τη φαντασία του.
Ο “Γκάμπο”, ο “Γκαμπίτο” όπως τον αποκαλούν οι ισπανόφωνοι, ένας αμετανόητος αριστερός, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982, γεννήθηκε σ’ ένα χωριό και γρήγορα ανακάλυψε την ανάγκη του να γράφει. Αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάγκη προσωπική, μια τεράστια, μια ατέλειωτη καύλα.
Ουδείς μεγάλος συγγραφέας έγραψε για τον κόσμο. Ουδείς! Κανένα αριστούργημα της αιωνιότητας δεν γράφτηκε με στόχο να αρέσει στον κόσμο. Κανένα! Αν ο εμπνευσμένος συγγραφέας είχε την αγωνία να γίνει best seller το έργο του, τότε χαίρετε. Δεν θα είχε γραφτεί τίποτα σπουδαίο.
Το μεγάλο γεννιέται διότι λειτουργεί η ανάγκη να γεννηθεί, όχι για να ζητήσει τις μεγάλες πωλήσεις, το χειροκρότημα της μάζας, η οποία απλά θα προστρέξει μετά να υποκλιθεί στη δημιουργία του Θερβάντες, του Γκαίτε, του Γκόγκολ, του Τζόυς, του Κάφκα, του Φώκνερ, του Μάρκες.
Ο Gabriel Garcia Marquez γεννήθηκε Μάρτιο του 1927 και καθιερώθηκε το 1967 με το Εκατό Χρόνια Μοναξιάς, ένα κλασικό μεγαλούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπου απλώνει για πρώτη φορά την υπαρξιακή αγωνία της Λατινικής Αμερικής, την σκληρή απομόνωση ενός λαού, μιας ηπείρου. Μυθιστόρημα επικό.
Το 1981 το Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου, το 1985 το αγέραστο Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας. Το αγαπημένο του αποδυτηριάκια είναι Οι Θλιμμένες Πουτάνες της Ζωής μου, όπου ο Γκάμπο ξηγιέται μια ελεγεία για τα γηρατειά, έναν ύμνο αισιοδοξίας για τη ζωή, που γι’ αυτόν δεν τελειώνει ποτέ. Πέθανε το 2014, σα σήμερα 17 Απριλίου, από καρκίνο στους λεμφαδένες.
………………………….
Το ψηλό τακούνι είναι αφροδισιακό και βοηθάει στη συνουσία, διάβασε apodytiriakias.gr
