Πάσχα. Η γιορτή του θανάτου. Κι εγώ προσωπικώς είμαι με το θάνατο. Εκεί, όταν έρθει το τέλος του, δείχνει ο άλλος τη μαγκιά του. Ποια γέννηση; Γι’ αυτό τοποθετώ στα τσικό τα Χριστούγεννα, τη γιορτή της Γεννήσεως. Δεν παίρνεις πρέφα τι συμβαίνει και γιατί στη γέννησή σου, ενώ στο θάνατό σου φαίνεται όλη η κλάση σου.
ΗΛΙ, ΗΛΙ, λαμά σαβαχθανί. Θεέ, θεέ, γιατί με εγκαταλείπεις, είπε ο Ιησούς, το μεγαλύτερο πρόσωπο στη Γη, το μεγαλύτερο άτομο, το πλέον παρεξηγημένο και συκοφαντημένο. Ξεχνάω τους ευαγγελιστές και τους ερμηνευτές τους. Δεν τους χρειάζομαι, δεν έχουν να μου πουν τίποτα. Δεν θα έπινα παρέα με τους βαρεμένους χριστιανούς, ούτε με τους εχθρούς του χριστιανισμού. Είναι εκτός κόλπου και οι μεν και οι δε. Όλα μού τα είπε στο αυτί ο Χριστός, ο οποίος σίγουρα θα πήγαινε μαζί μου στο καζίνο να τραβήξει μπιλιές στη ρουλέτα και θα έπινε απέναντί μου. Και θα φιλοσοφούσαμε μία χαρά. Και δεν θα μ’ έστελνε στην Κόλαση εμένα τον ειδωλολάτρη και πανηδονιστή.
ΔΕΝ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ο Χριστός. Τι παγκόσμιο παραμύθι είναι τούτο που έστησαν; Και πώς είναι δυνατόν να αναστήθηκε ο Άνθρωπος, αφού δεν έχει πεθάνει. Ο Υιός του Θεού, σου λένε. Άλλο σότο αυτό. Ο ίδιος είναι ο Θεός, ποιος γιος. Πάτερ, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο… Ώστε, έτσι, ε; Απευθύνθηκε, δηλαδή, στον Πατέρα Του και Τον ικέτευσε(;) μην Τον υποχρεώσει σ’ αυτό το τεράστιο ζόρι. Έτσι απλά και τόσο μυστηριακά τα λένε.
ΠΑΣΧΑ. Και κάθε χρόνο το ίδιο έργο. Έχει το πνεύμα του, τις μυρωδιές του το Πάσχα, άσχετο αν το βλέπουν σαν άγιο και προσφέρεται για μία ευκαιρία να προβληματισθούν τα κοπρόσκυλα του ανθρωπίνου γένους για το πώς παίζουν μπάλλα κι όχι απαραίτητα αν θα πάρουν το πρωτάθλημα της αιώνιας ζωής.
ΘΑΝΑΤΟΣ. Για πάρτη σου πεθαίνεις. Για να φύγεις με τέτοιον τρόπο ώστε να θριαμβεύσει η προσωπική σου αξία, το προσωπικό σου σύστημα ηθικής. Ομιλούμε για τον Χριστό κι όχι για τον χριστιανισμό που έφτιαξε μαγαζιά. Αν δεν πεθάνεις, δεν έχει καμία αξία η ζωή σου. Ο Χριστός, αυτός ο ίδιος αποφάσισε τα πάντα. Όλοι οι άλλοι είναι τσόντες, είναι καρατερίστες, κάτι περισσότερο από κομπάρσοι στην παράσταση. Ο Πιλάτος, ο Βαραβάς, ο Ιούδας, η Μαγδαληνή, ο Πέτρος, ο Καϊάφας. Δεν υπάρχουν αυτοί. Δεν τους βλέπω. Κυκλοφορούν στην πίστα, βέβαια, σε κάθε πίστα, σε κάθε θρησκεία, όμως ο Θεός είναι Ένας. Ο Ιησούς.
ΠΟΙΑ ΘΥΣΙΑ; Ποια σταύρωση; Για πάρτη Του έκανε την επιλογή Του το παλληκάρι. Χωρίς προηγουμένως να βγει σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, σε προεκλογικό μπαλκόνι, σε εκκλησιαστικό άμβωνα. Τι είναι αυτά, ρε. Με το ζόρι να Τον κάνετε Λένιν και Τσε και Σάββα Ξηρό. Μιλάμε για τον Έναν κι όχι για κάποια τσουτσέκια. Και ο Ένας πορεύεται στο δρόμο Του, το δικό Του δρόμο, κι εσύ θα ‘σαι μάγκας όχι αν Τον ακολουθήσεις, αλλά αν περπατήσεις στο δικό σου δρόμο, όχι αλλωνών δρόμο.
Πάτερ, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο… Ψέμα. Τον εκλιπαρούσαν να μην πλησιάσει την κούπα… Πάρτε δρόμο, ρε, τους είπε. Θα το πιω, ρε, δικό μου είναι.
ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ για τον Χριστό και τη σταύρωσή του, γράφει ο apodytiriakias.gr
