Είσαι χίλια χρόνια αυτοκρατορία και έχει χαράξει το πρωϊνό της 29ης Μαϊου 1453, ημέρα Τρίτη είναι, και ξέρεις ότι δεν έχεις καμμία ελπίδα. Σ’ έχει εγκαταλείψει ο Θεός. Ο εχθρός είναι προ των τειχών. Των τραυματισμένων με ανοικτές πληγές από το πυροβολικό.
Απολίτιστοι οι Οθωμανοί αλλά εμπειρότατοι στην τέχνη του πολέμου. Πριν μπουκάρουν οι γενίτσαροι ντοπαρισμένοι όχι μονάχα από μαστούρα θρησκευτική, τα κανόνια του Μεχμέτ του Πορθητού δούλεψαν συντονισμένα και αποτελεσματικά.
Όλα έχουν τελειώσει. Είναι οι τελευταίες ώρες, οι τελευταίες στιγμές της βασιλεύουσας. Σε λίγο θα αρχίσει η σφαγή. Οι Τούρκοι δεν κρατιούνται. Ένα από τα πιο σημαδιακά και αποφασιστικά γεγονότα στην ανθρώπινη Ιστορία θα συντελεσθεί. Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Έπεσε, λέει, προδοσία. Όπως ο σουλτάνος είχε τους ρουφιάνους του στο στρατόπεδο των Βυζαντινών, μέσα στην αυλή του αυτοκράτορα, έτσι και ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος είχε στήσει την οργάνωση του και γνώριζε τις κινήσεις στο επιτελείο των Οθωμανών. Τα πράγματα, όμως, είχαν πάρει το δρόμο τους. Το μόνο που μπορεί να πεις είναι ότι το κακό άργησε να προκύψει.
Ήταν αναπόφευκτο. Δεν μπορούσε να είχε άλλη τύχη ένα καθεστώς, μια αυτοκρατορία μαγική εικόνα πια. Μίλησε για μια άλλη φορά ο νόμος της παρακμής. Της διαφθοράς. Της θεοκρατίας. Ο χοϊμενισμός στην πρότερη αλλά και χαβαλετζήδικη του εκδοχή. Αυτή είναι η κουβέντα του αποδυτηριάκια.
Βυζάντιο, το μεγαλύτερο αδελφάτο της Ιστορίας(!), γράφει ο apodytiriakias.gr
