Ήταν 8.15 πρωινή ώρα, για την ακρίβεια και 17 δευτερόλεπτα όταν, όπως ήταν προγραμματισμένο, εξερράγη η πρώτη στην Ιστορία ατομική μπόμπα, στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας και ακαριαία σκοτώθηκαν, όπως υπολογίστηκε, 66.000 άνθρωποι. Ίσως η πιο μαύρη στιγμή του ανθρώπινου γένους που συνέβη πριν από 72 χρόνια…
Ο ουρανός ήταν καθαρός, η μέρα ηλιόλουστη. Δεν υπήρχε καμία υποψία, κανένα σημάδι, καμία προειδοποίηση γι’ αυτό που θα γινόταν σα σήμερα 6 Αυγούστου, το 1945. Από μια βάση αμερικάνικη, κάπου στον Ειρηνικό, το αεροπλάνο με το δωδεκαμελές πλήρωμα απογειώθηκε στις 2.45, για να βρίσκεται μετά από πεντέμισι ώρες στην ιστορική πόλη που μπήκε στο χάρτη όταν εκεί έκτισε το κάστρο του ένας σογκούν, το 1589.
Τα ραντάρ έπιασαν τα τρία αμερικάνικα αεροπλάνα αλλά οι Ιάπωνες δεν ανησύχησαν. Τι ζημιά να μας κάνουν ένα βομβαρδιστικό και δυο συνοδείας; Μάλλον κάνουν μια πτήση αναγνωριστική.
Ο πιλότος που κουβαλούσε τη μπόμπα τριών μέτρων και τεσσάρων τόνων βάρους βάπτισε το σκάφος με το όνομα της μητέρας του, έτσι η κάποια Ενόλα Γκαίη πέρασε στην Ιστορία της κολάσεως.
Ο συγκυβερνήτης του βομβαρδιστικού αμέσως μετά την απελευθέρωση της ατομικής βόμβας έκανε το σταυρό του και μαζί μια ευχή. Κύριε, κάνε ό,τι μπορείς γι’ αυτούς από κάτω.
Δεν γράφω τίποτα περιττό και φανταστικό, ποιητική και δημοσιογραφική αδεία. Όταν αναφέρεσαι στη Χιροσίμα, δηλαδή στην υπέρτατη ανθρώπινη κτηνωδία, αν δεν λειτουργεί η απόλυτη σιωπή, η συνειδητή προσκύνηση για τα θύματα, τουλάχιστον ζυγίζεις κάθε γράμμα κάθε λέξεως της κάθε προτάσεως σου.
Ο μεν κυβερνήτης, λοιπόν, έδωσε το όνομα της μάνας του, πιθανόν χωρίς να την ρωτήσει, πιθανόν εκείνη να βρισκόταν ήδη στον Παράδεισο κι αυτός, ο γιος ήθελε να την φέρει στην Κόλαση. Ο δε συγκυβερνήτης ζήτησε από τον Χριστό να κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό που θα έβρισκαν χιλιάδες άνθρωποι, αμέσως μετά την έκρηξη της βόμβας. Επειδή αυτός, ο συγκυβερνήτης, δεν μπορούσε να κάνει εκείνο που είχε τη δύναμη να κάνει ο Κύριος.
Τελικά κανένας Κύριος και κανένας Θεός δεν έκανε κάτι για να προλάβει το κακό, που ανέλαβαν ο κυβερνήτης, ο συγκυβερνήτης και τα άλλα τα παιδιά τής, κατά τον Χάρυ Τρούμαν, «ανθρωπιστικής αποστολής».
Κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε, είπε 20 χρόνια μετά τη Χιροσίμα ο Χάρης Τρούμαν που το 1945 ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ. «Ξέραμε τι κάναμε, διάολε, με την μπόμπα τελειώσαμε τον πόλεμο και γλυτώσαμε μισό εκατομμύριο νεκρούς». Με τη βοήθεια του Θεού πάντα.
