Ο αποδυτηριάκιας ποτέ και κανέναν δεν αποκάλεσε μαλάκα. Ποτέ δεν απευθύνθηκε σε αναγνώστη ή σε επώνυμο της ποδοσφαιρικής πιάτσας για να του πει «Είσαι μαλάκας». Ο αποδυτηριάκιας ήταν πάντα ευγενής. Αν άνοιγε διάλογο από τη στήλη του, στην τελευταία σελίδα της φυλλάδας, έγραφε «Κύριε μαλάκα». Όχι σκέτο μαλάκα.
Ίσως είναι το πρώτο μέσο ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» όπου ένας καθημερινός σχολιογράφος, εννοώ την εξοχότητά μου, που έκανε χρήση της λέξεως «μαλάκας». Γιατί όχι; Δεν είναι ύβρις, κακώς θεωρείται υβριστική. Ό,τι αληθινό, οφείλουν όλοι να το αποδέχονται. Πώς αλλιώς να πεις τον μαλάκα; Ηλίθιο. Ανόητο. Βλάκα. Ανίκανο. Ανεπαρκή. Αδιάφορο. Γελοίο. Αμόρφωτο. Καραγκιόζη. Αχαίρευτο. Μπουνταλά. Ένα κάρο άλλους χαρακτηρισμούς παρόμοιους.
Μην αγνοούμε πως η πλέον πολυμεταχειρισμένη λέξη στην καθημερινότητα του Έλληνα είναι αυτή. Μαλάκας. Κι όμως αποφεύγουν να τη γράψουν κανονικά. Ολόκληρη. Της αφαιρούν κάποια γράμματα. Μαλ@@ας π.χ. ή Μ@λ@κας.
Τι θα πει Μαλάκας; Πρόκειται για λέξη παλιά. Της αρχαίας ελληνικής. Θα πει ο μαλακός. Ο μαλθακός. Εκείνος που δεν είναι σκληρός. Βασικό αυτό. Ποιο; Ότι ο Έλληνας, ο νεοέλληνας, όχι ο αρχαίος πρόγονος, δεν είναι σκληρό καρύδι. Προσφορά, λοιπόν, έκανε ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ», που πρωτοκυκλοφόρησε σαν σήμερα 30 Νοεμβρίου, το 1982, να φωτίζει αυτή τη γονιδιακή αδυναμία της φυλής μας. Ναι, είμαστε μαλάκες. Μαλθακοί. Όχι χτισμένοι με μέταλλο σκληρό.
…………………………………
Κάθε πρωί στο περίπτερο, να πάρουν τη δόση τους με τον «ΦΙΛΑΘΛΟ», διάβασε apodytiriakiass.gr
