Το αίσχος με τους πρώην. Αυτούς τους τρεις καμπαλέρος οι οποίοι… ήταν, αλλά συνεχίζουν να αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία. Με τις ευλογίες του συστήματος. Τίποτα δεν είναι οι κύριοι, δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα, καμιά υποχρέωση, καμιά ευθύνη, αλλά τους αντιμετωπίζουν ως ”πρώην”.
Ο Κωστάκης Καραμανλής (1956), ο Γιωργάκης Παπανδρέου (1952), ο Αντωνάκης Σαμαράς (1951) υπήρξαν πρωθυπουργοί. Αυτό σημαίνει ότι έχουν εξασφαλισμένη την εκλογή τους στη Βουλή και χωρίς να… εκλεγούν. Επειδή είναι «πρώην». Θα εκτεθεί π.χ, υποψήφιος στον Πειραιά ο Σημίτης, το ΠΑΣΟΚ θα βγάλει μια έδρα, αλλά στη Βουλή δεν θα μπει ο Παναγιώτης Φασούλας με ένα σκασμό ψήφους. Το ίδιο στη Μεσσηνία με τον Σαμαρά, στη Θεσσαλονίκη με τον Καραμανλή, στην Πάτρα με τον George.
Είναι πρώην! Και έχουν όλα τα προνόμια του «πρώην», αυτοκίνητο, προσωπικό, ασφάλεια, μισθό. Και ποια είναι η δουλειά τους; Είπαμε. Δεν έχουν κανένα αντικείμενο εργασίας και υπευθυνότητας. Γι’ αυτό οι ίδιοι και οι παρατρεχάμενοι τους από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούνται μόνο για ένα πράμα. Πώς θα υπονομεύσουν τον αρχηγό του κόμματος τους.
Δεν πήγε ο Σαμαράς να ψηφίσει την τροπολογία του Μητσοτάκη για να μην υποβιβαστεί ο ΠΑΟΚ. Είχε υποχρέωση να ψηφίσει, όχι απαραίτητα «Ναι» ή «Όχι». Βουλευτής είναι, όχι «πρώην» πρωθυπουργός. Τι κάνουν οι τρεις καμπαλέρος. Γράφουν τα πάντα εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Δεν εμφανίζονται στη Βουλή. Αργόσχολοι είναι, νόμιμα.
Στη φώτο ο Σαμαράς με τον συριζαίο Τσίπρα, που κι αυτός ως πρώην έχει εξασφαλισμένο το πολιτικό του… μέλλον.
Γιατί εγκατέλειψαν την Ελλάδα οι καλοί Αλβανοί, διάβασε στο apodytiriakias.gr
