Ομαδάρες έχουμε στο πρωτάθλημα, όχι καλές ομάδες…

Το περασμένο Σάββατο Άρσεναλ-Τότεναμ 4-2. Με ποδόσφαιρο φανταστικό. Καθηλωτικό. Ένα παιχνίδι που το βλέπεις κάθε εκατό χρόνια. Τα είχε όλα μέσα. Ό,τι μπορεί να χαρίσει μία παρτίδα ποδοσφαίρου. Εδώ στην Ελλάδα τι βλέπουμε; Να μην πω τι βλέπουμε.

Άλλο Αγγλία, θα πεις, άλλο Ελλάδα. Σύμφωνοι. Παράλογο να απαιτεί κάποιος ποιότητα επιπέδου αγγλικού πρωταθλήματος και στην Ελλάδα. Ακόμα και από τις ομαδάρες μας. Στην μπάλα, όμως, δεν είναι ζητούμενο μονάχα η ποιότητα και η υψηλή τεχνική. Έχει λόγο και η αγωνιστικότητα. Και η ανταγωνιστικότητα.

Και δύο ομάδες με ποδοσφαιριστές όχι μεγάλης αξίας και φιρμάτους, αν έχουν ίδιο κίνητρο, ίδιο στόχο στο πρωτάθλημα, φτιάχνουν σκηνικό να κερδίζει το ενδιαφέρον του θεατή. Μήπως έχουμε λησμονήσει γιατί παίζεται το ποδόσφαιρο. Μόνον για το θέαμα! Μόνον για να προκαλεί την προσοχή του θεατή.

Χθες έπαιζαν δύο από τις ομαδάρες μας, ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός. Οι δύο πρώτες της βαθμολογίας. Ομαδάρες, βέβαια, είναι για τα πρωτοσέλιδα και τους οπαδούς τους. Το χειροκρότημα, όμως, το άξιζαν οι αντίπαλοί τους.

Η Λαμία ήταν καλύτερη του ΠΑΟΚ. Τον έπαιζε στο μισό γήπεδο. Ο δε Παναιτωλικός στο Καραϊσκάκη μείωσε σε 2-1 με δέκα παίκτες. Στα τελευταία λεπτά ήταν τόση η αγωνία των οπαδών του Ολυμπιακού που… προσπαθούσαν με μακρόσυρτα «οι ου ου ου ου…» να σπάσουν τον ρυθμό του Παναιτωλικού όταν με την μπάλα επιχειρούσε να πλησιάσει την αντίπαλη περιοχή.