Δεν είναι πολλά χρόνια πριν όταν το πρώτο θέμα στην ατζέντα της δημόσιας ζωής ήταν οι «νταβατζήδες». Οι μεγαλοεπιχειρηματίες που ελέγχουν τη σακούλα. Οι αρχηγοί της διαπλοκής. Της διαφθοράς. Οι κλέφτες. Οι κλέφταροι. Αυτοί και οι μπίζνες τους με το δημόσιο, οι ύποπτες σχέσεις τους με τους πολιτικούς ήταν οι αιτίες που φούνταραν την Ελλάδα. Αυτά έλεγε η ΝΔ για το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ για τη ΝΔ. Και αφού ξεβρακώθηκαν τα δύο κόμματα με τα οποία έπαιζε μπάλα ο ελληνικός λαός, στη συνέχεια έβαλε στο παιχνίδι ένα κόμμα από τα αζήτητα. Τον Σύριζα.
Γυρίζουμε ενάμισυ αιώνα πριν, στη μεταεπαναστατική Ελλάδα. Οι κατηγορίες για τους πολιτικούς, για κάποιους πολιτικούς, ήταν ότι ήταν διαπλεκόμενοι με λήσταρχους. Κι αυτό πράγματι συνέβαινε. Η ληστοκρατία ήταν πραγματικότητα. Συμμορίες «επώνυμες» δρούσαν για πάρτη τους αλλά και για λογαριασμό τσιφλικάδων. Και πολιτικών, υπουργών, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τους παράνομους «των ορέων» για εκφοβισμό των χωριατών, να ψηφίσουν συγκεκριμένους υποψήφιους στις εκλογές.
Το 1870, έγινε «η Σφαγή στο Δήλεσι». Έτσι πέρασε στην Ιστορία ένα γεγονός που διέσυρε την Ελλάδα στην πολιτισμένη Ευρώπη. Στην Ευρώπη όπου το κράτος είναι ισχυρώτερο των κακοποιών. Πιο πάνω από το παρακράτος. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει Ευρώπη, σε επίπεδο ισχύος να υπερέχει η νομιμότητα της παρανομίας. Δεν γίνεται να βγει εκτός κόλπου το παρακράτος, η παρανομία, η παραοικονομία, αλλά μέχρι το βαθμό που της επιτρέπει η κρατική εξουσία.
Στις 29 Μαρτίου ξεκινάει εκδρομή στον Μαραθώνα μια παρέα Άγγλων και Ιταλών περιηγητών και διπλωματών. Στην επιστροφή τους, κάπου στο Πικέρμι, πέφτουν σε ενέδρα από την συμμορία του Τάκου Αρβανιτάκη, οι άνδρες του οποίου για πλάκα εξουδετέρωσαν τους χωροφύλακες συνοδούς των ξένων. Τους αιχμαλωτίζουν όλους και τους καβατζάρουν σ’ ένα από τα λημέρια των Αρβανιτάκηδων, στην Πεντέλη.
Πενήντα χιλιάδες λίρες Αγγλίας ζητάει ο Αρβανιτάκης και αμνηστία. Συμφωνεί η αγγλική πρεσβεία με τους όρους των απαγωγέων, οι οποίοι αν δεν ικανοποιούνταν θα έσφαζαν τους ομήρους. Η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει συζητήσεις με τους ληστές. Δεν προβλέπεται, άλλωστε, η χορήγηση αμνηστίας από το Σύνταγμα, όπως πρότειναν οι Άγγλοι. Το σχόλιο της αγγλικής πρεσβείας διατυπώθηκε με τρόπο διπλωματικό, όχι όπως το αποδίδω: ”Μας κάνετε πλάκα! Για ποιο σύνταγμα μιλάτε, όταν η κυβέρνησή σας το έχει καταπατήσει τόσες φορές…”.
Ένας λόρδος, όμηρος κι αυτός, προτείνει στον λήσταρχο: ”Άσε με να φύγω, θα επιστρέψω με τα λεφτά που ζητάς και θα προσπαθήσω να καθαρίσω να πάρετε αμνηστία”.
«Τράβα στο καλό…» λέει στον Άγγλο αριστοκράτη ο Τάκης Αρβανιτάκης, τον οποίο στη συνέχεια καταδιώκει στρατιωτικό απόσπασμα. «Σταματήστε να με κυνηγάτε, διαφορετικά θα αρχίσω να χαλάω έναν-έναν τους αιχμαλώτους μου…» απειλεί ο «καπετάνιος», που την κάνει για τα ελληνοτουρκικά σύνορα, τότε ήταν στην Λαμία. Απελευθέρωσε στο μεταξύ τις γυναίκες, διότι του προκαλούσαν πρόβλημα στις μετακινήσεις του.
Τελικά, στις 9 Απριλίου σα σήμερα, έγινε το κακό όταν βρέθηκαν φάτσα-κάρτα στρατιωτικό απόσπασμα και ληστές, σε μια παραθαλάσσια περιοχή του Ωρωπού, το Δήλεσι. Η σφαγή. Ο Τάκος γλύτωσε, διέφυγε. Από τη συμμορία του σκοτώθηκαν 20, και συνελήφθησαν 9, οι οποίοι αργότερα εκτελέστηκαν. Στους σκοτωμένους και ο υπαρχηγός της συμμορίας, ο Χρήστος Αρβανιτάκης, αδελφός του Τάκου. Από τους ξένους, τους τέσσερις τους σκότωσαν οι ληστές για «αντίποινα».
Η κυβέρνηση Θρ. Ζαϊμη έπεσε. Στην Ευρώπη μιλούσαν για μια Ελλάδα φωλιά ληστών και πειρατών. Και έπαιξαν σκέψεις να γίνει στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα(!), όταν η συμμορία των Αρβανιτάκηδων αιχμαλώτισε τους ξένους. Η εικόνα από τη δίκη των ληστών στην αίθουσα τελετών σχολείου, του Βαρβάκειου.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Τα περί Μένιου Φουρθιώτη διαβάζονται και… ανάποδα, στο apodytiriakias.gr
