Μεγάλη ομάδα ο Ολυμπιακός. Μήπως πρόκειται για μεγάλο καφενείο; Είναι η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στην Ελλάδα. Τα περισσότερα πρωταθλήματα. Τα περισσότερα κύπελλα. Φαντάσου, λοιπόν, πόσο καφενεία είναι οι άλλες ελληνικές ομάδες, αφού ξεχώρισε ο Ολυμπιακός. Το πιο μεγάλο καφενείο.
Θρύλος, σου λέει, ο Ολυμπιακός. Μήπως πρόκειται για θρυλικό καφενείο; Είναι η ομάδα με τους περισσότερους οπαδούς. Το ξέρουν; Ρωτάω, αν γνωρίζουν ότι η αγαπημένη τους ομάδα ως οργάνωση, ως ιστορικό δρώμενο, είναι ο ορισμός του καφενείου.
Αντιληπτό, πριν προχωρήσουμε την κουβέντα, να σημειώσουμε πώς μιλάμε… ελληνικά. Πώς καταγράφουμε μια πραγματικότητα ολότελα ελληνική. Ο ολυμπιακός, άλλωστε, εκπροσωπεί Ελλάδα. Εκφράζει ελληνική κοινωνία. Είναι ο καθρέπτης του Έλληνα, ποδοσφαιρόφιλου κι’ όχι.
Με αφορμή την πρόσληψη του Αλβανού Μπεσνίκ Χάσι από τον Ολυμπιακό το SDNA παρουσίασε με υπογραφή Άκη Στρατόπουλου μία λίστα ανατριχιαστική, για όποιον «διαβάζει» κάτι περισσότερο πίσω από ονόματα προπονητών και τα όποια σχετικά στοιχεία από το πέρασμα τους στο μεγάλο λιμάνι. Να τα πούμε σχεδόν τηλεγραφικά, άνευ αναλύσεων, μάλιστα όταν το πράμα μιλάει μόνο του…
…Στα 90 χρόνια Ιστορίας του ο Ολυμπιακός άλλαξε 99 φορές προπονητή!!! Αυτό δεν αναφέρεται στο SDNA! Ότι ο Μπεσνίκ Χάσι (φώτο από την παρουσίασή του) είναι η 100η αλλαγή προπονητή στην Ιστορία του Ολυμπιακού. Αυτό έχει σημασία, όχι ότι από την ομάδα πέρασαν 77 προπονητές.
Τι 77, τι 37, η αξιοπιστία την διοίκησης της δημοφιλέστερης ομάδας ορίζεται από το γεγονός ότι αλλάζει προπονητή σε λιγότερο από μία σαιζόν. Άρα, έχεις να κάνεις με καραμπινάτη καφενειακή λειτουργία.
Μιλάμε για τον Ολυμπιακό. Το μεγάλο καφενείο. Μιλάμε, για να κάνουμε ταμείο, για όλες τις ελληνικές ομάδες που είναι το ίδιο καφενεία, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης, Πανιώνιος κ.α..
Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένας περήφανος καφενειότοπος. Μία πιάτσα από καφενεία.
Ο προπονητής είναι το Νο2 πρόσωπο μετά τον πρόεδρο. Άρα, η επιλογή δεν μπορεί να γίνει κουτουρού μπουγάτσα, ούτε μετά την πρόσληψη να μην ελέγχεται η σακούλα. Να αφήνεται ασύδοτος, ανεξέλεγκτος ο προπονητής μέχρι να… απολυθεί. Κι αυτό συμβαίνει πιθανότατα όχι γιατί δεν δουλεύει καλά, αλλά επειδή τα αποτελέσματα του δίνουν απολυτήριο.
Ο Μαρινάκης και ο κάθε επιχειρηματίας έχει σχέση ζωής με τον νομικό του σύμβουλο. Και με τον λογιστή του. Και με το άλφα και βήτα στέλεχος της εταιρείας του.
Γιατί, λοιπόν, αυτή η προχειρότητα στην πρόσληψη προπονητή; Επειδή οι μεγαλοεπιχειρηματίες αντιμετωπίζουν καφενειακά την ΠΑΕ. Εντελώς ανεύθυνα.
Ένα καφενείο γειτονιάς είναι ο Ολυμπιακός. Όχι το αριστοκρατικό καφέ που συχνάζουν συνταξιούχοι στρατιωτικοί και δικαστικοί, καλλιτέχνες και συγγραφείς. Μόνον μία ομαδίτσα γειτονιάς παίρνει προπονητή για ένα μήνα, για δύο εβδομάδες, για τρεις μέρες, όπως έχει συμβεί στον Ολυμπιακό και Σ’ ΟΛΕΣ της ελληνικές ομάδες.
Άλλο στοιχείο: Έχουν αναλάβει τον Ολυμπιακό προπονητές οι οποίοι δεν ήταν προπονητές. Που τους βάπτισε προπονητές ο τρανός Ολυμπιακός.
Άλλο στοιχείο καφενειακό: Προπονητές που κρίθηκαν ανεπαρκείς και απολύθηκαν, ξαναπροσλήφθηκαν. Όχι μόνον ένας και δύο! Κάποιοι και τρεις φορές. Σε μία περίπτωση προπονητής επανήλθε δύο φορές την ίδια σαιζόν!
Γιατί όλα αυτά; Είπαμε. Δεν είπαμε; Είμαστε καφενείο. Όλοι είμαστε καφενείο, όχι μόνον ο Ολυμπιακός που την περασμένη σαιζόν, 2016-2017, άλλαξε πέντε προπονητές. Κι όμως πήρε το πρωτάθλημα. Όχι ο Ολυμπιακός, το πρωτάθλημα το πήρε η καφενειακή αντίληψη που χαρακτηρίζει το … επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Να ξέρουμε ποιοί είμαστε, εμείς, όχι ο Ολυμπιακός και η κάθε ομάδα. Υποστηρίζουμε ομάδες καφενεία. Μισούμε ομάδες καφενεία. Ασχολούμεθα με καφενεία, με ΠΑΕ ανίκανες να παρουσιάσουν ποδόσφαιρο της προκοπής. Είμαστε τα καφενεία.
