Η κουβέντα ανήκει στον βετεράνο αθλητικό συντάκτη Νίκο Μπαβέλα, πατέρα του Τάσου, του παλιού πρωταθλητή του τένις. Είμαστε στα γραφεία της παλιάς Ελευθεροτυπίας, κάπου 1976-77, Διακογιάννης, Παπαζήσης, Γαβαλάς, Βουτσέλης, Παπαγεωργίου, Καραγιαννίδης και ο επικεφαλής του αθλητικού τμήματος Μπαβέλας, οπαδός του Πανιωνίου, είπε:
«Δεν θα ήθελα και ο γιος μου να γίνει Πανιώνιος. Μακάρι να γίνει Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός…».
Εποχή που υπήρχαν αρκετοί πανιώνιοι δημοσιογράφοι, όχι μόνον αθλητικοί. Και του πολιτικού ρεπορτάζ, του καλλιτεχνικού, βεβαίως κ.λπ. Πολύ περισσότεροι οι Πανιώνιοι από τους Απολλωνιστές και τους Εθνικούς. Γιατί, όμως, ο Μπαβέλας, επόμενο αντιολυμπιακός και αντιπαναθηναϊκός ως Πανιώνιος, να μην επιθυμεί ο απόγονός του όταν μεγαλώσει αύριο να τον ακολουθήσει στο ίδιο ποδοσφαιρικό… ”φρόνημα”; Ο ίδιος εξήγησε:
«Πόνος να είσαι Πανιώνιος. Περισσότερο χάνεις, παρά κερδίζεις. Συνήθως στεναχωριέσαι, λίγες φορές χαίρεσαι. Αν το παιδί μου γίνει γαύρος ή βαζέλος, τις περισσότερες φορές θα είναι με τους νικητές».
Λες; Αναρωτιέμαι. Λες να είναι αυτός ένας λόγος; Για ποιο θέμα η απορία; Ψάχνομαι αν αυτός είναι ο κύριος λόγος, που σπρώχνει τα πλήθη, ασυνείδητα βέβαια, περισσότερο στις «μεγάλες» ομάδες. Να επιλέγουν την «μεγάλη» ομάδα για να έχουν στην εξασφάλα την αίσθηση του νικητή, τουλάχιστον στην μπάλα. Λες;
Ποιες μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη έχουν υποβιβαστεί και γιατί, διάβασε στο apodytiriakias.gr
