Το ραντεβού με τη μάθηση έχει κλειστεί προ πολλού. Όλα τα μωράκια μας, γιατί όσο κι αν μεγαλώνουν μωρά θα τα βλέπουμε, ξεκινούν το σχολείο.
Ο πρίγκιπάς μου πάει νηπιαγωγείο πια. Μεγάλωσε. Μάλιστα χθες είχαμε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων στο σχολείο του.
Πριν δύο μέρες έλαβα μια πρόσκληση από το σχολείο που φοιτά ο μονάκριβος γιος μου, στο νηπιαγωγείο είναι μη φανταστείτε, να παρευρεθούμε ενώπιων δασκάλων για να πληροφορηθούμε τη πρόοδο του.
Συγκινήθηκα… Για εννέα μήνες τον κουβαλούσα μέσα μου. Τον ένιωθα να αντιδρά σε όλα από τότε… Να κλοτσά και να τεντώνεται και εγώ να θαυμάζω το θαύμα της φύσης & λίγο δικό μου να συντελείται μέσα στο σώμα μου.
Το μεσημέρι που γεννήθηκες δε θα το ξεχάσω ποτέ. Εκείνη τη στιγμή που σε κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Ανάμεσα σε ανθοδέσμες και μπαλόνια, τον πατέρα του στο προσκεφάλι μου και όλους τους παππούδες στο διάδρομο να μιλούν για το διάδοχο, εγώ περίμενα εσένα να μου αλλάξεις την ζωή μου. Και την άλλαξες…
Σήμερα, λοιπόν, 5 χρόνια μετά θα βρεθώ να ρωτώ για την πρόοδό σου. Να δω αν έμαθες αριθμητική και αν ήσουν ήσυχο παιδάκι.
Δεν έχουν περάσει δα και τόσα χρόνια από τότε που η δική μου μητέρα ερχόταν στο σχολείο να μάθει για τη δική μου πρόοδο. Και να ‘μαι σήμερα μέσα στο γραφείο μου, ανάμεσα σε δικογραφίες να προσμένω την πρώτη μέρα στη συνάντηση γονέων στο σχολείο του γιου μου.
Ήθελα να είμαι ωραία ντυμένη, μια όμορφη μαμά. Ένιωθα ένα τρακ σαν να είχα πρώτο ραντεβού, ένα άγχος για το τι θα ακούσω… Στήθηκα στη σειρά, γιατί, τι κι αν είσαι γονέας με την αράδα σου θα πας, και περίμενα με τον πατέρα του, που ένιωθε το ίδιο. Ίδρωναν τα χέρια του και το πρόσωπό του έκανε συσπάσεις (σφιγγόταν). Εκείνος κι αν είχε ανησυχία, αλλά πού να το είχε ομολογήσει. Εγώ, όμως, το κατάλαβα.
Ο γιος μου, έπαιζε μαζί με τους συμμαθητές του! Μόνο πριν φύγουμε μου είπε στο αυτοκίνητο με νόημα, «Μαμά, αν σου πουν και καμία κουβέντα, ξέρεις, μην τους πάρεις σοβαρά. Παιδάκι είμαι θα την κάνω και τη ζαβολιά μου!»
Θεέ μου, τι θα ακούσω σκέφτηκα… Τα χειρότερα έβαζα πάντα στο μυαλό μου, ίσως φταίει η φύση της δουλειάς μου που με επηρεάζει.
Επιτέλους μας φώναξε η δασκάλα. Μια νεαρή κοπέλα, γλυκιά και ζεστή όπως έχουμε στο μυαλό μας τις δασκάλες, από εκείνες που ασχολούνται με την καθημερινή ζύμωση του χαρακτήρα των παιδιών μας. Τα λόγια ξεπηδούσαν σαν ποιήματα της Κικής Δημουλά από το στόμα της. Ζάχαρη και κυριολεξία.
Εμείς κρυφοκαμαρώναμε να ακούμε ότι είναι «αν όχι ο καλύτερος, ένας από τους καλύτερους μαθητές που έχω. Και στην αριθμητική και στη γλώσσα και στα αγγλικά. Να τον χαίρεστε το Νάσο σας, γιατί εκτός από καλός μαθητής είναι και πολύ έξυπνο παιδί». Ρώτησα αφελέστατα, «Για το δικό μου παιδί λέτε;», «Ναι», μου απάντησε εκείνη, «Να σκεφτείτε ότι ήταν το μόνο παιδάκι που μας ανέλυσε με ακρίβεια την έννοια της φράσης «αχίλλειος πτέρνα».
Όσο για τη συμπεριφορά… Σε αυτή έπαιρνε 10 με τόνο. Ένα παιδάκι με το savoir vivre ανά χείρας.
Όπως λέει και ο συνονόματος παππούς του, «ο τρελός ο άνθρωπος;» Φαίνεται ότι στο σπίτι εξαντλεί όλη του την ενεργητικότητα και τις μηχανορραφίες;
Φύγαμε από το σχολείο με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη που δεν έλεγε να σβήσει. Το δικό μου το παιδί, το δικό μου το παιδάκι, το καμάρι μου!
Τηλεφώνησα στην μητέρα μου να μοιραστώ και με τους παππούδες αυτή την εμπειρία μου. Πρώτη φορά γονιός και επισήμως. Ήμασταν οι γονείς του μαθητή Νάσου.
Ο πατέρας «κοκορευόταν» στον πατέρα του για τον γιο του… Το δέντρο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Έτσι έκανε κι εκείνος για τον γιο του και έτσι θα κάνει και ο Νάσος για τον δικό του γιο… Σόι πάει το βασίλειο.
Εκείνη τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ, θα μείνει ανεξίτηλη στο άλμπουμ των αναμνήσεών μου. Η υπερηφάνεια, η χαρά, η συγκίνηση… Το αγγελουδάκι μου μεγάλωνε έμπαινε για τα καλά στον στίβο της μάθησης που μας εφοδιάζει για το ταξίδι της ζωής.
Έβλεπα τον μικρό να παίζει αμέριμνος χωρίς να έχει καταλάβει ότι από την ημέρα που εισέβαλε στη ζωή μου την έχει αλλάξει ριζικά.
Έτσι, σήμερα μαθητής και γονείς δώσαμε τις πρώτες μας εξετάσεις και περάσαμε πρώτοι των πρώτων… Πήραμε το βάπτισμα του πυρός. Τώρα προσμένουμε κι άλλα πολλά από τον μικρό φωστήρα μας.
(Αν χαιρόμαστε έτσι για το νηπιαγωγείο… Στο πτυχίο να μας δω!)
