Αυτό πάλι το κακό που με βρήκε… Να θέλει το παιδάκι μου να γίνει Τζοκόντα και μάλιστα το σοκολατάκι! Ούτε καν το έργο τέχνης, να κάνει περήφανη τη μητερούλα με το αινιγματικό της χαμόγελο…
Είχε δει το πρόσωπο της Τζοκόντα στα σοκολατάκια που έκρυβε η γιαγιά της στη φοντανιέρα. Θεωρούσε ότι για να τα κρύβει η γιαγιά είναι πολύτιμα σαν θησαυρός… Αποφάσισε ότι «όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει… Τζοκόντα!»
Να κοσμεί σοκολατάκια και να δίνει γλύκα σε όλο τον κόσμο. Ποτέ πίκρα, μόνο γλύκα. Αργότερα πήρε τον δρόμο τον… γλυκό. Είχε πρότυπο τον κυρ-Νίκο, τον ζαχαροπλάστη της γειτονιάς, γιατί έκανε το πιο εύγευστο τιραμισού της Κηφισιάς.
Αφού της πέρασε η γλυκιά… περίοδος, το ρίξαμε στα κινηματογραφικά πρότυπα! Να γίνει «γλυκιά» πρωταγωνίστρια του κινηματογράφου. Σαν τον χοντρό και τον Λιγνό που τόσο πολύ την έκαναν να γελάει.
Στη σύγχρονη κοινωνία ο ρόλος των προτύπων αποτελεί ισχυρό παράγοντα επίδρασης και διαμόρφωσης συμπεριφοράς, ειδικότερα στις παιδικές και εφηβικές ηλικίες.
Είναι σημαντικό για τους γονείς να καταλάβουν πως η επιρροή των προτύπων στα παιδιά μπορεί να αποτελέσει πηγή ποικίλων αλλαγών και γενεσιουργό δύναμη στη διαμόρφωση συμπεριφορών τους.
Ως πρότυπο μπορεί να υπάρξει κάποιο άτομο του οικογενειακού περιβάλλοντος (γονείς, συγγενείς, φίλοι), κάποιο διάσημο πρόσωπο ή κάποιο συγκεκριμένο «μοτίβο-ανθρώπου» που προβάλλεται στη συγκεκριμένη εποχή και χώρα.
Η τηλεόραση, τα περιοδικά και γενικώς τα ΜΜΕ καθημερινά βομβαρδίζουν τα παιδιά με εικόνες, «μοτίβα-ανθρώπων» που λειτουργούν ως πρότυπα για αυτά.
Έτσι τα παιδιά προσπαθούν π.χ. να «πετάξουν» πηδώντας από ένα δέντρο, όπως κάνει κάποιος πολεμιστής σε κάποια παιδική ταινία, ακολουθούν εξαντλητικές δίαιτες και προγράμματα γυμναστικής για να μοιάσουν στις αγαπημένες τους διασημότητες.
Η επιρροή αυτών των προτύπων μπορεί να είναι θετική, βοηθώντας στην εξέλιξη του ατόμου (π.χ. ένας πολύ γνωστός αθλητής δούλεψε σκληρά και είχε επιτυχία, θα το κάνω και εγώ και δεν θα τα παρατήσω εύκολα).
Άλλες φορές μπορεί να είναι και πολύ επικίνδυνη, θέτοντας ακόμη και σε κίνδυνο την υγεία και την ψυχική ισορροπία των παιδιών.
Είναι αναγκαίο να συζητήσουμε και να μάθουμε στα παιδιά κάποια πράγματα, έτσι ώστε να μην οδηγούνται στη στείρα μίμηση συμπεριφορών χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειές τους.
Εξηγούμε ότι οι ταινίες γίνονται με διάφορα «τρικ» και εμπεριέχουν πολλά εξωπραγματικά στοιχεία, η τηλεόραση και τα περιοδικά εξωραΐζουν τις ατέλειες που τυχόν έχει κάποιος και κρύβουν μεγάλες δόσεις αλήθειας.
Τονίζουμε και πάλι τη μοναδικότητα του καθενός και το γεγονός ότι μπορείς να αναδειχθείς μόνο αν βασίζεσαι στο δικό σου «εγώ».
Δεχόμαστε επιρροές και υιοθετούμε συμπεριφορές συμβατές με τον χαρακτήρα μας, και τις αρχές που διέπουν την κοινωνία που ζούμε.
Χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί, ώστε το παιδί να αποκτήσει τη δική του μοναδική προσωπικότητα και όχι μια προσωπικότητα απομίμησης καθώς και να δεχθεί όσο γίνεται τη «θετική» επιρροή των προτύπων.
Τελικά η μικρή μου μπορεί να μην έγινε Τζοκόντα, ούτε πραλίνα, όμως έμοιαζε λίγο στην μαμά της – δηλαδή εμένα – είχε πάρει από τα γονίδιά μου!
Είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα που σίγουρα αν ζούσε ο Da Vinci θα την ζωγράφιζε για το γλυκό της μουτράκι και το έξυπνο μυαλουδάκι της.
