“Η μανούλα τώρα θα φύγει για να πάει στη δουλίτσα…” ξεκινάω την καθημερινή πλύση
εγκεφάλου στο μωράκι μου.
Σκυθρωπιάζει και επαναλαμβάνει, “Πού παθ;” Σαν σύννεφο έτοιμο για βροχή τα μάτια
του και αρχίζουν να τρέχουν.
“Αχ, μωρό μου! Η μαμά θα πρέπει να πάει στο γραφείο. Την περιμένουν τα δικά της
παιχνιδάκια, φάκελοι, ισολογισμοί, πρέπει να τα τακτοποιήσει”, θα απαντήσω.
“Δεν θέλω να φύγειθ”, λέει καθώς μου τραβάει το μανίκι από την μπλούζα. Αλήθεια πώς να αποχωριστείς δυο ματάκια που σε κοιτάζουν και γι’ αυτά είσαι το σημαντικότερο πλάσμα στον κόσμο.
Σε ικετεύουν να μείνεις. Και θέλεις να μείνεις. Αλλά σκέφτεσαι τον κύριο Γενικό που θα σε περιμένει με το ρολόι στο χέρι. “Πάλι αργήσατε κυρία Ζαχαράκη. Μην μου πείτε ότι τράκαρε το τρένο κι αυτή τη φορά.
Πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να πούμε στον κύριο
Σουφλιά και τον κύριο Στυλιανίδη να κάνουν κάτι με τον ΗΣΑΠ”.
Μοναδική παρηγοριά τα δυο φιλιά του γιου σας, άσβεστη η γλύκα τους από το στόμα
σας. Και το οκτάωρο μετρά αντίτροφα όπως τα ρολόγια την Πρωτοχρονιά για να βρεθείτε
στην αγκαλιά του ανθρώπου της ζωής σας, του παιδιού σας.
Είναι φορές που περνά από το μυαλό μου η ιδέα να σταματήσω να εργάζομαι μόνο και
μόνο για να είμαι μαζί του. Εικοσιπέντε ώρες το εικοσιτετράωρο μόνο αγκαλιές, φιλιά
και παιχνίδι.
“Μαμά θέλειθ να παίκθουμε με τα τουβλάκια; Ή να μου διαβάθειθ τον Παπουτθομένο
γάτο…”
Ξετρελαμένη μητέρα, το ομολογώ. Γι’ αυτό και κάθε μέρα παλεύουν μέσα μου η
γυναίκα καριερίστα και η παραδοσιακή μάνα. Ποιος θα νικήσει; Άγνωστο. Ποντάρετε παρακαλώ!
Το έριξα κι εγώ στην μελέτη. Το αποτέλεσμα; Βρήκα κι άλλες ομοϊδεάτισσες, οι οποίες προτίμησαν το επάγγελμα της μητέρας, από την καριέρα. Αλλά από την άλλη θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη;
Οι περισσότεροι γονείς αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με εμένα. Δεν μπορούν να
διαχειριστούν τον μικρό αποχωρισμό με τα παιδάκια τους.
Όμως η επιλογή να σταματήσουν τη δουλειά τους δεν είναι η καλύτερη. Φανταστείτε
πόσες θέσεις εργασίας θα ελευθερώνονταν;
Προτιμότερο είναι να προσπαθήσουμε ως γονείς να εξηγήσουμε στο μωρό μας ότι πρέπει να λείπουμε κάποιες ώρες από το σπίτι.
Μάλιστα μπορούμε να του αγοράσουμε ένα δώρο και να τονίσουμε ότι το πήραμε με τα
χρήματα από τη δουλειά μας.
Αυτά άρχισα να κάνω και εγώ. Περίμενα να μην υπάρξουν άλλοι δύσκολοι αποχωρισμοί.
Γελάστηκα, όμως.
“Θέλω να έρθω κι εγώ θτη δουλειά”, με αποστομώνει ο μικρός. “Δεν μπορούν να
έρθουν τα μικρά παιδάκια εκεί. Υπάρχει ένας κύριος που φωνάζει.”
“Όποιοθ πειράκθει τη μανούλα θα… θα… του δώθω μια με το θπαθί μου!” Τι
συγκίνηση… Ο μικρός ιππότης ήθελε να με σώσει από τον κακό κύριο Γενικό. Πείστηκα, λοιπόν, να τον πάρω μαζί μου. Κάθισε στο γραφείο μου. Ευτυχώς ο Γενικός
έλειπε σε ταξίδι. Ζωγράφισε πάνω σε κάθε τιμολόγιο που βρήκε. Ωραία περάσαμε.
“Τώρα κθέρω που παθ όταν φεύγειθ… Αλλά δεν είναι τόθο ωραία. Θτο θπίτι είναι
καλύτερα. Έχουμε πιο πολλά παιχνίδια” σούφρωνε τα χειλάκια του.
Το επόμενο πρωί η κατάσταση είχε αλλάξει ελαφρώς. Ετοιμάστηκα για τη δουλειά.
Στάθηκα στην πόρτα μπροστά του. Χαμήλωσα στο ύψος μου, τον κοίταξα κατάματα και
είπα, “Η μαμάκα πάει στην παιδική χαρά όπου ήμασταν χθες..”
“Μαμά καλά να περάθειθ. Να μην ξεχάθειθ να μου φέρειθ μαρκαδόρουθ”. Χωρίς δάκρυα και οδυρμούς. Τι είχε γίνει; Απλώς ο γιος μου γνώριζε το μέρος που θα πήγαινα και ένιωθε ασφάλεια.
Καθώς πήγα να κλείσω την πόρτα απορημένη από αυτή την ξαφνική μετάλλαξη του
μωρού μου, τον ακούω να λέει στη γιαγιά του. “Την καημένη την μαμά… Κθέρειθ γιατί
δεν κλαίω; Δεν θέλω να την κάνω να νιώθει άθχημα. Να δειθ την παιδική χαρά που
πηγαίνει… Χάλια!”
