Η ώρα είναι 9μ.μ. και μόλις τελείωσα τις δουλίτσες του σπιτιού. Θα μου πείτε γιατί τόσο αργά; Τι έκανες όλη μέρα. Να μωρέ… δούλευα.
Όχι. Δεν έχω σκοπό να σας γράψω ημερολόγιο μιας εργαζόμενης.
Το παιδί μου σήμερα έμαθε να γράφει το Α. Τι σημασία μπορεί να έχει αυτό;
Παρόλη τη κούραση που έχω μετά από 12 ώρες δουλειά, πρέπει να το βοηθήσω να προχωρήσει για να μάθει και παρακάτω.
Τον φωνάζω να κάτσει δίπλα μου και ανοίγουμε μαζί το lab top που τόσο καιρό μ’ έχει φάει να του δείξω πώς παίζεται. Ήρθε η ώρα λοιπόν.
Του ζητάω να μου δείξει πού βρίσκεται το Α και μου το βρίσκει αμέσως. Μάλιστα το πάτησε κιόλας για να το δει και γραμμένο. Μετά τον βάζω να μου το σχεδιάσει όπως και το κάνει. Πολύ γρήγορος!
Χωρίς να το καλοκαταλάβω ο Γιώργος μαθαίνει μέχρι το Ε. Του λέω να μου τα γράψει από την αρχή και δεν αρνείται ούτε λέει ότι είναι κουρασμένος.
Βλέπω το ρολόι. Η ώρα, έτσι για πλάκα, έχει πάει εντεκάμιση. Ακούραστο το τερατάκι.
«Δε θέλω να κοιμηθώ. Δε νυστάζω και περνάω και καλά μωρέ μαμά… έλα… σε παρακαλώ..».
Η σκληρή μάνα, τρομάρα μου, δε πρέπει να υποχωρήσει. Του υπόσχομαι ότι θα συνεχίσουμε και αύριο.
Δεν ξέρω αν η τεχνολογία είναι καλή και κατά πόσο βοηθάει ένα παιδί να μάθει την Α-Β. Στη δική μου περίπτωση πάντως, βοήθησε πολύ. Μαζί με το παιχνίδι έρχεται και η γνώση.
Με αυτό τον τρόπο εξοικειώνεις το παιδί με τον υπολογιστή που για μένα είναι η συνέχεια του μυαλού αλλά και του χεριού.
Στην αρχή είχα σκεφτεί να του πάρω ένα μαυροπίνακα, σαν αυτό που είχαμε στα δικά μας χρόνια ( καλά δεν είμαι και 300 ετών! 30 είμαι!).
Μετά όμως σκέφτηκα ότι με τις απαιτήσεις των σημερινών καιρών καλό θα ήταν να μπει στο «παιχνίδι» έστω από νωρίς. Όχι βέβαια να του μάθω πώς να κάνει chat ή πώς να μπαίνει στο face book αλλά τα βασικά.
Λίγο πριν πάμε στο δωμάτιο μου λέει ο μικρός : « κάνα φλιπεράκι δεν έχει το κομπιούτερ να παίξουμε, να χαλαρώσω λίγο;»
Η απάντηση η δική μου; « βρε τράβα μέσα που θες και χαλάρωση!»
Ακούς εκεί; Να χαλαρώσει!
