Φοράω γυαλιά μυωπίας σχεδόν από τα 13. Πάντα όμως, έλεγα μέσα μου ότι τα παιδιά μου δε θέλω να φοράνε γυαλιά κυρίως από φόβο μην πέσουν κάτω, χτυπήσουν και μπουν στα μάτια τους. Μέχρι που τις προάλλες ο Γιώργος μου ξεφούρνισε το παραμύθι. «Μαμά ζαλίζομαι και δε βλέπω καλά».
Τα έχασα και δεν κρύβω ότι μέσα μου έσκασα, αφού ο μικρός είναι μόλις τεσσάρων. Σκεφτόμουν ότι θα κλαίει επειδή θα βάλει γυαλιά και ότι θα στεναχωριέται αν τον κοροϊδεύουν τα άλλα (κακά) παιδιά!
Πάντα είχα στο νου μου να μην κάθεται πολύ κοντά στη τηλεόραση και να μη βλέπει πολλές ώρες. Εις μάτην όμως. Έκλεισα ραντεβού στον οφθαλμίατρο, χρειαζόμουν κι εγώ άλλωστε έναν έλεγχο, πήρα το μικρό από το χέρι και μέχρι να φτάσουμε του εξηγούσα τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί.
Όταν μπήκαμε στο ιατρείο και είδε τα πόστερ με τα παιδάκια που φοράνε αυτά τα στρογγυλά, σοφιστικέ γυαλάκια, τον έπιασαν τα γέλια.
«Χριστέ μου!» σκέφτηκα αμέσως. «Το παιδί μου θέλει να βάλει γυαλιά!», «Μαμά, αν βάλω κι εγώ γυαλιά θα είμαστε ίδιοι! Σ’ αγαπώ πολύ!»
Αμέσως, ως δια μαγείας θα έλεγα, όλες μου οι φοβίες εξαφανίστηκαν! Η ώρα πέρασε και ο γιατρός μας φώναξε μέσα. Ο Γιώργος έκατσε αμέσως στην καρέκλα κι ενώ εγώ συζητούσα με τον οφθαλμίατρο, εκείνος είχε βάλει αυτά τα αστεία γυαλιά που έχουν οι γιατροί και κολλάνε επάνω τον κατάλληλο φακό που ταιριάζει στη μυωπία του καθένα.
«Μαμά βλέπω τέλεια! Τι ωραία!» Ο γιατρός τον πλησίασε, του έβαλε το φακό του 0,5 βαθμού στο δεξί μάτι και η διάγνωση βγήκε αμέσως. Μυωπία. «Δώσε μας τώρα και τα γυαλάκια που θα φοράω.»
Του εξήγησα ότι μόλις φύγουμε θα πάμε σε ένα κατάστημα οπτικών που πουλάει γυαλιά για παιδάκια. Έτσι κι έγινε. Διάλεγε τουλάχιστον μισή ώρα σε σημείο να έχω εκνευριστεί. «Άντε πουλάκι μου. Συντόμευε.» «Αυτά θέλω». Ο σκελετός ήταν μπλε και στους βραχίονες υπήρχε η φιγούρα του Spiderman, το ευαίσθητο σημείο του! Την επόμενη μέρα πήγαμε και τα πήραμε. Τα προσέχει σαν τα μάτια του, τα φοράει μόνο όταν βλέπει τηλεόραση και όταν με το καλό θα πάει σχολείο!
