Τα παιδιά που πέφτουν θύματα συστηματικού εκφοβισμού (bullying) από τους συνομηλίκους τους εμφανίζουν σε βάθος χρόνου σοβαρότερα ψυχικά προβλήματα ακόμη και από όσα έχουν κακοποιηθεί, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη βρετανο-αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη -η πρώτη που έκανε άμεση σύγκριση μεταξύ εκφοβισμού και κακοποίησης- καλεί σε εγρήγορση κάθε αρμόδιο, ιδίως στον τομέα της εκπαίδευσης, ώστε να δράσει πιο αποφασιστικά για να περιορισθεί το πρόβλημα, που φαίνεται να έχει σημαντικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των νέων.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Αναπτυξιακής Ψυχολογίας Ντίτερ Βόλκε του Πανεπιστημίου του Γουόργουικ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνούς κύρους περιοδικό ψυχιατρικής «The Lancet Psychiatry» και ταυτόχρονα επιστημονική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο των Παιδιατρικών Ακαδημιών στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια.
Οι επιστήμονες μελέτησαν τις περιπτώσεις άνω των 5.300 νέων ηλικίας 19 έως 25 ετών, σε ΗΠΑ και Βρετανία, που σε ηλικία οκτώ έως 16 ετών είχαν είτε κακοποιηθεί, είτε εκφοβισθεί, είτε και τα δύο, προκειμένου να γίνει σύγκριση των επιπτώσεων στην ψυχική κατάσταση των παιδιών μετά την ενηλικίωσή τους.
Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι πολύ περισσότερα παιδιά εκφοβίζονται παρά κακοποιούνται, ενώ ένα όχι αμελητέο ποσοστό (σχεδόν το 10%) υφίσταται και τα δύο. Γενικά, ένα κακοποιημένο παιδί είναι πολύ πιο πιθανό να πέσει και θύμα εκφοβισμού, από ό,τι ένα μη κακοποιημένο.
Η κακοποίηση από μόνη της αφήνει λιγότερα ψυχικά ίχνη στον νέο (κυρίως κατάθλιψη), ενώ ένα θύμα εκφοβισμού είναι πιθανότερο να υποφέρει από περισσότερα ψυχικά προβλήματα στην κατοπινή ζωή του (κατάθλιψη, άγχος, αυτοκτονικές τάσεις κ.ά.), από ό,τι ένα κακοποιημένο παιδί.
Όσοι νέοι έχουν πέσει κάποτε θύμα συστηματικού bullying είναι περίπου πέντε φορές πιθανότερο να έχουν κρίσεις άγχους και σχεδόν δύο φορές πιο πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη και αυτοκτονικές σκέψεις στην ηλικία των 18 ετών, σε σχέση με τα παιδιά που έχουν «μόνο» κακοποιηθεί.
«Ο εκφοβισμός δεν είναι μια ανώδυνη “τελετή μύησης” ή ένα αναπόφευκτο στάδιο κατά τη διαδικασία ενηλικίωσης. Έχει σοβαρές μακροπρόθεσμες συνέπειες» δήλωσε ο Βόλκε, ο οποίος επεσήμανε ότι «μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις έχουν εστιάσει τις προσπάθειές τους στην οικογενειακή κακοποίηση μάλλον παρά στον εκφοβισμό».
Όμως, όπως είπε, «από τη στιγμή που παγκοσμίως ένα στα τρία παιδιά αναφέρει πλέον ότι πέφτει θύμα εκφοβισμού και από τη στιγμή που είναι πια ξεκάθαρο πως αυτά τα παιδιά έχουν παρόμοια ή και χειρότερα ψυχικά προβλήματα αργότερα στη ζωή τους, χρειάζονται να γίνουν περισσότερα πράγματα για να διευθετηθεί αυτή η ανισορροπία».
Ως παιδική κακοποίηση, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ορίζεται κάθε σωματική, συναισθηματική ή σεξουαλική κακομεταχείριση, που οδηγεί σε πραγματική η δυνητική βλάβη στην υγεία, στην επιβίωση ή στην αξιοπρέπεια του παιδιού.
