«Όταν έρθει ο μπαμπάς να δεις τι ωραίο και μεγάλο δώρο θα σου φέρει…» Αυτό έλεγε η μαμά μου στον αδελφό μου σαν μικρός που ήταν και ζητούσε τον «μπαμπά»του.
«Μπαμπά, μπαμπά έλα να κάνουμε μπάνιο…», έλεγε η αδελφή μου κάθε φορά που σήκωνε το κεφαλάκι της ψηλά και έβλεπε αεροπλάνο να περνά.
Εγώ το μόνο που ρωτούσα με τις βρεφικές μου λεξούλες ήταν «Πού είναι ο μπαμπάς;»
Η μητέρα μου δάκρυζε και απαντούσε σερβίροντας το φαγητό, «Ο μπαμπάς λείπει ταξίδι για δουλειές για να σας φέρει δώρα πολλά και χρήματα για να ζήσουμε». Αλήθεια τι να θέλαμε να μας φέρει;
Δεν ξέραμε καν τι είχε η Αραβία εκτός από πετρέλαιο. Μήπως ρολόγια; Η αδελφή μου πάλι ξεχώριζε ζητώντας μια περούκα!!!
Και ξαφνικά ερχόταν για μία εβδομάδα το χρόνο. Γινόμασταν οικογένεια για λίγες μέρες, μάλλον ώρες και ξανά ο μπαμπάς έφευγε!
Μας ξεγελούσαν με μια βόλτα στο αεροδρόμιο. Με ένα παγωτό που έλιωνε στο χέρι καθώς βλέπαμε τα αεροπλάνα που απογειώνονταν με τον πατέρα μας μέσα.
Εμείς κατενθουσιασμένα παιδάκια από το μέγεθος των αεροπλάνων που φάνταζαν σιδερένια πουλιά και μέσα στην κοιλιά τους ταξίδευαν ανθρώπους…
Η μητέρα μου πάλι μας εξηγούσε για τα μακρινά ταξίδια που έκαναν αυτά τα «αποδημητικά πουλιά» ενώ προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια της. Ρουμπίνια δακρυσμένα.
Κι εγώ, η πιο μικρή να της λέω με αφέλεια, «Μαμά, μην στενοχωριέσαι την άνοιξη θα ξανάρθουν τα χελιδόνια και ο μπαμπάς!»
Ο μπαμπάς μας έλειψε σε αυτό το ταξίδι της ζωής για 23 ολόκληρα χρόνια και γύρισε όταν πια ο αδελφός μου ετοιμαζόταν να γραφτεί στο Πανεπιστήμιο, η αδελφή μου είχε επιλέξει την επαγγελματική της κλίση και εγώ μόλις 12 ετών έβλεπα έναν ξένο να παίρνει την θέση μου στο κρεβάτι της μανούλας.
Με κλάμα και λυγμούς της ζητούσα να κοιμηθώ μαζί της ή να μείνει μαζί μου γιατί φοβόμουν το σκοτάδι, την βροχή ή ήθελα το χάδι της. Δεν μου αρνούνταν, αφού και για εκείνη ο έγγαμος βίος ξεκινούσε από εκείνη τη στιγμή, της επιστροφής του μπαμπά.
Φυσικά όλα αυτά τα ξεπεράσαμε οικογενειακώς χάρις στον αρχαιότερο γιατρό του κόσμου, πιο παλιό και από τον Ιπποκράτη, τον χρόνο.
Αν όμως μια καλή νεράιδα μπορούσε να πραγματοποιήσει μια ευχή στον καθένα μας, στον αδελφό μου, που τώρα έχει τη δική του οικογένεια, στην μαμά μου, που στέγνωσαν πια τα δάκρυά της και πλέον τα πράσινα μάτια της λάμπουν από χαρά, στην αδελφή μου, που ετοιμάζεται να γίνει νυφούλα, αλλά και σε εμένα, όλοι με ένα στόμα και μια φωνή θα ευχόμασταν: «Ο μπαμπάς να μην έλειπε για δουλειές…»
Θα μπορούσε να είναι δίπλα στον αδελφό μου, όταν φοβόταν στην πρώτη επίσκεψη στον κουρέα. Έκλαιγε πολύ και ήθελε τον μπαμπά του. Τώρα προσπαθεί να το αναπληρώσει πηγαίνοντας τον συνονόματο εγγονό του για κούρεμα.
Θα μπορούσε να επηρεάσει την αδελφή μου στην επαγγελματική της κατεύθυνση και να μην φύγει ποτέ για την Ιταλία. Θα έβλεπε το ταλέντο της στην θεατρική παράσταση του σχολείου που αρίστευσε. Θα γινόταν ηθοποιός που τόσο πολύ της άρεσε!
Και περισσότερο από όλα η μαμά μου θα είχε δίπλα της τον άνθρωπο με τον οποίο επέλεξε να κάνει οικογένεια. Θα τα ζούσαν όλα ΜΑΖΙ!
Την γέννησή μου, στην οποία πάλι έλειπε και η μητέρα μου πήγε μόνη της και έφυγε μόνη της με ένα μωρό.
Δυστυχώς αυτά δεν αναπληρώνονται ούτε με τα διαμάντια ούτε με τα χρυσάφια όλου του κόσμου.
Βεβαίως κι εκείνος έχασε το πρώτο χαμόγελό μας, την πρώτη φορά που είπαμε τη λέξη «μπαμπά»! Όσο περιγραφική κι αν είναι η μητέρα μου ή άλλοι οικείοι μας, κανείς δεν μπορεί να αποδώσει καλύτερα εκείνη τη στιγμή!
Το εν λόγω κείμενο είναι για όλα εκείνα τα παιδάκια που μεγάλωσαν με τον «μπαμπά να λείπει ταξίδι για δουλειές….» Αλλά και στους μπαμπάδες που ταξιδεύουν.
Αφιερωμένο κυρίως στον δικό μου μπαμπά ( τον Α.) που δεν μπόρεσα να του πω ότι τον αγαπώ. Εξάλλου ούτε αυτή τη λέξη –μπαμπάς – δεν έχει ακούσει ποτέ από τα χείλη μου.
