Ο επαγγελματικός προσανατολισμός στα δικά μου τα χρόνια διδασκόταν στο σχολείο. Πάντα είχα 20! Ήταν και μια πολύ καλή καθηγήτρια, η οποία μας άφηνε και κάναμε ό,τι θέλαμε στην ώρα της. Όλοι 20 είχαμε…
Όλες οι μαμάδες θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί, δικηγόροι και καθηγητές ή δάσκαλοι.
Φτάνει πια.
Τα ίδια και τα ίδια και ποιο το όφελος, τη στιγμή που για να διοριστεί ένας γιατρός ή ένας καθηγητής πρέπει να φτάσει 40 ετών. Για να μη σχολιάσουμε για τους δικηγόρους που για να γίνεις «φτασμένος», καλά 50!
Τι τελικά πρέπει να γίνει το παιδί μας για νη μην πεινάσει; Αστροναύτης πρέπει να ξενιτευτεί και η μανούλα δε θέλει να φύγει το παιδάκι της.
Υδραυλικός; Όχι γιατί η μανούλα δε θέλει να λερώνεται το παιδάκι της.
Ηλεκτρολόγος; Όχι δα να μου το χτυπήσει το ρεύμα!
Τι θα γίνει επιτέλους; Μήπως η μαμά θέλει να κάνει το παιδάκι της χαραμοφάη και να το έχει εκεί να της τρώει τη σύνταξη;
Εννοείται πως όχι!
Αυτό που οφείλουν να κάνουν οι γονείς είναι να συζητήσουν με τα παιδιά τους στην ηλικία περίπου των 15 με 17 για το τι ακριβώς θέλουν να ακολουθήσουν. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συμβουλεύσουμε τα παιδιά μας και όχι να τα καθοδηγήσουμε σε δικές μας επιθυμίες. Βρίσκουμε τα συν και τα πλην, τα εξηγούμε, ακούμε τα «θέλω» του παιδιού και αναλόγως πράττουμε. Αυτό που πρέπει να του καταστήσουμε σαφές, είναι ότι σε οποιαδήποτε επιλογή του, εμείς θα βρισκόμαστε στο πλάι του και θα το στηρίζουμε όποιο κι αν είναι το κόστος. Αυτό σημαίνει ότι αν δώσει πανελλήνιες εξετάσεις και πετύχει, έστω και μακριά, δεν του απαγορεύουμε να φύγει. Είμαστε μαζί του.
Αν πάλι δε θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο, αλλά θέλει να ακολουθήσει κάποια τέχνη, όπως λέει και η φουκαριάρα η μάνα μου, εμείς πάλι εδώ. Ακλόνητοι βράχοι!
Έχετε κάτι στο μυαλό σας. Αν κάνει αυτό που θέλει και του αρέσει, τότε σίγουρα θα είναι καλός σε αυτό που θα κάνει. Αν πάλι το πιέσετε να κάνει τα δικά σας θέλω πράξη, χάσατε την μπάλα.
Στηρίξτε το παιδί με οποιοδήποτε κόστος.
Είπαμε! Όχι και έμπορος ναρκωτικών!
