Αιδώς, Αχρείοι.
Ο κοινωνικός προφήτης Τζορτζ Όργουελ έχει περιγράψει στην περίφημη δυστοπία «1984»
πώς τα απολυταρχικά καθεστώτα στήνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα την (εκάστοτε) Γλώσσα,
προκειμένου να περιορίζουν και να καταστέλλουν τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Η «Νέα Ομιλία» («New Speak») εισάγεται στην καθημερινότητα των πολιτών
ως δήθεν απλοποίηση-διευκόλυνση της Ανθρώπινης Επικοινωνίας,
όμως αυτό ακριβώς είναι το μεταιχμιακό σημείο όπου θριαμβεύει ο Φασισμός.
«Στην Αχρήστευση της Σκέψης βοηθούσε και το γεγονός ότι υπήρχε πολύ μικρή επιλογή στις Λέξεις.
Το Λεξιλόγιο της “Νέας Ομιλίας”, σε σύγκριση με το δικό μας, ήταν πολύ μικρό,
και αναζητούσαν διαρκώς καινούργιους τρόπους να το λιγοστέψουν πιο πολύ.
Η “Νέα Ομιλία” διέφερε πραγματικά από όλες τις άλλες γλώσσες σε τούτο:
κάθε χρόνο γινόταν όλο και πιο φτωχή, αντί να εμπλουτιζόταν.
Κάθε αφαίρεση που της έκαναν, ήταν κέρδος,
γιατί όσο λιγότερη ευχέρεια έχει κανείς να διαλέξει ανάμεσα σε λέξεις,
τόσο μικρότερος είναι ο πειρασμός να σκεφθεί.
Ήλπιζαν να δημιουργήσουν τελικά μια “Ομιλία”
που θα έβγαινε από το λαρύγγι χωρίς την παραμικρή συμμετοχή του εγκεφάλου.».
Και βεβαίως, πριν κι από τη Σκέψη, στοχοποιείται και στοχεύεται το Συναίσθημα,
καθώς το σχέδιο που μετέρχονται οι απανταχού «μπανανίες»
είναι να χρησιμοποιείται η Γλωσσική Αποψίλωση ως «Φίμωση της Οργής»·
ήτοι, να θέλεις να εκφράσεις την οργή σου για το «Σύστημα»,
αλλά να μην υπάρχουν λέξεις για να εκδηλώσεις την εναντίωσή σου.
Ο αείμνηστος δημοκράτης, αντιστασιακός και λογοτέχνης Χρόνης Μίσσιος,
κατέγραφε τις ζοφερές επιπτώσεις αυτής της υποδόριας ραδιουργίας,
λέγοντας ότι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα που προκαλείται από τη Λεξιπενία
είναι η κατάργηση της ερωτικής σχέσης που συνδέει το Μυαλό με το Συναίσθημα,
με την Παρόρμηση, με τη Φαντασία και -ιδίως- με την Εφηβεία της Φαντασίας.
Όπερ μεθερμηνευόμενον, ο Εγκέφαλος γηράσκει πρόωρα.
…
Ερχόμαστε τώρα στην «καθ’ ημάς Ανατολή»
(ειρήσθω εν παρόδω,
συνιστά εκπληκτική ηχητική σημειολογία
η σχεδόν απόλυτη ταύτιση που έχουν το «καθ’ ημάς» και ο «Κατιμάς»).
Ο Σφαγέας της Ελληνικής Γλώσσας, ο Νεοέλληνας,
δεν ορρωδεί να κάνει τα πάντα για τη βόλεψή του
και -όπως είναι αναμενόμενο-
αντιμετωπίζει την απαιτητική Εθνική Γλώσσα με εχθρική διάθεση
διότι καταπιέζει αφόρητα τη μόνιμη ροπή του για Ραχάτι.
Αρωγός και χορηγός ετούτης της ενδοτικής κουλτούρας
είναι -οποία έκπληξις (not)- το ίδιο το Κράτος,
που με τεράστια προθυμία μετατρέπει την Αμορφωσιά σε κυρίαρχο «lifestyle».
Κάποτε, έφταιγε -τάχα μου, τάχα μου- η Καθαρεύουσα.
«Σιγά μη σπαταλάμε φαιά ουσία
για να μαθαίνουμε και για να εμπεδώνουμε
πώς συνεννοούνταν μεταξύ τους οι αρχαίοι πρόγονοί μας.
Ναι μεν (θα) τους επικαλούμαστε όποτε θέλουμε να κάνουμε διεθνή φιγούρα,
αλλά όχι και να κουράζουμε την γκλάβα μας με τα “αλαμπουρνέζικά” τους.
Οι “Αρχαίοι Πρόγονοι” να κάτσουν εκεί που είναι·
οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς.».
Η κίβδηλη δικαιολογία ότι η Δημοτική είχε έρθει για διευκόλυνση την Επικοινωνία
και για να εμείωνε το χάσμα ανάμεσα στα φτωχά κοινωνικά στρώματα και στην Αστικότητα,
έπαιξε τα ρέστα της αληθοφάνειάς της
όταν το Πολυτονικό Σύστημα αντικαταστάθηκε από το Μονοτονικό.
Η «Νέα Ομιλία» εν πλήρη εξελίξει…
…
Αν θέσουμε στους Έλληνες το ερώτημα
«Ποιες είναι οι (μοναδικές) δύο μονοσύλλαβες λέξεις που παίρνουν τόνο;»,
το 80% θα πάθει «κοκομπλόκο» και θα μείνει στήλη άλατος.
Τι κι αν έχει επέλθει εκκωφαντική εκπτώχευση στη Γλώσσα,
τι κι αν οι κανόνες έχουν συρρικνωθεί,
ο Νεοέλληνας, ο «Ελληναράς», ο «Proud to be Greek»,
δεν γνωρίζει ποιες είναι αυτές οι δύο επίμαχες λέξεις που τονίζονται
και -συνεπαγωγικώς- γιατί έχουν ετούτην την «επιλεκτική» αντιμετώπιση.
Η απάντηση είναι απλούστατη:
Τονίζονται -υπό μία προϋπόθεση- το «Πού» και το «Πώς».
Η προϋπόθεση έγκειται στη δισημία που φέρουν οι συγκεκριμένες λέξεις,
καθώς άλλοτε εκφράζουν -έστω και εμμέσως- ερώτηση, και άλλοτε έχουν αναφορική έννοια.
Άρα,
το «Πού» είναι (τοπικό) επίρρημα και το «Πώς» είναι (τροπικό) επίρρημα,
ενώ αντιστοίχως τα άτονα «Που» και «Πως» είναι σύνδεσμοι
(επιπλέον, το «Που» είναι ενίοτε και μόριο).
…
Κυριακή 25 Ιουνίου 2023.
Εισέρχομαι στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών
προκειμένου να ενημερωθώ σε ποιο εκλογικό τμήμα θα ασκήσω το εκλογικό δικαίωμά μου.
Εκεί, λοιπόν, στην κορυφή, δεσπόζει το όζον χνάρι του Νεοέλληνα,
που πιστοποιεί ότι ο «“Υπ’ Αριθμόν Ένα” Εχθρός της Ελληνικής Γλώσσας»
είναι αυτοπροσώπως το Ελληνικό Κράτος.
Σε μόλις τρεις λέξεις,
η «Νέα Ομιλία» προλαβαίνει να τονίσει -μέσω της απουσίας τόνου- την παρουσία της.
«Μάθε που Ψηφίζεις».
Η κρατική ιστοσελίδα που -ευλόγως- είχε τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα αυτές τις ημέρες,
υποδεχόταν τον Πολίτη με μία απαράδεκτη ανορθογραφία.
«Σιγά μην κάτσουμε να ταλαιπωρούμε το μυαλό μας και να ψάχνουμε αν πρέπει να μπει τόνος στο “Που”.
Σιγά μη ζαλίζουμε τους όρχεις μας με τέτοια ασήμαντα ζητήματα.
Βάλ’ το όπως είναι, να ’ούμε, και να πά’ να γαμηθεί.».
Αμορφωσιά;
Τεμπελιά;
ΚΑΙ Αμορφωσιά, ΚΑΙ Τεμπελιά.
Το Σύστημα διασπείρει τη σαθρή νοοτροπία απαξιώνοντας Κανόνες και Λεπτομέρειες.
Ένας θλιβερός υπαλληλάκος διαπράττει την ανελλήνιστη ανάρτηση,
οι θλιβεροί πάτρωνές του αδιαφορούν για το ολίσθημα,
εκατομμύρια μάτια βλέπουν το Λάθος
αλλά στην πλειονότητά τους δεν γνωρίζουν ότι πρόκειται για λάθος,
το Λάθος προωθείται ως «Σωστό» στο Συλλογικό Υποσυνείδητο.
Επί του Πιεστηρίου:
Προτείνω στον αμόρφωτο τεμπελχανά και εν γένει στο Υπουργείο Εσωτερικών,
να κάνουν κι άλλη οικονομία δυνάμεων στις επόμενες Εκλογές
και να μη γράψουν ολόκληρη τη φράση «Μάθε που Ψηφίζεις»,
αλλά να περιοριστούν στην ξεκούραστη συντομογραφία «ΜΠΨ».
Έτσι, θα αποδείξουν με τον πλέον ηχηρό τρόπο, ότι είναι εντελώς «ΓΤΠ».
Ξευτίλες Νεοέλληνες. Ξευτίλες Ελληναράδες.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
(«ΓΤΠ» = «Για Την Προχειρότητα»)
