ΠΚ
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου, με την κουτοπονηριά του Έλληνα μικροαστού του 1960 από την επαρχία και τον εξωφρενικό κυνισμό με τον οποίο την προίκισε η κυβερνώσα αριστερά του 2019, επιβεβαίωσε τον Θεόδωρο Πάγκαλο και τη φράση «Όλοι μαζί τα φάγαμε». Μόνο που αλλάζει ο χρόνος και από αόριστος γίνεται ενεστώτας.
Η Τασία ομολόγησε με αυτάρεσκη ωμότητα πως «όλοι μαζί τα τρώμε». Παράλληλα, απέδειξε στην πράξη πως ναι, «είμαστε όλοι ίδιοι».
Η «καλή μητέρα» Τασία βόλεψε την κόρη της στο προνομιακό εργασιακό περιβάλλον της Βουλής, όπως δεκάδες ή εκατοντάδες προκάτοχοί της πολιτικοί έπραξαν στο παρελθόν. Μέσα σε εικοσιτετράωρα δεκαετίες αριστερής, τάχα μου, σκέψης εξαφανίστηκαν μπροστά στη σκοτεινιά της επαπειλούμενης ήττας.
«Βόλεψε το κορίτσι, κυρά Τασία. Εσύ έφαγες τα ψωμιά σου» της σιγοψιθύριζε στο αφτί η αριστερή της συνείδηση. Αυτό που ξεπέρασε τα όρια ανοχής, ωστόσο, ήταν ο κυνισμός με τον οποίο επιχείρησε να εξηγήσει τα πεπραγμένα. «Γνωριμίες και διασυνδέσεις» είπε, στέλνοντας αδιάβαστο κάθε πολίτη που προτίμησε στη ζωή του να είναι όσο μπορούσε αξιοπρεπέστερος.
Η Τασία συμπεριφέρθηκε όπως και άλλοι σύντροφοί της, ως κλασική μικροαστική φιγούρα του Μεταπολέμου στον ελληνικό μαυρόασπρο κινηματογράφο. Μόνον που αυτές οι περσόνες δημιούργησαν ένα μοντέλο συμπεριφοράς μέσα σε ένα ζοφερό μετεμφυλιακό περιβάλλον με μία κοινωνία που πάσχιζε να σηκώσει κεφάλι και να σταθεί στα πόδια της. Έκτοτε άλλαξαν όλα. Ή μήπως όχι;
Η κυρά Τασία της Βουλής μέσα από ένα μείγμα γλοιώδους μικροαστικής αυταρέσκειας με γενναία δόση επαρχιώτικης κουτοπονηριάς εξύβρισε εκείνους που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας (τι να κάνουμε τώρα συμβαίνουν και αυτά) πως η ευρω-Αριστερά θα μπορούσε να εκσυγχρονίσει τον τρόπο άσκησης της Πολιτικής. Η κυρά Τασία όμως είναι μία πολιτική αντίκα. Ανήκει σε έναν κόσμο που έμαθε να ζει και να τρέφεται από την καθημερινή μικροδιαφθορά, το μικροβόλεμα, τη μικροαπάτη, όλα εκείνα τα μικρά που επί δεκαετίες έκαναν αυτόν τον τόπο μικρό, στενάχωρο και μίζερο.
Ο έτερος Καππαδόκης, ο Νίκος Βούτσης, όστις «βόλεψε» την πρώην σύζυγό του στη Βουλή, νομότυπος και αυτός, δήλωσε πως δεν νιώθει «ούτε ίχνος ενοχής». Μα στο σημείο αυτό επικεντρώνεται το όλο ζήτημα. Ότι πια δεν αισθανόμεθα «ούτε ίχνος ενοχής». Φθάσαμε, δηλαδή, έπειτα από δεκαετίες εκούσιου ευτελισμού της Πολιτικής στον πάτο. Αυτή είναι η τροφή και το άλλοθι του κάθε φασισμού. Όταν η Πολιτική απαξιώνεται πλήρως, τότε χαίρεται ο κάθε χιτλερίσκος. Στήνει πάρτι η Ακροδεξιά.
Η κυρά Τασία ανήκει στον κάλαθο της ιστορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ την απέταξε από τα ψηφοδέλτια. Αλλά δυστυχώς (κι όχι κατά λάθος) η Τασία έγινε αντιπρόεδρος της Βουλής αυτής της χώρας. Κάποιοι την ψήφισαν για να είναι εκεί. Κάποιοι άλλοι της χρωστούσαν για να την τοποθετήσουν εκεί. Κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, την ανέχτηκαν και την άφησαν εκεί. Συμπέρασμα; Έχουμε τις Τασίες που μας αξίζουν.
