Π.Κ.
Ήταν 1η Απριλίου, σημαδιακή ημέρα, στη Νέα Υόρκη, στη συμβολή της 5ης Λεωφόρου και 55 δρόμων, στη καρδιά του Μανχάταν. Στο γνωστό στέκι, με τον απίστευτο, British style διάκοσμο, όπου το πατιναρισμένο μαόνι ανασαίνει την μυρωδιά του παλαιωμένου τικ πάνω στο σατιναρισμένο με προσοχή deck που παραπέμπει σε προπολεμική γολέτα κτισμένη σε κάποιο καρνάγιο της Κορνουάλης, μία παρέα συντρώει σε σερβίτσια λεπτής φαγιάνς. Το RalphLauren Bar είναι ξακουστό, ακριβό, πολύ ακριβό, με λεπτό αστικό γούστο της Ανατολικής Ακτής με την απαραίτητη όμως πρόσμιξη ( έστω νεωτεριστικής) της χαμένης Αυτοκρατορίας. Λέσχη για πλούσιους.
Εκείνο το βράδυ της Δευτέρας 1ης Απριλίου (και δεν πρόκειται βεβαίως για πλάκα) ο Γιώργος Καντρούγκαλος, είπε να ζήσει και αυτός μία εμπειρία διαφορετική που θα προσομοίαζε σε αυτό που όλo και χάνεται. Την μεγαλοαστική πατίνα. Αριστερός αλλά πάντα κομψός, μέλος επιφανές της κυβερνώσας Αριστεράς και Έλλην, προερχόμενος από την χώρα που απώλεσε άνω του 25% του πλούτου της και οι εργαζόμενοι πάνω από το 40% των αμοιβών τους . Μία χώρα όπου η μέση ανεργία είναι της τάξης του 19% αλλά που η ανεργία των νέων και των γυναικών είναι δυστυχώς δυσανάλογα μεγαλύτερη. Ξέχασα. Είναι και Υπουργός Εξωτερικών.
Τον ζήλεψα τον μπαγάσα. Ένα γεύμα στο Ralph Lauren Bar είναι ,πώς να το κάνουμε, μία στιγμιαία συμβίωση με έναν απόμακρο αστικό μύθο, ακόμη και για έναν Αριστερό του οποίου ο νόμος καθήλωσε συνολικά και οριζόντια στα όρια της «λιτής αφθονίας» δηλαδή της «αφθονίας της φτώχειας» επί το πρακτικότερον, τις συντάξεις. Ας είναι καλά και ας περνά καλύτερα αφού μπορεί. Είπαμε. Η σύγχρονη συνταγή της επιτυχίας, είναι να είσαι αριστερός, με δεξιά γούστα, αστική αισθητική και καπιταλιστική τσέπη. Άντε και πολύ πλούσιους φίλους.
