ΠΚ

Οι Δημοκρατίες διαθέτουν δύο μηχανισμούς αυτοελέγχου και κάθαρσης. Τη συλλογική και την ατομική ευθύνη.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Η τραγωδία στο Μάτι ήταν καταλυτική. Προκάλεσε μία έκρηξη του κοινού περί του δικαίου αισθήματος. Η κοινωνία συνολικά απαίτησε συλλογική και ατομική τιμωρία.

Η συλλογική τιμωρία αποκαλύφθηκε σε όλο το εύρος της με τις εκλογές. Η ατομική τιμωρία, περιορισμένου βεληνεκούς έστω, είχε προηγηθεί.

Στην ομάδα των παραγόντων που «τιμωρήθηκαν» συμπεριλαμβανόταν και ο τότε Αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Στρατηγός Τσουβάλας.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Αποπέμφθηκε τότε από την προηγούμενη κυβέρνηση. Ήταν μία περισσότερο συμβολική ενέργεια. Η Δικαιοσύνη δεν του απηύθυνε κατηγορίες.

Έναν χρόνο αργότερα ο Στρατηγός επέστρεψε σε μάχιμη θέση ως Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Είναι ένας από τους τέσσερις νυν και πρώην στρατηγούς που ενεργοποιήθηκαν σε κρίσιμες θέσεις στο εν λόγω υπουργείο.

Οι αποφάσεις για όλες (μα όλες) τις πολιτικές θέσεις στη νέα κυβέρνηση λαμβάνονται αποκλειστικά από το νέο Μαξίμου και εντός του νέου Μαξίμου. Η στήλη πληροφορείται αρμοδίως πως δεν υφίσταται ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο, απόφαση για τοποθέτηση ατόμου σε καίρια πολιτική θέση στον κυβερνητικό μηχανισμό να μην είναι προσωπική απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η διαπίστωση αυτή οδηγεί αναπόφευκτα και σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα: την αποκλειστική ευθύνη για τις όποιες επιτυχίες ή αποτυχίες του κυβερνητικού έργου φέρει ο πρωθυπουργός όχι μόνον τυπικά αλλά και ουσιαστικά. Δεν υπάρχουν δηλαδή και μάλιστα εξ αρχής…  άλλοθι.

Χρήζει εξηγήσεων, ως εκ τούτου, η τοποθέτηση στη θέση του Γ.Γ. ενός κρίσιμου για την πρωθυπουργική ατζέντα υπουργείου (θέματα εσωτερικής ασφάλειας) ενός Στρατηγού ο οποίος αποπέμφθηκε (δικαίως ή αδίκως) και κρίθηκε πως έφερε στο ποσοστό που του αναλογεί μέρος της συλλογικής ευθύνης (κατ’ απαίτηση μάλιστα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης περί συλλογικής τιμωρίας των εμπλεκομένων). Υπάρχει ένα δυσεξήγητο ερμηνευτικό κενό.

 

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης