ΠΚ
Όσοι έχουν μνήμες από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 έως και τα μέσα της δεκαετίας του ’60 θα θυμούνται πως τα βράδια στο Μπογιάτι ακούγονταν από μακριά τα ουρλιαχτά των τσακαλιών. Άλλωστε, τότε, μόνον το βραδινό τρένο για τη Θεσσαλονίκη διέκοπτε την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε εκεί πάνω στο οροπέδιο, στο τρίγωνο Παλαιό και Νέο Μπογιάτι (Άνοιξη και Άγιος Στέφανος σήμερα), Μπάφι (Κρυονέρι σήμερα) και Καπανδρίτι. Φεύγαμε με τα πόδια από τη Δροσιά για να κατέβουμε στην πηγή περνώντας από τη σιδερένια γέφυρα του τρένου πάνω από την τότε στενή εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας για να κυνηγήσουμε αγριοπούλια με σφεντόνες.
Όλοι ξέραμε πως πάνω στην Πάρνηθα υπήρχαν λύκοι. Έχω να ακούσω ουρλιαχτό τσακαλιού πάνω από 50 χρόνια στο οροπέδιο. Τώρα τη νύχτα ακούγεται μόνον ο βρυχηθμός της τεράστιας οδικής αρτηρίας, ενώ πού και πού ψιλοακούγεται και ο προαστιακός που πάει για Χαλκίδα. Αργά το βράδυ ακούμε πάντα και το τρένο για Θεσσαλονίκη, το οποίο όμως δεν κάνει πια την ίδια φασαρία παίρνοντας την ήρεμη ανηφόρα για να μπει στη ρηχή ρεματιά που το οδηγεί στον Άγιο Στέφανο.
Εδώ και καιρό ο πληθυσμός των ελαφιών στην Πάρνηθα αυξήθηκε. Οι Αθηναίοι, ανίδεοι και απληροφόρητοι, κάνουν βόλτα στον Εθνικό Δρυμό και ταΐζουν με τυρόπιτες και σάντουιτς τα ζωντανά, που βέβαια αρρωσταίνουν. Αγνοούν οι επισκέπτες πως τα ελάφια είναι αυστηρά χορτοφάγα.
Ήταν, επομένως, αναμενόμενο ο υπερπληθυσμός ελαφιών στην Πάρνηθα να προσελκύσει θηρευτές. Έφθασαν λοιπόν και οι λύκοι. Ξέραμε πως οι πληθυσμοί άγριας πανίδας στα Νότια Βαλκάνια, στην Ελλάδα ιδιαίτερα, πολλαπλασιάστηκαν μετά τους βομβαρδισμούς στην Πρώην Γιουγκοσλαβία. Αρκούδες, τσακάλια, λύκοι, αλεπούδες, αγριόχοιροι, μετακινήθηκαν από τα πυκνά δάση της Βοσνίας και της Νοτίου Σερβίας, αλλά και τον ορεινό όγκο του Μαυροβουνίου, και τράβηξαν προς τον Νότο και νοτιοανατολικά. Γέμισαν τα ελληνικά βουνά με άγρια πανίδα.
Προχθές ένας λύκος άρπαξε ένα σκυλί συντροφιάς πάνω από την Ιπποκράτειο Πολιτεία την ώρα που το ζωντανό έκανε βόλτα με το αφεντικό του στην περιοχή. Χειμώνας, βλέπετε, και ο λύκος ήταν πεινασμένος και κατέβηκε στα ημιορεινά για να βρει τροφή. Πιθανώς να είχε να θρέψει και λυκόπουλα. Φυσιολογικά πράγματα. Το κράτος και οι δομές του διέθεταν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες εδώ και καιρό. Κανείς όμως δεν διαχειρίστηκε την κατάσταση. Κανείς δεν ενημέρωσε τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Ξεχάσαμε, βλέπετε, πως στα βουνά και στα δάση ζει η άγρια πανίδα. Ακόμη και στην Πάρνηθα. Παρ’ όλα αυτά, το κράτος έχει φροντίσει εδώ και καιρό, απαγορεύοντας τις βόλτες με ζώα αναψυχής στους Εθνικούς Δρυμούς όλης της χώρας. Πρόκειται για μέτρο προστασίας των ζώων συντροφιάς, τα οποία στους Εθνικούς Δρυμούς είναι εντελώς ανυπεράσπιστα όταν βρεθούν αντιμέτωπα με την άγρια πανίδα. Πόσοι, άραγε, Έλληνες πολίτες γνωρίζουν ή και λαμβάνουν υπ’ όψιν τους αυτή την απαγόρευση;
Τώρα, όπως συμβαίνει πάντα, μας έπιασε υστερία με τους λύκους του Εθνικού Δρυμού. Δεν θα αργήσει η στιγμή που κάποιοι νταήδες Νεοέλληνες θα πάρουν τις καραμπίνες, παριστάνοντας τους κυνηγούς, για να «απαλλάξουν» την περιοχή από τα άγρια ζωντανά. Έτσι είμαστε εμείς. Από υπερβολή στην υπερβολή και από ανοησία σε ανοησία.
Θα πρέπει να κινηθούν γρήγορα οι Αρχές προκειμένου να προστατευτεί το άκρως ευάλωτο περιβάλλον της Πάρνηθας, στο σύνολό του, που κινδυνεύει πρωτίστως από την ανθρώπινη αμετροέπεια και όχι βέβαια από τα αγρίμια. Χωρίς υστερίες και υπερβολές. Όσο είναι καιρός.
