Εκπρόσωπος του Εθνικού Πάρκου στα Γκαλαπάγκος ανακοίνωσε την Κυριακή ότι οι μεγάλες χελώνες, σήμα κατατεθέν του συγκεκριμένου νησιωτικού συμπλέγματος, εξαφανίστηκαν οριστικά από το νησί Πίντα, μετέδωσε το βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο BBC.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Ο «Μοναχικός Γιώργος» ήταν ο τελευταίος του υποείδους του, με την ηλικία του να ξεπερνάει τα 100 χρόνια. Η συγκεκριμένη χελώνα είχε γίνει παγκοσμίως γνωστή όταν διαπιστώθηκε πως ήταν η μοναδική που είχε μείνει ζωντανή πάνω στο νησί, με αποτέλεσμα να ανακηρυχθεί ως το πιο σπάνιο πλάσμα στον κόσμο. Εκτιμάται ότι πήρε το όνομά του («Lonesome George») από έναν ρόλο που έπαιξε ο Αμερικανός ηθοποιός George Gobel.

Για δεκαετίες, περιβαλλοντολόγοι μετέφεραν υποψήφιες «νύφες» από άλλα νησιά της περιοχής, οι οποίες έφεραν παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά του «μοναχικού Γιώργου», χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Η χελώνα εντοπίστηκε νεκρή από μέλη του Κέντρου «Fausto Llerena», το οποίο για περισσότερα από 40 χρόνια φροντίζει για τη διάσωση του συγκεκριμένου ερπετού. Η βιοποικιλότητα των Γκαλαπάγκος είναι τόσο μεγάλη που κάθε νησί διαθέτει το δικό του υποείδος χελώνας, το οποίο μπορεί να φθάσει σε ηλικία μέχρι και τα 200 χρόνια.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Δείτε το video…

Σύμβολο της προστασίας του περιβάλλοντος

Η πρώτη φορά που είδε κάποιος τη συγκεκριμένη χελώνα ήταν το 1972. Τότε, ο József Vágvölgyi, ένας ζωολόγος-ερπετολόγος από την Ουγγαρία την είχε κατατάξει στο υποείδος «Chelonoidis nigra abingdoni» και σχεδόν αμέσως εντάχθηκε σε πρόγραμμα αναπαραγωγής του Εθνικού Πάρκου.

Ύστερα από 15 χρόνια κοινής συμβίωσης με μια θηλυκή χελώνα από το γειτονικό νησί Γουλφ, ο «Μοναχικός Γιώργος» απέκτησε ταίρι, ωστόσο τα αυγά που προέκυψαν δεν εκκολάφθηκαν ποτέ. Οι περιβαλλοντολόγοι δεν το έβαλαν κάτω και του έφεραν νύφες από το νησί Εσπανιόλα, όπου το υποείδος εκεί εμφάνιζε τα πιο κοντινά χαρακτηριστικά προς αυτόν, ωστόσο και πάλι δεν υπήρξε θετικό αποτέλεσμα.

Σταδιακά μετατράπηκε στο σήμα κατατεθέν των Γκαλαμπάγκος και σε σύμβολο της προστασίας του Περιβάλλοντος. Εκτιμάται ότι πάνω από 180.000 άνθρωποι ταξίδευαν κάθε χρόνο μέχρι το σημείο όπου βρισκόταν η φωλιά του, προκειμένου να τον θαυμάσουν από κοντά.

Δείτε το video…

Η αρχή του τέλους

Ο πληθυσμός των χελωνών στα νησιά Γκαλαπάγκος ήταν αρκετά μεγάλος μέχρι και τα τέλη του 19ου αι.. Ωστόσο, σταδιακά ο αριθμός τους άρχισε να μειώνεται κυρίως λόγω του ανεξέλεγκτου κυνηγιού από τους ναύτες διερχόμενων πλοίων και τους ντόπιους ψαράδες.

Τα πληρώματα των καραβιών συνήθιζαν να παίρνουν μαζί τους ζωντανές τις χελώνες προκειμένου να μπορούν να τις κάνουν σούπα όταν δε φαινόταν λιμάνι στον ορίζοντα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. όταν ξεκίνησε η εκτροφή κατσικιών από τους κατοίκους των νησιών. Τα διαφορετικά χαρακτηριστικά ανάμεσα στις χελώνες του κάθε νησιού ήταν ένα από τα στοιχεία που ώθησε τον Βρετανό Charles Darwin να διατυπώσει τη θεωρία για την εξέλιξη των ειδών. Εκτιμάται ότι περίπου 20.000 υποείδη του συγκεκριμένου ερπετού ζουν αυτή τη στιγμή σε περιοχές του νησιωτικού συμπλέγματος.

Επιμέλεια: Μάριος Βελέντζας

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης