Θα μπορούσε να ήταν μια συνηθισμένη ιστορία διάσωσης μιας θαλάσσιας χελώνας, αν δεν έκρυβε μια ιστορία φρίκης και αποτροπιασμού! Ήταν αρχές Μαρτίου όταν εντοπίστηκε μια χελώνα καρέττα να κολυμπάει μέσα στο Παλαιό Λιμάνι της Μυκόνου. Αμέσως ενημερώθηκε το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Μυκόνου και αυτό με τη σειρά του ενημέρωσε το Λιμεναρχείο Μυκόνου.
Ο υπάλληλος του Δ.Λ.Τ.Μ., Νικόλαος Ροσσολάτος περισυνέλεξε τη χελώνα και τη μετέφερε με το υπηρεσιακό φορτηγάκι στην παραλία Μυκόνου, όπου παρουσία του Λιμενικού ο κτηνίατρος, κ. Ρόζος Γεώργιος εξέτασε τα τραύματα που έφερε στο κεφάλι, επικοινώνησε με το Κέντρο Διάσωσης του ΑΡΧΕΛΩΝ και αφαίρεσε από το κεφάλι της ένα πολύ μεγάλο καρφί!
Οι παριστάμενοι έμειναν άφωνοι από την αποτρόπαια θηριωδία και αμέσως ξεκίνησαν την διαδικασία αποστολής της στο Κέντρο Διάσωσης Θαλάσσιων Χελωνών στη Γλυφάδα. Ο Νικόλαος Ροσσολάτος έφερε μια μπανιέρα και πετσέτες για να ελέγξει την αιμορραγία και στις 11:30 το βράδυ την επιβίβασαν στο πλοίο «ΘΕΟΛΟΓΟΣ Π.» για να μεταφέρει τον «Νικόλα» στον Πειραιά.
Οι Μυκονιάτες έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν! Όταν όμως την παρέλαβαν οι διασώστες του ΑΡΧΕΛΩΝ και την εξέτασαν έμειναν άναυδοι από αυτό που αντίκρισαν. Άλλο ένα μεγάλο καρφί ήταν καρφωμένο στο κρανίο, μέχρι την στοματική κοιλότητα.
Η κτηνιατρική εξέταση και οι ακτινογραφίες δεν άφηναν περιθώρια. Ο «Νικόλας» υπέφερε υπερβολικά και η κατάσταση του ήταν μη αναστρέψιμη. Η ευθανασία έφερε την λύτρωση από το μαρτύριο. Ποιο όμως ήταν αυτό το κακόβουλο ανθρώπινο χέρι που κάρφωσε, όχι ένα αλλά δύο μεγάλα καρφιά στο κρανίο του άτυχου αυτού απειλούμενου ζώου της θάλασσας και το άφησε να βασανίζεται αργοπεθαίνοντας; Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ! Αναρωτιέται όμως κανείς, πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν γύρω μας κάποιοι τόσο ασυνείδητοι και βάναυσοι άνθρωποι;
Ανοιχτή επιστολή προς τους Έλληνες ψαράδες
«Τα τελευταία 10 χρόνια εργάζομαι για τον ΑΡΧΕΛΩΝ και σε 3 ηπείρους της γης για τις θαλάσσιες χελώνες. Έχω ζήσει πράγματα που δεν θεωρούσα ποτέ πιθανά.
Ο κύκλος ζωής των θαλάσσιων χελωνών είναι εκπληκτικός: τα νεογέννητα χελωνάκια ξεπροβάλουν από την άμμο και τρέχουν με αγωνία για τη ζωή τους προς τη θάλασσα, οι μητέρες χελώνες διανύουν χιλιάδες μίλια για να γεννήσουν τα αυγά τους, σε μια φωλιά στην παραλία που οι ίδιες γεννήθηκαν, δίνοντας έτσι συνέχεια στην αλυσίδα της ζωής.
Φυσικές απειλές βεβαίως υπάρχουν, τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα. Υπάρχουν θηρευτές που παίρνουν το μερίδιό τους. Αλλά έτσι συμβαίνει στη φύση. Οι ανθρώπινες όμως απειλές είναι οι πιο ύπουλες και ξεπερνούν τους φυσικούς θηρευτές.
Η τυχαία σύλληψη στα δίχτυα και η σύγκρουση με ταχύπλοα σκάφη είναι από τις πρώτες απειλές που μου έρχονται στο μυαλό. Οι άνθρωποι που εμπλέκονται στην προστασία της θαλάσσιας χελώνας τις αποδοκιμάζουν και αγωνίζονται να βρουν λύσεις.
Λέω όμως ξανά ότι έχω ζήσει πράγματα που δεν θεωρούσα ποτέ πιθανά. Κάποιοι ψαράδες κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να βοηθήσουν τις χελώνες: περιπολούν στις παραλίες προστατεύοντας αυγά από λαθροθήρες, διασώζουν τραυματισμένες χελώνες μεταφέροντάς τες με το καΐκι τους, και αλλάζουν τις συνήθειες ψαρέματός τους προκειμένου να πιάνονται όλο και λιγότερες χελώνες στον εξοπλισμό τους.
Αλλά αυτό που είδα δεν έπρεπε ΠΟΤΕ να έχει συμβεί. Ο «Νικόλας», μια αρσενική Καρέττα διακομίστηκε στο Κέντρο Διάσωσης Θαλάσσιων Χελωνών του ΑΡΧΕΛΩΝ από τη Μύκονο πριν από λίγες ημέρες. Είχε ένα πολύ σοβαρό τραύμα στο κεφάλι, το οποίο είχε προκληθεί με πρόθεση από μοχθηρό και κακόβουλο ανθρώπινο χέρι.
Δυστυχώς αυτή φαίνεται να είναι η «μοίρα» πολλών θαλάσσιων χελωνών που βρίσκονται στις ελληνικές θάλασσες. Οι προσπάθειες που καταβάλλονται να αλλάξει αυτό το καθεστώς, μέσω της πληροφόρησης και της εκπαίδευσης, είναι πολλές αν και μέχρι τώρα τα αποτελέσματα είναι αργά αλλά ενθαρρυντικά.
Εν τούτοις στην περίπτωση του «Νικόλα», ο νους αυτού του αυθαίρετου και στυγερού ατόμου δεν σταμάτησε εκεί. Αφού τσάκισε το κεφάλι του άμοιρου ζώου, εξακολούθησε να τον βασανίζει. Σφυροκόπησε όχι ένα αλλά δύο καρφιά στο κρανίο του, προκαλώντας μη αναστρέψιμη βλάβη στον εγκέφαλό του, αφήνοντάς τον όμως ακόμη ζωντανό με αφόρητους πόνους.
Αυτού του είδους η συμπεριφορά με αρρωσταίνει. Με κάνει να ντρέπομαι για το ανθρώπινο είδος. Πώς μπορεί ένα άνθρωπος να κάνει κάτι τέτοιο; Στην οικογένειά μου, υπάρχουν πολλοί ψαράδες. Με μεγάλωσαν και με έμαθαν να δείχνω σεβασμό για τη φύση και όλα τα ζώα.
Ξέρω καλά ότι οι περισσότεροι ψαράδες στην Ελλάδα είναι υπεύθυνοι και καλοί άνθρωποι. Έχω έρθει σε επαφή με αρκετούς που έχουν βοηθήσει στη διάσωση θαλάσσιων χελωνών, που μου τηλεφωνούν να ρωτήσουν νέα για την «χελώνα τους» και εγώ τους ενημερώνω πάντα σχετικά με την απελευθέρωσή της. Υπάρχουν όμως και αυτοί οι λίγοι που κηλιδώνουν τη φήμη των πολλών, ξεσπώντας την οργή τους αναίτια στις χελώνες.
Σοβαρά και αυστηρά μέτρα θα πρέπει να ληφθούν ώστε να αποτρέψουμε την επανάληψη αυτού του γεγονότος. Ο δράστης πρέπει να βρεθεί, να συλληφθεί και να δικαστεί. Πραγματικά ελπίζω ότι θέτοντας ένα ουσιαστικό τέτοιο παράδειγμα, αυτού του είδους η αποτρόπαια συμπεριφορά θα πάψει να υφίσταται.
Δυστυχώς ο «Νικόλας» δεν έχει επιλογές και καμία θεραπευτική αγωγή δεν μπορεί να τον σώσει. Η ευθανασία θα τερματίσει το μαρτύριό του. Όλοι εσείς μπορείτε να βοηθήσετε να βάλουμε ένα τέλος σε αυτή τη συμπεριφορά. Βασίζομαι σε όλους σας και στον καθένα από εσάς ξεχωριστά. Αυτό που είδα, δεν θέλω ΠΟΤΕ να το ξαναδώ».
Παύλος Τσάρος
Συντονιστής Δικτύου Διάσωσης ΑΡΧΕΛΩΝ
