Το Πολυτεχνείο δεν είναι άλλη μία επέτειος. Είναι κάτι πιο σημαντικό… Δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει… επαίτειος. Δεν εκλιπαρεί και δεν ζητιανεύει από κανέναν, όπως δεν το έκανε τότε.
Απαιτεί με σαφήνεια, εμπνέει μέσα από ενότητα και αποπνέει αλλαγή.
Συγκεντρώνει ένα πλήθος που άκουσε ότι κάτι γίνεται. Με τρόπο συναρπαστικό, όταν αυτός ο κόσμος συνεννοείται συνωμοτικά, χωρίς κόλπα επικοινωνιακά και ιδιοτελείς στόχους…
Το Πολυτεχνείο είναι αυτό που μάζευε πάνω από ένα εκατομμύριο λαού στις πλατείες και τους δρόμους.
Όσους γράφουν σήμερα οι εφημερίδες, ότι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα φάρμακά τους από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Είναι ο θυμός του ανθρώπου που πονάει και στερείται, που ερωτεύεται και ζει, που αγαπάει και πεθαίνει, όχι γι’ αυτό που απέκτησε, αλλά για ό,τι ονειρεύεται.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι ονομαστική εορτή της οποίας την τύχη καθορίζει ο εορτάζων, που δέχεται ή αρνείται επισκέψεις κατά το δοκούν.
Είναι κάτι περισσότερο από γιορτή, κάτι λιγότερο από πανηγύρι.
Είναι ένα μέτρο που χάθηκε μέσα στον αυτοσχεδιασμό…
