Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη

Για δεύτερη φορά ο Τάσος Ιορδανίδης σκηνοθετεί τη Θάλεια Ματίκα. Η ταλαντούχα ηθοποιός συναντιέται επί σκηνής με τον Γιάννη Δρακόπουλο στο θέατρο 104 – από τις 14 Σεπτεμβρίου – στη συναισθηματική κωμωδία του Ντέϊβίντ Έλντριτζ, «Βeginning».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

«Μου έχει χαρίσει μία πολύ ωραία στιγμή – το «Δύο γυναίκες χορεύουν» με τη Χρυσούλα Διαβάτη – όπου ήταν μία εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ και ουσιαστικά έχει σφραγίσει κατά κάποιο τρόπο τη μέχρι τώρα πορεία μου. Αισθάνομαι ασφάλεια. Είναι ο άνθρωπος μου, ξέρω πολύ καλά ότι αναζητά πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και είναι ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω και σέβομαι»

Η Θάλεια Ματίκα μίλησε στο zougla.gr για την παράσταση και τις ιδιαιτερότητες της, τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.  Αναφερόμενη στον Τάσο Ιορδανίδη μεταξύ άλλων τόνισε:

«Μου έχει χαρίσει μία πολύ ωραία στιγμή – το «Δύο γυναίκες χορεύουν» με τη Χρυσούλα Διαβάτη – όπου ήταν μία εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ και ουσιαστικά έχει σφραγίσει κατά κάποιο τρόπο τη μέχρι τώρα πορεία μου. Αισθάνομαι ασφάλεια. Είναι ο άνθρωπος μου, ξέρω πολύ καλά ότι αναζητά πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και είναι ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω και σέβομαι».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Μιλήστε μας λίγο για το πώς προέκυψε η συγκεκριμένη παράσταση, τη διαδικασία της σκηνοθεσίας και την αίσθηση σας από αυτό το εγχείρημα.

Οι «δαιμόνιοι» παραγωγοί Παναγιώτα Παρασκευοπούλου και Κώστας Ξενόπουλος βρίσκονται πίσω από τη συνολική διαδικασία. Δε σας κρύβω ότι χάρηκα πολύ όταν μου προτάθηκε η συγκεκριμένη συνεργασία. Ψάχνοντας για έργα το «Beginning» μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και το είχα παραγγείλει για να το διαβάσω. Πριν φτάσει το έργο στα χέρια μου, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Παναγιώτα. Από την πρώτη σελίδα κατάλαβα που οφείλεται η μεγάλη επιτυχία του έργου στα θέατρα της Μεγάλης Βρετανίας. Ένα κείμενο ουσίας, που προκαλεί αβίαστα το συναίσθημα, με χιούμορ, με δύο χαρακτήρες τόσο μα τόσο αληθινούς. Ένα ρομάντζο του 21ου αιώνα των social media και της γρήγορης πληροφόρησης, ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα που θα θέλαμε να είναι φίλοι μας. Σημαντικοί παράγοντες για τη μέχρι τώρα υπέροχη αίσθηση που έχω κατά τη διάρκεια των προβών είναι η συνεργασία μου με τον Τάσο με τον οποίο όπως αντιλαμβάνεσθε υφίσταται ισχυρός κώδικας επικοινωνίας μετά τόσα χρόνια, η γνωριμία μου με τον υπέροχο ηθοποιό που ακούει στο όνομα Γιάννης Δρακόπουλος και η σχέση που έχει αναπτυχθεί με τους παραγωγούς μας οι οποίοι είναι δύο άνθρωποι γεμάτοι αγάπη για το θέατρο.

Τι σας γοήτευσε στο Beginning;

Η σύγχρονη γραφή του Eldridge που χρησιμοποιεί όλα τα συστατικά μιας ρομαντικής κομεντί αποτυπώνοντας εξαιρετικά τις προσωπικότητες του Ντάνι και της Λόρα. Ενός άντρα και μιας γυναίκας στο φάσμα των 40 που μπορώ να πω ότι αποτελούν αρχέτυπα του σημερινού δυτικού ανθρώπου. Δύο ηρώων που θα μπορούσαν να έχουν ξεμυτίσει από αγαπημένες ταινίες όπως το Love actually για παράδειγμα, με τις οποίες όλοι λίγο έως πολύ έχουμε γελάσει και συγκινηθεί. Δύο προσωπικότητες με τα φορτία τους, τις νευρώσεις τους, τις ανασφάλειες τους, που είναι πολύ αναγνωρίσιμες και αγαπητές.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη Λόρα την ηρωίδα που υποδύεστε και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.

Η Λόρα είναι κοντά στα 40, πολύ επιτυχημένη στη δουλειά της – γυναίκα καριέρας, αλλά μόνη. Κουβαλάει μια ιστορία, όπως κάθε άνθρωπος και βρίσκεται στη δύσκολη φάση της ανασκόπησης της ζωής της μέχρι τώρα. Αντιμέτωπη με τις έως τώρα πράξεις και δράσεις της, αντιμέτωπη με τα παιχνίδια που έχασε, με τις αποτυχίες της. Μία σύγχρονη δυναμική γυναίκα που ψάχνει το νόημα του βίου της και της ζωής γενικότερα.

Ποια η σχέση του Ντάνι και της Λόρα και πώς αντικατοπτρίζονται οι σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις σ΄αυτήν;

Η μοίρα φέρνει τους δύο ήρωες σε ένα διαμέρισμα – στο πολυτελές διαμέρισμα της Λόρα- την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2018 – να έχουν απομείνει μόνοι μετά το τέλος του πάρτι. Είναι δύσκολο να εμπιστευθούν…Είναι δύσκολο να ανοιχτούν…Αλλά μπαίνουν στη διαδικασία. Γιατί και οι δύο έχουν ανάγκη να επικοινωνήσουν. Γιατί κοιτάζονταν όλο το βράδυ. Γιατί όλα συνηγορούν στο ότι και οι δύο έχουν ανάγκη από ένα ξεκίνημα. Θα τα καταφέρουν;


Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί στον ρόλο σας;

Χωρίς να θέλω να φανώ αμετροεπής είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τόσο ετοιμοπόλεμη σκηνικά. Η γνωριμία μου με τη Λόρα δε με δυσκόλεψε ιδιαίτερα.Ίσως γιατί πρόκειται για ένα πρόσωπο πολύ οικείο. Μία γυναίκα που έχω συναντήσει. Που αν η ζωή – σε προσωπικό επίπεδο – τα είχε φέρει αλλιώς θα μπορούσε να αποτελεί κομμάτι μου. Η Λόρα είναι για μένα κάτι σαν το πνεύμα του μέλλοντος από τον μύθο του Σκρούτζ. Μου δείχνει πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα κάνει συγκεκριμένες επιλογές. Κι αυτό για μένα είναι πολύ συγκινητικό.
Ποια είναι τα μηνύματα που θέλει να περάσει στους θεατές, η συγκεκριμένη παράσταση και η σκηνοθετική οπτική του Τάσου Ιορδανίδη;

Θα…τον δώσω αναφέροντας τις φράσεις που χρησιμοποιεί…«Θέλω να δω ανθρώπους, όχι ηθοποιούς που κάνουν τους ανθρώπους», «Θέλω να αισθανθώ πεταλούδες στο στομάχι», «Αν δε γελάσω σε εκείνο το σημείο ή αν δε συγκινηθώ σε αυτήν τη φράση κάτι πάει στραβά»…Το έργο μιλάει με πολύ καθαρό τρόπο για τις ανθρώπινες σχέσεις, για το νήμα μεταξύ των δύο φύλων και έχω την αίσθηση ότι ο Τάσος έχει καταφέρει να φωτίσει τη γραφή του Eldridge παραδίδοντας μία παράσταση που προσκαλεί το κοινό να καταλάβει, να κάνει αναγωγές και επιτέλους να περάσει καλά.

Είναι η δεύτερη φορά που ο Τάσος Ιορδανίδης σας σκηνοθετεί. Πώς νιώθετε γι αυτό;

Μου έχει χαρίσει μία πολύ ωραία στιγμή – το «Δυο γυναίκες χορεύουν» με τη Χρυσούλα Διαβάτη – όπου ήταν μία εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ και ουσιαστικά έχει σφραγίσει κατά κάποιο τρόπο τη μέχρι τώρα πορεία μου. Αισθάνομαι ασφάλεια. Είναι ο άνθρωπος μου, ξέρω πολύ καλά ότι αναζητά πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και είναι ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω και σέβομαι.
Πόσο εύκολο είναι να είστε και ηθοποιός αλλά και παραγωγός; Ποιο είναι το «κλειδί» της ισορροπίας και της επιτυχίας σας;

Το παραγωγικό κομμάτι της δουλειάς έχει πέσει περισσότερο στις πλάτες του Τάσου. Φυσικά, στο ίδιο σπίτι είμαστε και αγωνιούμε και οι δύο το ίδιο. Όμως χαιρόμαστε και οι δύο το ίδιο στις πολλές όμορφες στιγμές που προσφέρει αυτή η ενασχόληση και κάπου εκεί βρίσκεται και η ισορροπία.


Οι συνεργασίες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη ενός καλλιτέχνη. Εσείς είστε ευχαριστημένη από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σας;

Ναι. Έχω σταθεί πολύ τυχερή. Αναζητώ πάντα αγαστές και εποικοδομητικές συνεργασίες. Όταν βρίσκομαι με ανθρώπους που αισθάνομαι ότι μπορεί να με εξελίξουν και να διευρύνουν το πεδίο μου, είμαι ευτυχισμένη.

Tι θα λέγατε ότι σας χαρακτηρίζει;

Η υπευθυνότητα. Και…η γκρίνια.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;

Μία συνεχή εξέλιξη. Μία διαδρομή με ωραίες συναντήσεις.
Eτοιμάζετε κάτι άλλο;

Μετά την παρουσία έξι χρόνων στο θέατρο Άνεσις, ο Τάσος θα στεγάσει για εφέτος τουλάχιστον τα εγχειρήματα του στο θέατρο Altera Pars. Έναν από τους πιο όμορφους, ζεστούς και φιλόξενους χώρους της θεατρικής Αθήνας. Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων – μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου – θα επαναλάβει τον Άμλετ του Ο. Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Λεβάν Τσουλάτζε και μετάφραση Δημοσθένη Παπαδόπουλου με την Πέμη Ζούνη, την Ιωάννα Παππά, τον Άρη Λεμπεσόπουλο, τον Θοδωρή Κατσαφάδο, τον Δημήτρη Διακοσάββα, τον Θοδωρή Κανδηλιώτη, τον Ιάσονα Παπαματθαίου, τον Δημήτρη Σαμόλη και τον Αντώνη Αντωνάκο. Πρόκειται για μία καινούρια προσέγγιση της παράστασης από τον Τσουλάτζε, που πατάει στις ήδη κεκτημένες σταθερές, αλλά φρεσκάρει αρκετά πράγματα.
Παράλληλα με τον Άμλετ, κάθε Σάββατο και Κυριακή απόγευμα, και πάλι στο Altera Pars, o Άρης Λεμπεσόπουλος,θα είναι «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» σε συν-σκηνοθεσία δική του με τον Τάσο. Οι δυο τους θα βασιστούν στο ομότιτλο αριστουργηματικό κείμενο του Πιραντέλλο. Μετά τις 15 Δεκεμβρίου, τον Άμλετ,θα διαδεχθεί μία παράσταση – έκπληξη για την οποία δεν μπορώ να πω ακόμα περισσότερα.

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης