«Έχω ένα αίσθημα αποτυχίας μέσα μου. Δεν ξέρω γιατί. Ναι, έχω αυτό το αίσθημα αποτυχίας μέσα μου. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Πειράζομαι πολύ εύκολα, προσβάλλομαι. Αισθάνομαι από τη μια μεριά ότι δεν έχω κανένα προσόν, και αυτό πολύ αντικειμενικά. Κι από την άλλη ότι είμαι κάτι πολύ σπουδαίο, αλλ’ αυτό το σπουδαίο βγαίνει από κάπου αλλού. Δηλαδή δεν στηρίζεται ούτε στην καριέρα που έχω κάνει, ούτε στην εξυπνάδα, ούτε στην εξωτερική εμφάνιση, ούτε σε τίποτα. Είμαι κάτι άλλο. Αισθάνομαι ότι μέσα μου έχω κάτι σπουδαίο. Και γι αυτό προσβάλλομαι εύκολα. Δεν επιτρέπω στους άλλους να θίγουν αυτό που έχω μέσα μου».
Σχεδόν μεταφυσική ακούγεται από το ηχείo η χαμηλή φωνή της Λούλας Αναγνωστάκη στην είσοδο της έκθεσης, περιμένοντας να μπούμε στα «Δωμάτια μνήμης» που έστησε το Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, και να περιπλανηθούμε στον κόσμο της σπουδαίας θεατρικής συγγραφέως. Ξεκινώντας με μια εξομολόγηση που κατέγραψε η ίδια στο μαγνητόφωνό της, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, επιθυμώντας να μιλήσει σε βιωματικό τόνο για το έργο και τη ζωή της αντί σε συνεντεύξεις, επειδή, ως γνωστό, τις απέφευγε.
Τα δώδεκα «Δωμάτια μνήμης» – ένα για κάθε έργο της – αναδύουν ρεαλισμό και ταυτόχρονα ψευδαίσθηση, φως και σκιά, κλειστά κι ονειρικά, όπως τα έργα ενός ανθρώπου που σπάνια βγαίνει έξω – εξάλλου κι η ίδια σπανίως έβγαινε από το σπίτι της. Η γοητευτική κι αινιγματική φιγούρα της, όμως, με τα μαύρα γυαλιά και το κόκκινο κραγιόν, η διακριτικότητα και η έμφυτη κομψότητά της έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες σε όσους την είχαν γνωρίσει. Και στους νεότερους που αγάπησαν το έργο της.
Μια σπουδαία έκθεση για μια σπουδαία συγγραφέα, με έντονο αποτύπωμα στο μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό νεοελληνικό θέατρο. Ο σκοπός της έκθεσης, κατά την επιμελήτρια, σύμβουλο για το Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο του Φεστιβάλ Αθηνών, Δήμητρα Κονδυλάκη, θα έχει εκπληρωθεί αν ο κάθε επισκέπτης «μοιραστεί αυτή την πορεία ενσυναίσθησης και «ξεκλειδώσει» το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη από τα δικά του βιώματα, τις δικές του μνήμες τα δικά του τραύματα, που είναι το πιο σημαντικό στη μνήμη».
Η σκηνική επιμέλεια είναι της Λουκίας Μάρθα και Αλέξανδρου Βαζάκα, η αρχειακή έρευνα/δραματουργική συνεργασία των Γρηγόρη Ιωαννίδη-Μάνου Καρατζογιάννη.
Αυτήν τη «θεατρική πόλη» με τα «Δωμάτια μνήμης» φορτίζουν τα αντικείμενα της Λούλας Αναγνωστάκη- βλέπουμε τον καναπέ της, τον καθρέφτη της, φωτογραφίες της, σπάνιο αρχειακό υλικό που παραχώρησε για τις ανάγκες της έκθεσης ο γιος της, Θανάσης Χειμωνάς, ο φίλος της οικογένειας Αναγνωστάκη συλλέκτης/μελετητής Γιώργος Ζεβελάκης.
Ισάξια ήταν τα εγκαίνια (3/6) όπου συγκεντρώθηκαν εκλεκτοί της παλιάς φρουράς, νεότερη γενιά ηθοποιών και καλλιτεχνών, ο Θανάσης Χειμωνάς, η Ρένη Πιττακή που χαιρέτισε το αφιέρωμα με τον δικό της συγκλονιστικό τρόπο, διαβάζοντας το απομαγνητοφωμένο αυτοβιογραφικό κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη.
Με συγκίνηση μίλησε η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου για τη Λούλα Αναγνωστάκη και το έργο της, που έχει υπάρξει για εκείνη, όπως είπε, «οδηγός της ενηλικίωσης μου στην τέχνη του θεάτρου… Δεν μπορούσε να έρθει στο θέατρο και πρότεινε να παίξω το έργο εκεί δίπλα της (ήταν το έργο ”Ο Ουρανός κατακόκκινος – Σ’ εσάς που με ακούτε”, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή). Το έκανα. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, που δεν περιγράφεται».
Το αφιέρωμα του Φεστιβάλ Αθηνών στη Λούλα Αναγνωστάκη, ξεκινά από την έκθεση και πλαισιώνεται από δύο παραστάσεις κι ένα συμπόσιο «σε μια στιγμή όπου φαίνεται αναγκαίο να βρούμε ένα νέο νόημα στη σχέση μας με την “Πόλη” και τη συλλογικότητα, και που το νεοελληνικό θέατρο αναζητά μια νέα ποιητική φωνή» όπως είπε ο διευθυντής του Φεστιβάλ, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, καλωσορίζοντας του επισκέπτες.
Η έκθεση «Δωμάτια μνήμης. Περιπλάνηση στον κόσμο της Λούλας Αναγνωστάκη» θα διαρκέσει ώς τις 19 Ιουλίου, καθημερινά από 19:00 έως 24:00.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
