Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν γιορτάζει την επιστροφή στις θεατρικές αίθουσες έπειτα από ενάμιση χρόνο, με τρεις πρεμιέρες και μια μετάκληση από την Ιταλία στις δύο σκηνές του θεάτρου και την τελευταία ανοιχτή παράσταση του καλοκαιριού. Ολόκληρο το πρόγραμμα της σεζόν 2021 – 2022 θα ανακοινωθεί στις 5 Οκτωβρίου, στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου.
Φρυνίχου
«Orestea» από το Sardegna Tearto Orestea (μετάκληση από το εξωτερικό) 6, 7 και 8 Οκτωβρίου
https://www.sardegnateatro.it/spettacolo/orestea
Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Teatro Massimo Cagliari, η ανατρεπτική «Ορέστεια» του Θεάτρου της Σαρδηνίας, έρχεται στη σκηνή της Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης για 3 μόνο παραστάσεις στις 6, 7 και 8 Οκτωβρίου.
Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Valentino Mannias
«Ο Ποπολάρος» του Γρηγόριου Ξενόπουλου
Ομάδα Θεάτρου ΟΠΕRΑ
Σκηνοθεσία/ Πρωτότυπη μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Πρεμιέρα 14 Οκτωβρίου
Το διήγημα του Γρ. Ξενόπουλου «Ο ποπολάρος» πρωτοδημοσιεύθηκε το 1913 με τίτλο «Ο αντάρτης». Σε αντίθεση με την μεταγενέστερη διασκευή του από το συγγραφέα για το θέατρο, όπου η προσαρμογή, κατά τα ειοθώτα της εποχής και τη συνήθη πρακτική του Ξενόπουλου, είναι δραστική (μετατόπιση του θεματικού άξονα στην ιστορία αγάπης έναντι της πολιτικο-κοινωνικής ανατομίας, μετατροπή του τέλους σε happy-end), ακολουθώντας την πεπατημένη που σχετίζεται με την εμπορική απήχηση, το διήγημα αξιοποιεί το ειδύλλιο μεταξύ της Κοντεσσίνας Έλδας και του ποπολάρου Ζέππου Πεμπονάρη στο επίπεδο της πλοκής και όχι του θέματος. Ο Ξενόπουλος αξιοποιεί τις ιδιαιτερότητες της ζακυνθινής κοινωνίας για να διαπραγματευθεί, όχι απλώς το διαχωρισμό μεταξύ τάξεων, αλλά την εσωτερίκευση αυτής της στεγανοποίησης από τα ίδια τα πρόσωπα, και μάλιστα στη συνθήκη μιας ήδη μεταβατικής εποχής, που εγκυμονεί την ανατροπή ακριβώς αυτών των στεγανών. Η Ομάδα ΟΠΕRΑ αξιοποιώντας την εικοσαετή πλέον εμπειρία της στο μουσικό θέατρο παρουσιάζει μια νέα σκηνική εκδοχή του «Ποπολάρου» σε διασκευή της Έλσας Ανδριανού, η οποία επικεντρώνεται, τόσο στην αναλογία της σημερινής ταξικής διαστρωμάτωσης, όσο και στην αφομοίωση των παντός είδους στεγανών περιχαρακώσεων που λειτουργούν ως εσωτερική επιταγή σε μια εποχή ακραίας ατομικιστικής απομόνωσης και ψευδαισθητικής επικοινωνίας. Οι πέντε ερμηνευτές-ηθοποιοί αναλαμβάνουν τη σκηνική αφήγηση του διηγήματος λειτουργώντας ως «χορός», μέσα από τον οποίο προκύπτουν τα βασικά πρόσωπα του διηγήματος. Η μουσική της παράστασης αξιοποιεί την πλούσια επτανησιακή μουσική παράδοση σε μια σύγχρονη μουσική εκφορά.
Διασκευή Έλσα Ανδριανού
Σκηνικά-Κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου
Συνεργασία στη σκηνοθεσία Ελεάνα Τσίχλη
Ερμηνεύουν:
Ζέππος Γιάννης Καράμπαμπας
Έλντα Ιφιγένεια Καραμήτρου
Μαρινέρης Παντελής Δεντάκης
Μαρινέραινα Μαρία Παρασύρη
Κόντε Ντιμάρας Νίκος Αλεξίου
Υπόγειο
«Οι Ναυαγοί» της Ηρώς Μπέζου
Σκηνοθεσία: Ηρώ Μπέζου, Γιάννης Παπαδόπουλος
Παίζουν: Σοφία Κόκκαλη, Γιάννος Περλέγκας, Μιχάλης Τιτόπουλος
Πρεμιέρα 18 Οκτωβρίου
Υπόθεση
Ένας νεαρός δημοσιογράφος επισκέπτεται το απομονωμένο σπίτι ενός καταξιωμένου συγγραφέα με σκοπό να του πάρει συνέντευξη. Σύντομα οι δύο άνδρες αντιλαμβάνονται ότι έχουν ασκήσει καθοριστική επίδραση ο ένας στην ζωή του άλλου. Στο σπίτι όμως δεν είναι μόνοι. Μαζί με τον οικοδεσπότη ζει και η ανήλικη κόρη του. Ο έρωτας των δύο νέων έχει γεννηθεί πολύ πριν γνωριστούν και οι τρεις ήρωες θα βρεθούν σε ένα χρωματιστό λούνα παρκ με τις ίδιες τους τις λέξεις για παιχνίδια. Μέσα από τις λέξεις παλεύουν να κοιταχτούν, να αγαπήσουν, να “βγούν στη ζωή”.
Κείμενο: Ηρώ Μπέζου
Σκηνικά-κοστούμια: Εύα Γουλάκου
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Εκτέλεση παραγωγής: TooFarEast Productions
«Μακμπεθ» του William Shakespeare
σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης
Παίζουν: Θάνος Τοκάκης, Εύη Σαουλίδου. Κώστας Κουτσολέλος. Κώστας Ξυκομηνός, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Κωνσταντίνος Πλεμμένος
Πρεμιέρα 21 Οκτωβρίου
Ο Σαίξπηρ στον Μάκμπεθ λέει το φοβερό, προφητικό και δυστοπικό: «Δεν μπορεί να συμβεί χειρότερη αρρώστια στον άνθρωπο, απ’ το όλες οι αισθήσεις του να γίνουν όραση». Και είναι φοβερό το πώς συνδέει αυτήν την αρρώστια με τη διαφθορά της εξουσίας ως το νούμερο ένα και πρώτο αίτιο πρόκλησης της. Ο άνθρωπος – όραση είναι ο άνθρωπος που δεν ακούει δεν μυρίζει, δε γεύεται δεν αγγίζει. Είναι ένας πεντακάθαρος φονιάς…
Μετάφραση: Θέμελης Γλυνάτσης
Σκηνικά- κοστούμια: Γιάννης Κατρανίτσας
Ηχητικό τοπίο: Αλέκος Βασιλάτος
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθοί σκηνοθεσίας: Κυβέλη Δραγούμη, Μάγδα Καφκούλα, Νικόλας Λαμπάκης
Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο
«Το Γεφύρι της Άρτας – και οι Λυγερές του Κάτω Κόσμου»
Σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου ώρα 21.00
Μετά τη μεγάλη επιτυχία της πρεμιέρας της παράστασης στον φυσικό της χώρο στο πλαίσιο του Θεσμού Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός, το «Γεφύρι της Άρτας» έρχεται στο Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο για μια και μοναδική παράσταση στις 18 Οκτωβρίου.
Η πιο άγρια «αδικοθανατισμένη» από τις «αδικοθανατισμένες» νέες γυναίκες, όλες εκείνες τις «λυγερές του Άδη» που συναντάμε στα δημοτικά τραγούδια, είναι χωρίς άλλο η λυγερή της παραλογής του Γεφυριού της Άρτας ή αλλιώς «του Πρωτομάστορα η όμορφη γυναίκα». Εκείνη που ποτέ δε ρωτήθηκε αν θα δεχόταν να χτιστεί ζωντανή για να στεριώσει το περίφημο γεφύρι που θα έφερνε την πολυπόθητη πρόοδο στην κοινωνία. Εκείνη που με δόλο παρασύρθηκε και θυσιάστηκε, όπως συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, σε εκατομμύρια γυναίκες στον πλανήτη.
Η διάσημη παραλογή του «Γιοφυριού της Άρτας» μας δίνει την αφορμή να μιλήσουμε για τα ήθη που υποχρεώνουν τη γυναίκα να καταπνίγει και να θυσιάζει τις επιθυμίες της αλλά και την ίδια τη ζωή της στο βωμό του πατριαρχικού συστήματος. Ενός κοινωνικού συστήματος με στερεοτυπικούς ρόλους από τους οποίους κανένα φύλο δεν μπορεί να ξεφύγει. Ενός κόσμου όπου η κοινωνία θέτει αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς με συγκεκριμένο κώδικα «τιμής». Ενός κόσμου σκοτεινού και βίαιου όπου η «αρετή» ισοδυναμεί με αδικία και θυσίες, η «ντροπή» ξεπλένεται με αίμα, ο άντρας πρέπει να διαφεντεύει και η γυναίκα να υπηρετεί. Ενός κόσμου μακρινού ή μήπως ακόμα κοντινού…; Τον κόσμο αυτό, όπως αποτυπώνεται στην παραλογή του Γεφυριού της Άρτας αλλά και σε πολλά ακόμα δημοτικά τραγούδια, ζωντανεύουμε μέσα από ένα θέαμα που συνδυάζει την αφήγηση με τη ζωντανή μουσική, το τραγούδι, το χορό και την ακροβασία.
Έμπνευση για τη φόρμα που ακολουθείται στην παράσταση είναι ο «παντόμιμος», η μεικτή δραματική φόρμα που γεννήθηκε μετά την παρακμή του αρχαίου ελληνικού δράματος, μακρινοί απόγονοι του οποίου θεωρούνται και οι παραλογές. Η βία κατά των γυναικών με αποκορύφωμα τις γυναικοκτονίες που συνεχίζουν να μαστίζουν την κοινωνία μας ακόμα και σήμερα, προέρχονται από βαθιά ριζωμένες στην παράδοση και στη συνείδηση όλων μας προκαταλήψεις και στερεότυπα.
Οι πρόσφατες αντιδράσεις της κοινωνίας στα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας, δείχνουν ότι ο διάλογος για τον σεξισμό, το μισογυνισμό και τις διακρίσεις κάθε είδους, έχει επιτέλους ανοίξει. Η παράσταση είναι αφιερωμένη σε όλες τις «λυγερές του Κάτω Κόσμου», τις νέες γυναίκες του χτες αλλά και του σήμερα που έχασαν μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά τη ζωή τους εξαιτίας του φύλου τους.
Δραματουργία-σκηνοθεσία-σκηνογραφία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση/μουσική διδασκαλία: Θοδωρής Αμπαζής
Κοστούμια-φροντιστήριο: Σοφία Αρβανίτη-Φλώρου
Χορογραφία: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Σχεδιασμός φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη-οργάνωση παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου
Βοηθός φωτιστή: Στέβη Κουτσοθανάση
Κατασκευή σκηνικού: Σταύρος Μάνεσης
Συνεργασία στο σχεδιασμό σκηνικού: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Παίζουν (αλφαβητικά):
Κατερίνα Λυπηρίδου, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Αμαλία Τσεκούρα
Συμμετέχει: Μαριλένα Μόσχου
Χορός-ακροβατικά: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Ζωντανή μουσική εκτέλεση:
Στέλλα Αραμπατζόγλου (σαξόφωνο)
Ιωάννα Ρήγα (σαντούρι)
