Κατεστραμμένη αρχικά από τους Ναζί και έπειτα από τις δημοσιονομικές περικοπές, μια σιδηροδρομική γραμμή τέθηκε εκ νέου σε λειτουργία χάρη στη δουλειά νοσταλγών της ατμομηχανής που προτείνουν ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο με ένα παλιό επισκευασμένο τρένο διασχίζοντας τη χιονισμένη περιφέρεια Αμπρούτσο στην κεντρική Ιταλία.
Τα κομψά βαγόνια έχουν ηλικία σχεδόν εκατό ετών και αποστολή να μεταφέρουν τους τουρίστες από τη Ρώμη έως το χιονοδρομικό κέντρο του Ροκαράζο, στην καρδιά της Ιταλίας, διασχίζοντας 120 χλμ. σιδηροτροχιάς και μια σειρά από γέφυρες που προκαλούν ίλιγγο.
Το τμήμα μεταξύ της πόλης Σουλμόνα και του χιονοδρομικού κέντρου του Ροκαράζο, που ανεβαίνει σε υψόμετρο 1.269 μέτρων, πραγματικό τεχνικό επίτευγμα κατά μήκος απόκρημνων περιοχών άρχισε να λειτουργεί το 1897.
Η αμαξοστοιχία, «ένα μουσείο μικρής ταχύτητας» όπως χαρακτηρίζεται, διασχίζει πάμπολλες σήραγγες, περνά από παγωμένες λίμνες και χιονισμένα δάση, τοπία από τα οποία διακρίνονται μερικές φορές λύκοι ή καμιά αρκούδα.
«Κρύβει πράγματι μια γοητεία όταν ταξιδεύεις πίσω στον χρόνο, με αυτά τα αργά τρένα παρά με τα γρήγορα από τα οποία δεν βλέπεις τίποτε απέξω», δήλωσε η Ιταλίδα Ελιζαμπέτα που ταξίδεψε οικογενειακώς και γοητεύτηκε ξαναβρίσκοντας «τους ήχους του τρένου».
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, η σιδηροδρομική γραμμή έπαιξε ζωτικό ρόλο στη σύνδεση των απομονωμένων χωριών στα Απέννινα Όρη, πλέον λιγότερο από δύο ώρες δρόμος από τη Ρώμη.
Η μικρή σιδηροδρομική γραμμή καταστράφηκε στον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο από το γερμανικό στρατό που υποχωρούσε απέναντι στους παρτιζάνους που υποστηρίζονταν από τους συμμάχους. Επαναλειτούργησε το 1960. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, τη βελτίωση των οδικών δικτύων και την απουσία επενδύσεων στις σιδηροτροχιές, η γραμμή σιγά σιγά πάλιωσε, ώσπου εγκαταλείφτηκε το 2011, έπειτα από δεκαετίες δημοσιονομικών περικοπών.
Το 2014, μέλη της ένωσης Le Rotaie συνεργάστηκαν με το Ιταλικό Ίδρυμα σιδηροδρόμων για να επαναλειτουργήσει η «Ναπολιτάνα».
Μια μηχανή ντίζελ της δεκαετίας του 1970 σέρνει τα «βαγόνια με τις εκατό πόρτες» όπως αποκαλούνται, καθώς κάθε σειρά καθισμάτων έχει τη δική της πόρτα. Σε κάθε στάση οι επιβάτες μπορούν να κατεβούν για να αγοράσουν τοπικά τυριά και λουκάνικα, μια πηγή εσόδων για τα χωριά που παραμένουν απομονωμένα.
