Τι σημαίνει εναντίωση σήμερα; τι σημαίνει να είσαι ΑΝΤΙ; Τι ταυτότητες διαμορφώνει; Είναι έννοιες στις οποίες θα επιχειρήσει να εμβαθύνει η 6η Μπιενάλε της Αθήνας από τις 26 Οκτωβρίου, υπό τον τίτλο ANTI, εστιάζοντας σε φαινόμενα κανονικοποίησης της αντίθεσης και της μη-συμμόρφωσης, από την πολιτική μέχρι τη διαδικτυακή κουλτούρα, από τα βιντεοπαιχνίδια μέχρι το Netflix, από τον Σλάβοϊ Ζίζεκ μέχρι τη Ριάνα.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 9 Δεκεμβρίου, με τη συμμετοχή περισσότερων από 100 καλλιτεχνών. Μετά το Μπάγκειον, το Χρηματιστήριο, τη Διπλάρειο Σχολή, η Μπιενάλε της Αθήνας θα αξιοποιήσει ακόμα έναν κεντρικό κτήριο -ορόσημο, το πρώην κτήριο του ΟΤΕ στην οδό Σταδίου (πλατεία Παλαιάς Βουλής).
«Το ΑΝΤΙ είναι παντού. Ένας πυλώνας του είναι η επιστροφή της αντιδραστικής σκέψης, της αντίδρασης στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής. Φιγούρες όπως ο Στιβ Μπάνον, ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, αλλά και διαδικτυακοί και κινηματικοί πυλώνες τις εναλλακτικής ακροδεξιάς βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ σε θέσεις εξουσίας, ασκούν ιδεολογική ηγεμονία. Απέναντι στις τάσεις αυτές δεν έχουμε να αντιπροτείνουμε τον ορθό λόγο, τον διαφωτισμό, την αλήθεια. Μπορούμε μόνο να επισκεφτούμε τις διαφορετικές μορφές του ΑΝΤΙ, να τις μεγεθύνουμε, να τις πολλαπλασιάσουμε, δημιουργώντας ένα καθαρτήριο χωρίς κάθαρση. Αυτό θα είναι η έκθεση» περιέγραφε σήμερα σε συνέντευξη Τύπου στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου, τους στόχους της 6ης Μπιενάλε της Αθήνας ο Κωστής Σταφυλάκης εκ των τριών επιμελητών.
Για την επιμελήτρια Στέφανι Χέσλερ (Stefanie Hessler ) σκοπός της Μπιενάλε είναι «να δημιουργήσουμε ένα screenshot, ένα παρατηρητήριο αυτής της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής της Αθήνας. Σ’ αυτήν την έκθεση οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δημιουργούν ένα αρκετά πυκνό χώρο χρησιμοποιώντας διάφορους «μηχανισμούς» οι οποίοι μπορούν να έχουν τη μορφή μιας εκκλησίας, ενός spa, ενός γυμναστηρίου, ενός γραφείου εταιρείας…Είναι οι «χώροι» που επηρεάζουν τη σύγχρονη ζωή».
Η κρίση άλλαξε άλλωστε τη φύση της Μπιενάλε σύμφωνα με τον εικαστικό και επιμελητή της, Poka-Yio. Έσπασε τη «φούσκα των ανθρώπων του πολιτισμού» με στόχο να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό, και κυρίως να προκαλέσει και να προσκαλέσει τους νέους να παρακολουθούν τις εξελίξεις στη σύγχρονη τέχνη.
