(11 – 17/2)
Ο δρόμος
Ένα road movie – οριζοντίως και καθέτως – κυριολεκτικά και μεταφορικά ως μία κινηματογραφική διασκευή μυθιστορήματος του Cormac McCarthy. Ο John Hillcoat σκηνοθετεί με όση απλότητα μπορεί να διαθέσει αφηγηματικά. Το story αφορά σε πατέρα και γιο που διασχίζουν την αμερικανική ενδοχώρα προς την ακτογραμμή, με εφόδια την αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλον και λίγες κονσέρβες, ενώ προσπαθούν να αποφύγουν πάση θυσία τις διάφορες ληστρικές ομάδες που έχουν συγκροτηθεί, λόγω της γενικευμένης κατεστραμμένης πραγματικότητας. Εξαιρετικό soundtrack από τον Nick Cave και τον Warren Ellis.
Σταυροδρόμια ζωής
Το φανερώνει και ο τίτλος, άκοπα. Ουκ ολίγες φορές έχουμε παρακολουθήσει στη μεγάλη οθόνη τις ποικιλοτρόπως τεμνόμενες ιστορίες ανθρώπων που σχετίζονται μεταξύ τους με αμφίβολους δεσμούς τραγικών απιθανοτήτων. Χαρακτήρες στην άκρη του νήματος που μένουν στην Τζάφα του Ισραήλ και καθορίζονται από την ισραηλινο-παλαιστινιακή τους διαφοροποίηση. Βραβείο στις Κάννες, Χρυσός Αλέξανδροςστην Θεσσαλονίκη και υποψηφιότητα για το φετινό ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Μαύρο λιβάδι
Στη Δυτική Ελλάδα του 17ου αιώνα ένας γενίτσαρος και μία «μοναχή» ερωτεύονται. Θεματικό ενδιαφέρον έντονο, αισθητική οπτική αξιόλογη από τον Βαρδή Μαρινάκη και μία ομάδα κυρίως θεατρικών ηθοποιών.
Ο λυκάνθρωπος
Αιμοσταγής διασκευή του παλιού καλού μύθου, με ένα κάρο πρωτοκλασάτους ηθοποιούς και μπόλικα προβλήματα μέχρι την ολοκλήρωση του έργου.
Valentine’s day
Ακόμη και για όσους πιστεύουν στον Άγιο Βαλεντίνο και τον τιμούν, για να «γιορτάσουν» με το ταίρι τους, μάλλον αυτό το έργο «supermarket» καλούτσικων – στην καλύτερη – ηθοποιών δεν προτείνεται για κανέναν λόγο. Το «Αγάπη είναι…» δεν είχε τοποθετηθεί χρονικά επάνω στον Βαλεντίνο, αλλά το μήνυμα το περνά διαχρονικά, μακριά από κιτσάτες αναφορές κουτσομπολίστικων περιοδικών.
