Το βιβλίο «Υπάρχει ορίζοντας για την Ευρώπη;» του Μιχάλη Αγγελόπουλου συνιστά ένα σύγχρονο πρακτικό πολιτικό εγχειρίδιο, το οποίο μέσα από ιστορικοπολιτική ανάλυση ξεκινάει διερευνώντας τους λόγους που δεν προχώρησε η ανάπτυξη της χώρας μας μετά την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγοι οι οποίοι ταυτόχρονα συνιστούν τις αιτίες της σημερινής οικονομικής κρίσης: κλειστά επαγγέλματα, αναντίστοιχη διόγκωση του δανεισμού, πελατειακές σχέσεις που λειτούργησαν ως τροχοπέδη στον σχεδιασμό μακρόπνοων πολιτικών, κρίση του τραπεζικού συστήματος αλλά και απεργίες, γραφειοκρατία, πολυνομία, καθυστέρηση απόδοσης δικαιοσύνης, αλλά και το braindrain που βιώνει η χώρα ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Το βιβλίο όμως δεν στέκεται μόνο στην ανάλυση των προβλημάτων και των αιτιών τους αλλά και στις λύσεις που ακολούθησαν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κόντρα στο μοντέλο του Κέυνς, όπως ήταν ο μονεταρισμός που ακολούθησαν οι βόρειες χώρες και οδηγήθηκαν ταχύτερα προς την ανάπτυξη. Λύση, η οποία απαιτούσε θυσίες, και την οποία οι πολιτικοί της χώρας μας δεν τόλμησαν να ακολουθήσουν.
Για όλα φταίει η Ευρώπη. Το βιβλίο απαντάει και σε αυτή τη θέση, αντιπαραθέτοντας και τις προς την χώρα μας προειδοποιήσεις και κινήσεις αλληλεγγύης, αλλά και το μεσοπρόθεσμο δάνειο χρηματοδοτικής αρωγής που χορηγήθηκε κατά τα έτη 1985 και 1986.
Ο συγγραφέας μετά από εκτενή ιστορική και βαθιά πολιτική ανάλυση φτάνει στο «Goback κυρία Μέρκελ» του Τσίπρα, το οποίο προφανώς συστράτευσε εύκολα και απλοϊκά παραπλανώμενους συμπολίτες μας κατά του κακού βορρά παραγνωρίζοντας ότι η χώρα μας έχει σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει.
Ο συγγραφέας προχωράει σε βαθιά πολιτική ανάλυση του μεταναστευτικού φαινομένου σε διεθνές επίπεδο τονίζοντας ότι πέρα από τους θετικούς ή αρνητικούς συναισθηματισμούς υπάρχουν διεθνείς συνθήκες, τις οποίες έχει υπογράψει και η χώρα μας, οι οποίες ορίζουν πως και γιατί θα πρέπει να φερόμαστε στους πρόσφυγες-μετανάστες. Το πρόβλημα είναι τέτοιο που δεν μπορεί να λυθεί με ενέργειες μιας χώρας.
Ο συγγραφέας βλέπει την Ελλάδα και στην διεθνή πολιτική και στρατιωτική σκακιέρα ανάμεσα στις ισορροπίες ΝΑΤΟ, Τουρκίας, Ευρωπαϊκής Ένωσης και Αμερικής με γνώμονα την θέση ότι η μεσόγειος πρέπει να παραμείνει μια ευρωπαϊκή θάλασσα.
Τέλος, πολύ ορθά αναφέρεται και στην ανάγκη προστασίας της νησιωτικότητας της Ευρώπης με ενίσχυση των νησιών της, του φορολογικού τους καθεστώς, την διατήρηση της ταυτότητάς τους, όπως και την αξιοποίηση του ήλιου και του αέρα ως πηγές ενέργειας.
Στο πλαίσιο των παραπάνω, η Ευρώπη χρειάζεται να δώσει έναν πολύ σκληρό αγώνα για να μείνει αυτό που είναι: ένας πολιτισμός και όχι μια απλή γεωγραφική περιοχή. Να παλέψει για τον πολιτισμό της, την ταυτότητά της. Και οφείλει να υπερασπιστεί τις δημοκρατικές αξίες και το κοινωνικό της κράτος.
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει και στην συμπερίληψη στο βιβλίο του Ευρωπαϊκού Χάρτη Αυτονομίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που ψηφίστηκε στο Στρασβούργο το 1985, αλλά και του Ευρωπαϊκού Χάρτη Αυτονομίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κείμενα που ενσαρκώνουν την ιδέα ότι ο βαθμός αυτονομίας, την όποια διαθέτουν οι ΟΤΑ ,αντικατοπτρίζουν το επίπεδο της πραγματικής δημοκρατίας σε μια χώρα, καθώς η αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης οδηγεί στην ενίσχυση της δημοκρατίας, την αποτελεσματική διοίκηση και την αποκέντρωση της εξουσίας·
Τα κείμενα αυτά μου θυμίζουν την δική μου συμβολική εμπειρία στα ευρωπαϊκά όργανα, οπόταν το 1988 ως μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου του Ανατόλια, επιλέχτηκα μετά από διαγωνισμό και εκπροσώπησα την Ελλάδα στο «1ο Ευρωκοινοβούλιο των Νέων» (European Youth Parliament, EYP) στο Fontainebleau της Γαλλίας, στο πλαίσιο του οποίου ως νέοι υποβάλλαμε προτάσεις προς το Ευρωκοινοβούλιο αναφορικά με το θέμα των «νεόπτωχων» της Ευρώπης και την «υπογεννητικότητα της Δυτικής Ευρώπης. Δυστυχώς και τα θέματα αυτά παραμένουν ακόμη και σήμερα επίκαιρα και χρήζουν αντιμετώπισης τόσο σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όσο και σε επίπεδο ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η Μαρία Χατζηδημητρίου, Ιατρός Βιοπαθολόγος, είναι υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με την «Αλληλεγγύη» του Απ.Τζιτζικώστα
