•Μην χάσετε την εξαιρετική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης με τίτλο «Ήταν Κάποτε».
Η παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης «Ήταν Κάποτε» είναι μία σύνθεση λαϊκών παραμυθιών, αποτέλεσμα της δουλειάς τριών νέων καλλιτεχνών-ηθοποιών που δούλεψαν με σεμνότητα, απλότητα και καθαρότητα (βασικά στοιχεία του παραμυθιού) αναδεικνύοντας το μεγαλείου και την έντεχνη μαγεία της «δραματοποίησης» λαϊκών παραμυθιών.
Χωρίς υπερβολές, με λιτούς αλλά δυναμικούς φωτισμούς, με λιγότερα αλλά λειτουργικά σκηνικά αντικείμενα, δημιουργούν ένα παλλόμενο σύμπαν με ξεχασμένους αλλά συνεχώς επανεμφανιζόμενους κόσμους, αλλόκοτα αλλά και οικεία πλάσματα και δυναμικές σχέσεων ανθρώπων και μη.
Το παρελθόν και το παρόν, το χτες και το σήμερα αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα, χωρίς ίχνος φολκλορισμού, γραφικότητας ή ακόμη και νοσταλγίας. Η ομορφιά του να ακούς και να βλέπεις «χτεσινές» ιστορίες με σημερινή διάθεση.
Οι τρείς ηθοποιοί ο Χρήστος Πίτσας, η Βάσια Χρήστου και ο Στέλιος Χλιαράς έκαναν τα πάντα, χωρίς ίχνος εσωστρέφειας (συνεργάστηκαν σε όλη τη προετοιμασία, διαμόρφωσαν το τελικό κείμενο, σκηνοθέτησαν, επιμελήθηκαν το εικαστικό μέρος, τη μουσική και τους φωτισμούς) και κάνουν τα πάντα…. προετοιμασία χώρου, υποδοχή κοινού, τεχνικά (φωτισμοί, ηχοληψία) χωρίς αυτό να επηρεάζει (μάλλον τουναντίον) το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Αφήγηση και δράση, ομορφιά και απλότητα δημιουργούν εξαιρετικές ερμηνείες. Ανεπιτήδευτος λόγος, καθαρές φωνές, δυνατές εικόνες, σεμνότητα στην ερμηνεία, δημιουργούν μια υποκριτική και αισθητική εμπειρία και ευφορία. Μάλλον κάπως έτσι (επαν)ορίζεται το υποκριτικό ταλέντο.
Ο χώρος του Μύλου αγκαλιάζει τα δρώμενα στην γεμάτη μνήμες και εικόνες αγκαλιά του και δημιουργεί για ακόμη μια φορά μια εναλλακτική σκηνική και πολιτισμική πρόταση.
Λίγα λόγια για την παράσταση:
Πέντε ελληνικά παραδοσιακά παραμύθια, επιλεγμένα από διάφορες περιοχές της Ελλάδος. Σε κάθε μια από αυτές τις ιστορίες συναντάμε κι έναν διαφορετικό τύπο οικογένειας.
Στην πρώτη, ένα ηλικιωμένο άκληρο ζευγάρι αποκτά επιτέλους παιδί. Όσο γρήγορα και εύκολα το αποκτά αντίστοιχα το χάνει. Το παραμύθι συνεχίζεται με ένα ποιηματάκι που σταδιακά μεγαλώνει όσο πληθαίνουν και τα πρόσωπα που συμπάσχουν με το ζεύγος. Στην δεύτερη οι γονείς απαρνιούνται τα παιδιά τους και μπαίνουν στη διαδικασία να τα βλάψουν.
Εκείνα όμως ενωμένα καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλους τους κινδύνους. Στο τρίτο παραμύθι παρουσιάζεται η ζωή μιας αγαπημένης οικογένιας που ελπίζει στην ευτυχία των παιδιών τους, μέσα από έναν πετυχημένο γάμο. Ο κίνδυνος αυτή τη φορά είναι εξωτερικός. Ένας φαινομενικά πλούσιος και εκθαμβωτικός γαμπρός παρασέρνει με την πανουργία του όλη την οικογένεια και όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται είναι πλέον αργά. Η τέταρτη ιστορία είναι μια ιστορία αγάπης. Δυο νέοι συναντιούνται και ζουν τον απόλυτο έρωτα. Για μια νύχτα. Η νύχτα αυτή όμως, ορίζει και ανατρέπει τις ζωές τους, όπως τις ήξεραν μέχρι τότε.
Το τέλος της ιστορίας δικαιώνει τον έρωτα, παραβλέποντας τον κοινωνικό περίγυρο και ό,τι αυτός προστάζει. Στο τελευταίο παραμύθι δυο αδέλφια, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι ζούνε στην ίδια στέγη μέχρι που ένα τρίτο πρόσωπο, μια νύφη, εμφανίζεται στη ζωή τους και επιδρά καταλυτικά στη μεταξύ τους σχέση. Όσο υπάρχει η διάθεση για επικοινωνία, υπάρχουν και οι σχέσεις των ανθρώπων, υγιείς. Όταν η επικοινωνία αποκόπτεται, αναπόφευκτα αποκόπτονται και οι σχέσεις.
Τα παραμύθια που επιλέχθηκαν, σύμφωνα με την παραπάνω σειρά είναι: Ο Κουκιπιππέρης, Το ελαφέλι, Ο τρισκατάρατος, Το Μυρσινιώ και Η κουλοχέρα.
Πατήστε εδώ για περισσότερα στοιχεία σχετικά με την παράσταση
Επιμέλεια: Άννα Μορφούλη
