Ο Ζακαρί Γκοντριγιό-Ρουά «αφαιρεί» από τις αρχιτεκτονικές επιφάνειες, και περιορίζει τις πόλεις στις προσόψεις των κτηρίων τους. Ο Γάλλος φωτογράφος σβήνει, ψηφιακά, τον όγκο των κτηρίων, και καταγράφει στις φωτογραφίες του μόνον την εξωτερική μπροστινή τους όψη σε φυσικά τοπία τα οποία κάνουν θολό το σύνορο μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας.
Ξεκίνησε τη σειρά «Προσόψεις» πριν αρκετά χρόνια, στοχεύοντας στο να αναρωτηθεί για τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε με το άμεσο περιβάλλον μας. Αυτή η αρχιτεκτονική απουσία στις φωτογραφίες του θέτει ερωτήματα και για το πώς ορίζεται η αρχιτεκτονική και για τον ρόλο της στο να χαρακτηρίζει τα μέρη στα οποία κατοικούμε.
«Η πρόσοψη είναι, στην κυριολεξία, το πρώτο που βλέπει κανείς σε ένα κτήριο. Μπορεί να είναι επιβλητική, ρηχή, αλλά μπορεί και να υπαινίσσεται ασφάλεια. Αυτή η σειρά προτείνει το όραμα ενός άγνωστου κόσμου που μπορεί να είναι μόνον μια φωτογραφία, χωρίς ιδιωτικό χώρο, έναν κόσμο όπου το μοναδικό καταφύγιο είναι αυτό που φαίνεται» εξηγεί.
Ο φωτογράφος βάζει τον εαυτό του στη θέση του θεατή ενός μακρινού κόσμου, δημιουργώντας την αίσθηση ότι ζει σαν ξένος. Ο κόσμος του παραπέμπει σε σκηνικά για γυρίσματα ταινίας στο Χόλιγουντ, είναι ένας δυστοπικός κόσμος.
«Βεβαίως, αυτή η δουλειά δεν έχει να κάνει με το τι είναι πλαστό. Έχει περισσότερο να κάνει με την πρόσληψη από εμάς ενός, λίγο πολύ, ειδικού περιβάλλοντος. Η πρόσοψη ενός κτηρίου γεννά ενδιαφέρον για την αρχιτεκτονική και για το τι φέρνει η αρχιτεκτονική. Άρα, γεννά περιέργεια» λέει.
