Σε ποια χώρα ζείτε κύριοι; Σε ποιο οικονομικό περιβάλλον κινείσθε εσείς οι «νεοήρωες», «δεοντολόγοι της ευκαιρίας». Σε ποιο οικονομικό περιβάλλον κινείσθε ώστε να απαιτείτε όταν ο κόσμος συνωστίζεται στα συσσίτια, αυτοκτονεί από απόγνωση, αδυνατεί να εκπληρώσει τις βασικές του υποχρεώσεις, εσείς να έχετε την ίδια οικονομική απολαβή με αυτήν που είχατε πριν λίγα χρόνια και πριν καταρρεύσει το οικονομικό σύστημα της χώρας;
Ποιους έχετε στηρίξει με την υπογραφή σας κάποιοι και συνεχίζεται ανεύθυνα να το κάνετε, γνωρίζοντας ήδη ότι σας χρησιμοποιούν για τους δικούς ιδιοτελείς σκοπούς;
Ποιοι θα ωφεληθούν από την εξαφάνιση του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, όπως έγινε και με το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κινηματογράφο και με τα ελληνικά και ευρωπαϊκά βιβλία;
Ποιοι θέλουν να χάσει η Ελλάδα τον πολιτισμό της και ποιοι πληρώνονται για να βοηθήσουν παραπλανώντας σας σε εξεγέρσεις τύπου «επανάσταση τώρα».
Δεν είναι διλήμματα πολυτελείας. Δεν είναι σαιξπηρικά διλήμματα να τα βλέπει το θέατρο και ν’ απολαμβάνεις το αισθητικό τους μεγαλείο.
Είναι καινούργια διλήμματα της καθημερινότητας.
Πραγματικά όσο και οι ζωές που ήρθαν κι έφυγαν, οι ζωές που έχουν έλθει ή που θα έλθουν και θα φύγουν από αυτό τον κόσμο.
Σε ποια χώρα ζείτε κύριοι; Σας τάζει χίμαιρες, επιτίθεστε σε λάθος κατεύθυνση για μια ναι, χαμηλότατη διανομή που προέκυψε από το «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» – ή ακόμα χειρότερα «παρά του μη έχοντος». Ξέρετε κύριοι ότι όποιος αποδέχεται την άκριτη παραπληροφόρηση ως αλήθεια και τη βουή από άναρθρες κραυγές ως τρόπο διαμαρτυρίας ,είναι άξιος των επιλογών του.
Ξεχνάτε κύριοι τις σοφές ρήσεις του μέγιστου Σωκράτη «Είναι δύσκολο να φτιάξει κανείς ένα έργο χωρίς κανένα λάθος, αλλά δύσκολο είναι κι αν ακόμα φτιάξει κάτι αλάθητο να μην πέσει σε άδικο κριτή».
Ίσως απάντηση δεν υπάρχει με ένα ναι ή με ένα όχι. Ούτε καν στην ποίηση (που εσείς τους χαρακτηρίζεται ως «λαπάδες» «Να ζει κανείς / Σκεφτόταν πάλι της καρδιάς μου ο Άμλετ/ Κι έπειτα το ανάποδο πώς να το πεις /Ακούγεται στα μάτια/ Σίγουρα σαν/ τέλμΑ» όπως λέει ο ποιητής Φωστιέρης , στο ποίημα «Να ζεις;» της συλλογής «Η σκέψη ανήκει στο Πένθος».
