Ένας μονόλογος του Βασίλη Κατσικονούρη με την Άννα Παναγιωτοπούλου σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, που έρχεται από την ίδια περίοδο κατά την οποία γράφτηκε «Το Γάλα» (με την ίδια δύναμη, την ίδια λαχτάρα για ζωή, την ίδια συντριβή από την ακύρωσή της), θα παρουσιαστεί φέτος, από τις 7 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν», κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Μια γυναίκα, έξω από το κουβούκλιο του φρουρού στον Άγνωστο Στρατιώτη στην Πλατεία του Συντάγματος, νύχτα.
Μέσα εκεί, για να προφυλαχτεί από τη βροχή, στέκεται ο εύζωνος στρατιώτης. Είναι ο γιος της. Η γυναίκα τού μιλάει, είναι η μόνη της ευκαιρία. Πάντα, όποτε προσπαθούσε να του μιλήσει, αυτός έφευγε.
Άρπαζε το μπουφάν του, μάρκας Χάρλεϊ, και ορμούσε έξω στο δρόμο.
Απόψε, όμως, σκοπός ακίνητος και αμίλητος στο μνημείο-μνήμα, δεν μπορεί να φύγει. Είναι εγκλωβισμένος σ` εκείνο το σημείο καμπής, απ` όπου ο καθένας μας περνάει κάποια στιγμή, βγαίνοντας απ’ την ελευθερία του και μπαίνοντας στο πόστο του.
Εγκλωβισμένος σ` αυτήν ακριβώς τη στιγμή, όταν η πέτρα που κυλάει καλείται να σταματήσει ήσυχα σε μια γωνιά και να «χορταριάσει».
Θέλει δε θέλει, σ` αυτό το σημείο βρίσκεται τώρα. Θέλει δε θέλει, ακούει τη μάνα του τώρα, και αυτή θα του μιλήσει. Όχι τόσο για να νουθετήσει, να γκρινιάξει, να κάνει κήρυγμα, ή να κλαφτεί, «ως μάνα», θα μιλήσει μόνο «ως κοπέλα». Και θα του τα πει όλα.
Για τη γκρίζα, θαμπή ζωή της, πώς, ξεκινώντας από τα καπνοχώραφα της Μακεδονίας στις αρχές της δεκαετίας του `60 και φθάνοντας στην Αθήνα του σήμερα, της ξέφυγε στη διαδρομή.
Για την πολύχρωμη και όμως πάλι θαμπή ζωή των νέων παιδιών εδώ, τώρα, πώς παρόμοια βλέπει να ξεγλιστράει μέσα και από τα δικά τους χέρια. Για τη ζωή που ξεκινάει σαν ένα υπέρλαμπρο θαύμα και σύντομα καταλήγει στον κλαυσίγελο του «Πάλι καλά».
Είναι κωμική, όπως οι περισσότερες Ελληνίδες μάνες, ματαιωμένη, όπως πολλές Ελληνίδες γυναίκες, τραγική… όπως όλοι μας!
