O Άγγλος φιλόλογος και συγγραφέας Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν έγινε γνωστός από την πρωτότυπη επική τριλογία του «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», ένα από τα κορυφαία έργα της φανταστικής λογοτεχνίας, που είχε μεγάλη απήχηση τόσο στο νεανικό αναγνωστικό κοινό όσο και σε όσους την προσέγγισαν μέσω της μεταφοράς της στον κινηματογράφο από τον Νεοζηλανδό σκηνοθέτη Πίτερ Τζάκσον (2001-2003).
Με γερμανικές ρίζες, ο Τζον Ρόναλντ Ρουλ Τόλκιν γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1892 στο Μπλουμφοντέιν της Νοτίου Αφρικής, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως ανώτερος τραπεζικός υπάλληλος.
Όταν ήταν τριών ετών, ο Τόλκιν, πήγε στην Αγγλία με τη μητέρα του και τον αδελφό του. Όσο ήταν εκεί, ο πατέρας του πέθανε στην Αφρική και αναγκάστηκαν να παραμείνουν στους συγγενείς τους, ενώ λίγα χρόνια μετά χάνει και τη μητέρα του.
Μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Τόλκιν, μεγάλωσε στην περιοχή του Μπέρμιγχαμ και παρακολούθησε μαθήματα στο King Edward’s School και, αργότερα, στο St. Philip’s School. Μάλιστα το 1903, κέρδισε μια υποτροφία του Ιδρύματος και επέστρεψε στο King Edward’s School.
Σπούδασε στην Οξφόρδη και διετέλεσε καθηγητής Αγγλοσαξονικής Γλώσσας (1925-1945) και Αγγλικής Φιλολογίας (1945-1959) στο ίδιο πανεπιστήμιο. Συνεργάστηκε στην έκδοση του αγγλικού ποιήματος του 14ου αιώνα «Ο Σερ Γκάουεϊν και ο Πράσινος Ιππότης» («Sir Gawain and the Green Knight», 1925) κι εξέδωσε τη μελέτη «Μπέογουλφ: Τα τέρατα και οι κριτικοί» («Beowulf: The Monsters and the Critics», 1936).
«Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών»
Η συγγραφή της τριλογίας «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» («The Lord of Rings») ξεκίνησε όταν ήταν ακόμη φοιτητής και διάρκεσε πολλά χρόνια. Η δράση της εκτυλίσσεται σ’ ένα μυθικό παρελθόν και αποτελείται από τα μυθιστορήματα «Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού («The Fellowship of the Ring», 1954), «Οι Δύο Πύργοι» («The Two Towers», 1954) και «Η Επιστροφή του Βασιλιά» («The Return of the King», 1955). Το 1937 είχε δημοσιεύσει ένα είδος εισαγωγής στην τριλογία με τίτλο «Το Χόμπιτ («The Hobbit»), που το είχε γράψει για τα παιδιά του.
Προσωπική ζωή
Ο Τόλκιν, σε ηλικία 16 ετών, συναντήθηκε με την Ήντιθ Μέρι Μπρατ, που ήταν 3 χρόνια μεγαλύτερή του, όταν αυτός και ο αδελφός του, ο Χίλαρι, μετακόμισαν στο οικοτροφείο, όπου η Ήντιθ ζούσε. Ο Άγγλος βιογράφος Χάμφρεϊ Κάρπεντερ αναφέρει:
«Ο Ρόναλντ και η Ήντιθ, σύχναζαν σε τεϊοποτεία του Μπέρμιγχαμ, ειδικότερα σε ένα, που είχε μπαλκόνι με θέα τον πεζόδρομο. Εκεί, λοιπόν, καθόντουσαν και πετάγανε κυβάκια ζάχαρης στα καπέλα των περαστικών, αλλά μόλις το βάζο άδειαζε, άλλαζαν τραπέζι… Με αυτά τα δύο άτομα, αυτής της προσωπικότητας, ήταν σίγουρο πως το ειδύλλιο θα άνθιζε. Ήταν και οι δύο ορφανοί και είχαν ανάγκη από αγάπη, και βρήκαν, ότι μπορούσε να τη δώσει ο ένας στον άλλο. Κατά τη διάρκεια του θέρους, του 1909, αποφάσισαν ότι είναι και ερωτευμένοι.»
Ο κηδεμόνας του Τόλκιν, Μόργκαν, βλέποντας την Ήντιθ σαν πειρασμό του Τόλκιν από τα μαθήματά του και τρομοκρατημένος από το γεγονός ότι, ο νεαρός προστατευόμενός του, είχε συνάψει σχέσεις με μια Προτεστάντισσα, του απαγόρευσε να τη συναντά, να της μιλά ή, ακόμα, και να της γράφει γράμματα, ωσότου φτάσει 21 ετών. Ο Τόλκιν δέχτηκε και τήρησε κατά γράμμα την απαγόρευση, με μια πρόωρη αλλά αξιοσημείωτη εξαίρεση, στην οποία ο Μόργκαν βασίστηκε, για να τον απειλήσει ότι θα «τερματίσει πρόωρα» την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία.
Ο Ρόναλντ, το βράδυ των 21 γενεθλίων του, έστειλε γράμμα στην Ήντιθ, δηλώνοντάς της ότι την αγαπά κι ότι θέλει να την παντρευτεί. Η Ήντιθ, όμως, του απάντησε ότι είχε αρραβωνιαστεί με έναν άλλον άντρα, κι αυτό γιατί πίστεψε πως την είχε ξεχάσει. Τελικά, οι δύο τους συναντιούνται κάτω από μια σιδηροδρομική οδογέφυρα, αναρριπίζοντας τον έρωτά τους. Κατόπιν, η Ήντιθ επιστρέφει το δαχτυλίδι αρραβώνων της και ανακοινώνει πως θα παντρευτεί τον Τόλκιν. Με «μισή καρδία» η Ήντιθ, ανακοινώνει επίσης, ότι κατόπιν της επιμονής του Ρόναλντ, θα ασπαστεί τον καθολικισμό. Ο σπιτονοικοκύρης της, καθώς ήταν ένθερμος Προτεστάντης, εξαγριώθηκε τόσο πολύ με την απόφασή της αυτή, που την έδιωξε από το σπίτι αφότου, βεβαία, εκείνη βρήκε αλλού κατάλυμα.
Η Ήντιθ Μέρι Μπράντ και ο Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν αρραβωνιάστηκαν επισήμως τον Ιανουάριο του 1914, στο Μπέρμιγχαμ και παντρεύτηκαν δύο χρόνια αργότερα, στις 22 Μαρτίου 1916. Μαζί της απέκτησε τέσσερα παιδιά.
Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος
Κατατάχθηκε ως υπολοχαγός στον βρετανικό στρατό το 1915 και πήρε μέρος στις μάχες του Α’ Παγκοσμίου, όπου έχασε πολλούς από τους παιδικούς του φίλους. Τον Ιούνιο του 1916 ο Τόλκιν μεταφέρθηκε στη Γαλλία, αλλά υπέφερε από διάφορα προβλήματα υγείας και τον μετακινούσαν συχνά από τα πεδία των μαχών. Στα στατόπεδα όταν είχε ελεύθερο χρόνο έγραφε ποίηση και λογοτεχνία. Οι περιπέτειες του Φρόντο και της παρέας του μάλιστα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» λέγεται ότι είναι εμπνευσμένες από τις περιπέτειες που πέρασε στον πόλεμο.
Μέσα στην ατυχία του στάθηκε τυχερός καθώς εξαιτίας της ασθένειας του κρίθηκε ακατάλληλος να συνεχίσει στον πόλεμο, επέστρεψε στην Αγγλία και απαλλάχθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα.
Ήταν πιστός ρωμαιοκαθολικός χριστιανός και σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές η πίστη του έχει αποτυπωθεί στο έργο του. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν, ότι υπάρχουν πιθανοί συσχετισμοί ανάμεσα σε γεγονότα της ζωής του και τον θρύλο της Μέσης Γης.
Το έργο του
Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο το 1920, έγινε ο νεότερος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λιντς, ενώ λίγα χρόνια αργότερα επέστρεψε στην Οξφόρδη, ως καθηγητής της Αγγλοσαξονικής, στο Κολλέγιο Πέμπροκ. Εκείνη την περίοδο άρχισε να γράφει το Χόμπιτ, και τους δύο πρώτους τόμους του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Στις αρχές του 1920, ο Τόλκιν, δεσμεύθηκε να ξεκινήσει τη μετάφραση του Μπέογουλφ, ένα παραδοσιακό ηρωικό επικό ποίημα γραμμένο σε Παλαιο-αγγλικό παρηχητικό στίχο. Το 1937 κυκλοφόρησε το βραβευμένο μυθιστόρημα «Χόμπιτ». Αρχικά χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως παιδικό βιβλίο, όμως ο ίδιος δήλωσε ότι ποτέ δεν είχε τέτοια πρόθεση. Μάλιστα δημιούργησε πάνω από 100 σχέδια για να συνοδεύσει το μυθιστόρημα.
Ο Τζον Τόλκιν πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 1973 στο Μπόρνμουθ της Νοτίου Αγγλίας, σε ηλικία 81 ετών. Μετά το θάνατό του το εκδόθηκαν τα έργα του «Το Σιλμαρίλλιον» («The Silmarillion», 1977) και «Ημιτελείς Ιστορίες» («Unfinished Tales», 1980).
