30 Οκτωβρίου – 2 Νοεμβρίου 2008
Η θρυλική φλαμένκο παράσταση του Antonio Gades που έγινε ταινία από τον Carlos Saura.
H παράσταση: Mια ομάδα χορευτών εργάζεται πάνω σε μια καινούρια, φλαμένκο εκδοχή της Κάρμεν, όμως τα όρια ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα θα μπερδευτούν επικίνδυνα από τον έρωτα του Αντόνιο, του χορογράφου της ομάδας, για την κύρια χορεύτριά του. Ένας έρωτας κεραυνοβόλος και παράφορος, που πνίγει μέσα στη δαιμονισμένη φύση του την ανάγκη της ηρωίδας για προσωπική ελευθερία και καταλήγει με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους. Μια θρυλική παράσταση μέσα στην παράσταση, που ξαναδιάβασε με απρόβλεπτα γοητευτικό τρόπο τον μύθο της Κάρμεν, και επέβαλλε τον Antonio Gades στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα (ιδίως μετά την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του από τον σκηνοθέτη Κάρλος Σάουρα) κάνοντας ταυτόχρονα μια τομή στο στερεοτυπικό τρόπο της απεικόνισης της ηρωίδας. Ένας χορευτικός ύμνος στο ελεύθερο, αδάμαστο γυναικείο πνεύμα, που αποδεσμεύεται από το φορμαλιστικό κλισέ της σαγηνευτικής femme- fatale.
Οι χορογραφίες του Gades στην Κάρμεν αναβίωσαν την παράδοση και το ατόφιο πάθος του φλαμένκο, απογυμνώνοντάς το από τα φτηνά στολίδια και τα διακοσμητικά στοιχεία που του είχε προσδώσει το δικτατορικό καθεστώς στην Ισπανία την εποχή του Φράνκο και εκτόξευσαν τη φήμη του δημιουργού τους. Οι χορευτές κάνουν ευρεία χρήση του χώρου και κρατούν συχνά το ρυθμό με τους βηματισμούς των παπουτσιών (zapateado) και των τακουνιών (taconeo). To φλαμένκο του Gades είναι καθαρό, ουσιαστικό και απαλλαγμένο από την επιτηδευμένη δεξιοτεχνία.
Ιστορικό της παράστασης:
Λίγες μέρες μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της χορευτικής εκδοχής της Κάρμεν του Gades το 1983 στο Théâtre de Paris και την κυκλοφορία της ομώνυμης ταινίας του Carlos Saura με πρωταγωνιστή και πάλι τον Gades και τις χορεύτριες Laura del Sol και Cristina Hoyos, ακολούθησε μια μεγάλη διεθνής περιοδεία για πάνω από μία δεκαετία χωρίς καμία αλλαγή στη δομή της παράστασης. Η μεγάλη επιτυχία αυτής της παράστασης σε όλο τον κόσμο συνοψίστηκε σε μία φράση των Γάλλων κριτικών που έγραψαν: «ο Μεριμέ έφερε την Κάρμεν στην Γαλλία αλλά ο Γάδες την επέστρεψε στην Ισπανία». Μετά τον πρόσφατο θάνατο του Gades (2004), η Compañia Antonio Gades, που ιδρύθηκε από τον αξέχαστο δάσκαλο του φλαμένκο το 1999 και που υποστηρίζεται από το «Ιδρύμα Antonio Gades», ξεκίνησε μια διεθνή περιοδεία της Κάρμεν, γιορτάζοντας τα 25 χρόνια από την πρεμιέρα του κλασικού αριστουργήματος.
Ο Gades θεωρούσε τον χορό μια πνευματική κατάσταση που εκφράζεται μέσα από την κίνηση: «Δεν ζεις για να χορεύεις, χορεύεις επειδή ζεις. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι ο χορός δεν είναι μια άσκηση, αλλά μια πνευματική κατάσταση, που εκφράζεται μέσα από την κίνηση. Γι’ αυτό η ομάδα μου είναι εντελώς ανθρώπινη. Υπάρχουν σ’ αυτήν άνθρωποι χοντροί, λεπτοί, ψηλοί, χωρίς μαλλιά, με μεγάλα στήθη, χωρίς στήθη: δεν είναι χορευτές που αντιπροσωπεύουν ανθρώπους, αλλά άνθρωποι που χορεύουν. Ο χορός δεν είναι απλά τα βήματα και η χορογραφία, αλλά αυτό που βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο».
Ενώ για τη Κάρμεν έλεγε: «Όταν αγαπά, το λέει ανοιχτά και όταν σταματήσει να αγαπά, κάνει πάλι το ίδιο. Η Κάρμεν είναι μια ελεύθερη γυναίκα…Η Κάρμεν πάντα αντιμετωπιζόταν περισσότερο σαν μια ελαφρόμυαλη γυναίκα-“αρπακτικό”, όμως ο χαρακτήρας της κουβαλά κάτι πολύ ουσιαστικό και αυθεντικά ανεξάρτητο, πέρα απ’ όλα αυτά που νομίζουμε: είναι μια γυναίκα που γνωρίζει, που βιώνει την κλάση της και την αριστοκρατικότητά της χωρίς περιορισμούς»
Αntonio Gades
Παραγωγή: Prime Art
