Δήμητρα Στασινοπούλου
Στις 30 Απριλίου του 2015, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την ημέρα που η Σαιγκόν, τότε πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ, καταλήφθηκε από τα στρατεύματα του Βορρά, και έτσι τελείωσε ο πόλεμος με τη νίκη των Κομμουνιστών του Χο Τσι Μίνχ. ‘Ηταν η πρώτη φορά που η Αμερική, μία υπερδύναμη, έχανε τον πόλεμο – το υπερόπλο είναι πάντα ο άνθρωπος. Ειδικά αυτός που είναι αποφασισμένος να πολεμήσει για να υπερασπίσει τη πατρίδα του. Οι Αμερικάνοι έριξαν στο Βιετνάμ περισσότερες βόμβες από όσες χρησιμοποίησαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για χρόνια ψέκαζαν τα δάση και τα χωράφια με το χημικό – τοξικό, με τον κωδικό Agent Orange, καταστρέφοντας τα δάση που κρύβονταν οι αντάρτες, αλλά και τις καλλιέργειες για να πεθάνουν από την πείνα. Το 12% της έκτασης της χώρας μολύνθηκε. Ίσως η πιο αποτρόπαια μακροπρόθεσμη ζημιά προήλθε από τη χρήση από τον Αμερικανικό Στρατό της διοξίνης.
Εκτιμάται ότι, σήμερα, περίπου 4 εκατομμύρια άνθρωποι υφίστανται τις τρομερές συνέπειες αυτής της χημικής ουσίας, η οποία καταστρέφει όχι μόνο τα σώματα των ατόμων που εκτίθενται σε αυτήν, αλλά οδηγεί σε φρικτές γενετικές ανωμαλίες και αναπτυξιακές αναπηρίες στις δεύτερες και τρίτες γενιές
Ο Καζαντζάκης μίλησε μέσα από το έργο του, στον «κακομοίρη άνθρωπο», για τη δύναμη της ψυχής του, το ιδανικό της ελευθερίας, τη δικαιοσύνη, τον κόσμο και την πατρίδα. Αυτά είναι μερικά από τα λόγια του, που νομίζω ταιριάζουν σε αυτούς τους ανθρώπους: «Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει». Σαράντα χρόνια μετά, και μετά το βαρύτατο τίμημα του λαού για την ανεξαρτησία του, τα ίχνη αυτής της τρομερής σύγκρουσης εξαφανίζονται.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο συνέβαλαν κάποιες εμβληματικές φωτογραφίες στη λήξη αυτού του Πολέμου, αποτυπώνοντας τη βαρβαρότητα και φουντώνοντας το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ. Ήταν η πρώτη φορά που φαινόταν ξεκάθαρα η θυσία του άμαχου πληθυσμού. Όλοι θυμόμαστε τον τρόμο στο πρόσωπο του κοριτσιού που έτρεχε γυμνό στη μέση του δρόμου για να γλιτώσει, ενώ οι Αμερικανοί ισοπέδωναν το χωριό της με βόμβες ναπάλμ, και την εν ψυχρώ εκτέλεση του κρατούμενου Βιετκόνγκ στη Σαϊγκόν, από ένα στρατηγό του Νοτίου Βιετνάμ.
«
Ταξιδεύοντας στο Βιετνάμ τον Απρίλιο του 2015, ξαφνιάστηκα από τον μετασχηματισμό του από μια φτωχή κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα, σε ένα σύγχρονο κράτος, με πόλεις και χωριά που σφύζουν από ζωή. Προσπάθησα λοιπόν να καταγράψω πως συνεχίζεται η ζωή σε αυτή την πανέμορφη χώρα, κυρίως μέσα από τα πρόσωπα και την καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων της – με κάποιους από αυτούς, να είναι επιζώντες του πολέμου.
Δήμητρα Στασινοπούλου
Βιετνάμ (βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή) e-book link
