Με τέσσερα πολύ σημαντικά έργα θα συμμετέχει στην έκθεση «4 ΕΠΟΧΕΣ» η ελληνίδα ζωγράφος Αλίς Τουρνικιώτη. Η έκθεση πραγματοποιείται από την Art Expertise Ekthesis στο Πολεμικό Μουσείο και θα διαρκέσει 4 ημέρες. (Διάρκεια Έκθεσης 4-9 Μαρτίου με την ευγενική χορηγία της ALAPIS).
Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να θαυμάσει 4 μοναδικά έργα της κας Τουρνικιώτη που σηματοδοτούν τις 4 εποχές με το τρόπο που η ίδια αντιλαμβάνεται τις αλλαγές του έτους.
Στο έργο «Χειμωνιάτικο τοπίο» (2008) η Αλίς Τουρνικιώτη έχει οδηγηθεί από την απλοποίηση των σχημάτων των σπιτιών σε μια δυναμική σύνθεση γεωμετρικών σχημάτων που διαμορφώνονται αποκλειστικά από το άσπρο και το μαύρο χρώμα. Η αποδέσμευση από τη γεωμετρική προοπτική καθιστά το τοπίο ένα σύμπαν από γραμμές, φόρμες, όγκους και επιφάνειες. Η περιληπτική αυτή απόδοση του τοπίου πετυχαίνει την ένταξη του στο χώρο και το χρόνο, καθιστώντας το οικουμενικό και διαχρονικό. Το τοπίο σε άσπρο-μαύρο ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στη γεωμετρικότητα της γραμμής και την ιδιομορφία της χρωματικής επιλογής.
Το έργο «Δανάη» (2008) που στη έκθεση διερμηνεύει την άνοιξη, φέρνει σε πρώτο πλάνο την πηγή της ζωής, το μυστήριο του έρωτα. Η γυμνή, γήινη Δανάη εκπέμπει κάτι οργανικό, εντύπωση που επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό από την ‘εγκόσμια’ φύση του καφέ χρώματος που πλημμυρίζει ολόκληρη την επιφάνεια του σώματος της. Σίγουρη για την ερωτική έλξη που θα προκαλέσει η θέα της στο Δία (και στο θεατή),η Δανάη δίκαια ‘ταυτίζεται’ με την άνοιξη: το ερωτικό κάλεσμα της φύσης, η ομορφιά, η άνθιση, η γέννηση είναι στοιχεία που φέρουν μέσα τους την αέναη συνένωση του θείου με το ανθρώπινο, του άυλου με το φθαρτό.
Στο «Νησιώτικο τοπίο» (2008) είναι διάχυτη η γνώριμη ατμόσφαιρα του ελληνικού καλοκαιριού. Ένα θέμα κλασικό και οικείο έχει επεξεργαστεί με ένα πολύ προσωπικό ιδίωμα: εδώ το καφέ-χρυσαφί που φέρνει στο νου τη βυζαντινή προτίμηση για το συγκεκριμένο χρώμα, έχει κατανεμηθεί ενιαία στην επιφάνεια του πίνακα, αφήνοντας το σχέδιο και το περίγραμμα να οριοθετήσουν τις μορφές των σπιτιών και των βαρκών. Απορρίπτοντας τα χρώματα της αντικειμενικής πραγματικότητας και δίνοντας κυρίαρχο ρόλο στα ίδια τα στοιχεία της σύνθεσης, μεταβιβάζεται άθικτη η ουσία του τοπίου.
Στην «Κοπέλα με σταφύλια» (2008) που αντιπροσωπεύει το φθινόπωρο, η μορφή μοιάζει να γεννιέται μέσα από το μονοχρωματικό φόντο και διατηρεί ένα χαρακτήρα υπερβατικό, σχεδόν απόκοσμο, που έρχεται σε χρωματική και συμβολική αντίθεση με τα κόκκινα σταφύλια μπροστά της παραπέμποντας στη χαρά της ζωής. Η απόδοση στοιχείων του φυσικού κόσμου με τρόπο γεωμετρικό και αναλυτικό συνδυάζεται εδώ με μια αίσθηση ξεγνοιασιάς και αθωότητας, ίσως μιας άλλης εποχής. Η νεαρή κοπέλα και τα σταφύλια δεν αποτελούν μόνο απλά στοιχεία ενός απτού και ορατού κόσμου, αλλά εκτείνονται και πέρα απ’ αυτόν , σε ένα πεδίο συναισθηματικό, πνευματικό και μεταφυσικό.
