.jpg)
Ρεσιτάλ στην ποντιακή λύρα και την καλλιφωνία, με συνοδεία πλήθους άλλων οργάνων, έδωσαν την Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014 οι αδερφοί Τσαχουρίδη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Ολύμπου στο Δίον.
Η αδελφική φωνή των Ματθαίου και Κώστα Τσαχουρίδη ήχησε και αντήχησε σ’ όλο το Αρχαίο Θέατρο. Μας είχαν υποσχεθεί «μουσικό ταξίδι υψηλής αισθητικής συγκίνησης…. Για μια και μόνο συναυλία που καταργεί τα καθιερωμένα μουσικά όργανα».
Πράγματι, ο Ματθαίος επέδειξε τη δεξιοτεχνία του στην ποντική λύρα και ανέδειξε τις δυνατότητες του μουσικού αυτού οργάνου, «τις απεριόριστες μουσικές τεχνικές του, ενός μουσικού οργάνου συμβόλου για τον ποντιακό ελληνισμό». «Ένα μικρό οργανάκι το οποίο, όμως, μπορεί να κυριαρχήσει και να οδηγήσει μία ολόκληρη ορχήστρα στις μουσικές γειτονιές του κόσμου», για να δανειστούμε τα λόγια του μεγάλου αδελφού. Γιατί η λύρα μπορεί να μετασχηματίζεται σε βιολί ή βιόλα «σε μικρές συχνότητες», βιολοντσέλο «λόγω της βιολοειδούς κατασκευής του ως οργάνου», που παραπέμπει σε όργανα της μεσαιωνικής Ευρώπης μια της Μέσης Ανατολής. Ο ίδιος τη βλέπει κατά κάποιον τρόπο σαν ένα «τρίχορδο βιολί με πολλές μουσικές δυνατότητες. Αυτή είναι και η φιλοδοξία τους: «ψυχή και σώμα θα αναδείξουμε… αυτό που μας παραδόθηκε και που υπηρετούμε με σεβασμό».
Όσο για τη φωνή του Κωνσταντίνου, του μικρού αδελφού, «το καμάρι» του μεγάλου, με τις δυνατότητές του ως τενόρου «μπορεί και ελίσσεται μεταξύ κλασικού και παραδοσιακού μουσικού ρεπερτορίου, παντρεύοντας και αγκαλιάζοντας με τη φωνή του ένα παγκόσμιο μουσικό ρεπερτόριο με μία σπάνια μοναδικότητα». Η «οικουμενική» φωνή του Κωνσταντίνου σε άριστη συνεργασία με την «οικουμενική» δυνητική διάσταση της λύρας θα καλύψουν στο χρονικό διάστημα μιας συναυλίας ένα «οικουμενικό» ρεπερτόριο: τραγούδια ποντιακά και ηπειρώτικα, ευφραίνοντας την καρδιά και των δύο παππούδων τους, Luciano Pavarotti, μουσική της Ινδίας και του Αφγανιστάν, παραδοσιακή μουσική της κεντρικής Ασίας, των Οθωμανών και των Αράβων, μουσική κλασική όπερα. Στην Ευρώπη γνώρισαν τους μουσικούς πολιτισμούς του κόσμου αλλά και συνειδητοποίησαν τον πλούτο της ελληνικής μουσικής: «στη βρετανική πρωτεύουσα… πέρα από τις συναντήσεις μας και τις παραστάσεις μας με διάφορους μουσικούς πολιτισμούς ανά τον κόσμο… γνωρίζουμε περισσότερο τον πλούτο της ελληνικής μουσικής αλλά και του ελληνισμού ως ιδέα αξεπέραστη, ως ιδέα οικουμενική».
Παράλληλα με το παγκόσμιο μουσικό ρεπερτόριο, ακούστηκαν και συνθέσεις από την καινούργια τους δισκογραφία, όπως το «Οι Μέρες φεύγουν … κι ο χρόνος πάλι κλέβει τις χαρές μου», αλλά και παλιές όπως του Μίκη Θεοδωράκη: «Δακρυσμένα μάτια νυσταγμένοι κήποι, όνειρα κομμάτια, ας ήτανε να ζω στους μεγάλους δρόμους κάτω απ’ τις αφίσες στα χιλιάδες χρώματα ας ήταν να βρεθώ», του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου «Με τα μάτια κλειστά: Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά».
Παρεμβάλλεται ένα πολυφωνικό της Βόρειας Ηπείρου, η ερμηνεία του οποίου ήταν μονολεκτικά καταπληκτική: «Τι κακό έκανα ο καημένος και με λένε όλοι φονιά. Μήνα σκότωσα κανένα μήνα φίλησα καμιά. Κάπου εδώ στη γειτονιά μας αγαπώ και ‘γω μια νιά, τ’ όνομά της δεν το ξέρω Ρούσσα Δάφνη για Μηλιά, τη γενιά της δεν θυμάμαι Τούρκα είναι για Ρωμιά. Κι αν πεθάνω σας το λέω σαν με θάψετε σάβανο να σαβανώστε το πουκαμισάκι της και νερό για να με πλύντε δάκρυ απ’ τα μάτια της». Σας το παρέθεσα ολόκληρο, γιατί τέτοια τραγούδια τ’ απολαμβάνεις με όλες σου τις αισθήσεις!
