Στον παράδεισο τα φύλα είναι άφυλλα και αθώα, η σεξουαλικότητα των πρωτόπλαστων είναι συμβολικά ανύπαρκτη αφού ο Πατέρας ονομάζει τον Αδάμ και την Εύα ως άνδρα και γυναίκα εξορίζοντας τους από τον παράδεισο της αθωότητας και της αποενοχοποιημένης γύμνιας.

Η αμαρτία παίρνει την μορφή του ερπετού δηλαδή του γήινου τέρατος που προκαλεί τους αθώους με το φρούτο της γνώσης και της αμφιβολίαςη Εύα διστάζει αλλά και ο Αδάμ, πριν υποκύψουν στον πειρασμό της δοκιμής του Μήλου, άρα και της ηδονικής πλευράς της ζωής που μοιάζει πιο αληθινή.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ακόμα και αν συνοδεύεται από μια τιμωρία και «συ Γυνή με πόνους θα γεννάς τα παιδιά σου» και «συ Άνδρα με κόπο θα αποκτάς τους καρπούς σου».

Ο άνθρωπος επιλέγει την τιμωρία και το θάνατο, τους κόπους και τους πόνους, αφού αυτοί μοιάζουν πιο ηδονικοί από την αέναη πλήξη της ομοιομορφίας και της αθωότητας αλλά και αργότερα ο Μονογενής που θα μπορούσε να αποφύγει την σταύρωση και τον θάνατο , ενώ ο Πατέρας ήταν εκεί παρών και Παντοδύναμος και ασφαλώς δίκαιος, «ο τα πάντα ορών και κρίνων», δεν ζητά από τον Πατέρα του την λύτρωση παρά την επίκληση «Απελθέτω απ εμού το ποτήριον τούτο».

Προτιμά τη Σταύρωση, το Μαρτύριο, τη Ταπείνωση γιατί αυτά είναι μέσα από την θυσιαστική τους πλευρά πολύ πιο αισθητά, άρα πολύ πιο ηδονικά.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ο γήινος θεός αθωώνει την αμαρτία της Μαγδαληνής και νομιμοποιεί τους πόθους ανδρών και γυναικών, αποκαθιστώντας το σαρκικό , ανιδιοτελές ένστικτο απέναντι στο ιδανικό πνευματικό έλεος που οδηγεί σε μια ευτυχία ατέρμονη και πληκτική.

Ο Χριστός με τη Σταύρωση ορίζει και τα βασικά συστατικά της σαρκικής ηδονής που συνοδεύονται από μια ατέρμονη πίστη για το διηνεκές του ερωτικού παραληρήματος , όταν το σώμα συναντήσει την πολλαπλασιασμένη δυναμική του στο πνεύμα και την αναπαράσταση που δημιουργεί ο εγκέφαλος στην ασυνείδητη γλώσσα και τον ανεπαρκή λογικό συμβολισμό της.

«Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατο μου ήμαρ» και « σ΄αγαπάω με ακούς θα σε αγαπάω μόνος στον παράδεισο» αλλά και το «έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά».

Η αγαπητική γλώσσα της Ορθοδοξίας και οι απύθμενοι ασυνείδητοι συνειρμοί του ερωτικού λόγου που υπονοεί, κτίζουν μια συνέχεια στην προσπάθεια του ανθρώπου να είναι αμαρτωλός και αθώος σε μια ισορροπία σαγηνευτική για την ίδια τη ζωή, όπου θύτες και θύματα αμαρτωλοί και αθώοι, θα δικαιώνονται μόνο στην δισδιάστατη δίμορφη και διαλεκτική σκέψη της ανθρώπινης περιπέτειας για ένα αποκαλυπτικό τέλος, που θα το επιλέγει ο ίδιος και δεν θα το επιλέγουν άλλοι θεοί γι’ αυτόν γιατί «ΝΟΥΣ ΗΜΩΝ ΕΝ ΕΚΑΣΤΩ ΘΕΟΣ»

Πηγή: andrologia.gr

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης